بریده‌های کتاب نرجس رخشانی

وقتی از زیر بمباران و مرگ حتمی نجات پیدا می کنی رقیق می شوی. معنویتی وصف نشدنی راه می افتد توی رگ هایت. خدا را نزدیک تر می بینی؛ در آغوشت.

این یکی از بَدیای لیوس بود. تو ووتن که بودیم همه جور سوال خصوصی از آدم می پرسید ولی همون سوالا رو از خودش که میپرسیدی عصبانی می شد. یکی از اشکالای این روشنفکرا و آدمای باهوش اینه که درباره ی چیزی حرف نمیزنن مگه اینکه مهارِ قضیه، دست خودشون باشه. همیشه می خوان وقتی خودشون خفه شدن تو هم خفه شی و وقتی خودشون می رن تو اتاق شون تو هم بری . تو ووتن هم که بود بدش می اومد بعد از حرفای اون، ما بشینیم گپ بزنیم _قشنگ میشد فهمید_ منظورم من و بچه های دیگه‌س. اونم تو اتاق یکی دیگه. لیوس از این کار متنفر بود. همیشه دوست داشت بعدِ حرفاش همه برگردن اتاقاشون و خفه‌شن، از خود راضی، از این می ترسید که حرفِ کسِ دیگه جالب تر و هوشمندانه تر باشه.

قضیه اینه که وقتی دخترا از کسی خوش شون بیاد،هر چقدرم طرف پست و حرومزاده باشه، باز می گن پسره کمبود عاطفی داره. برعکس اگه از یکی خوش شون نیاد، هر چقدرم پسره خوب باشه می گن پسره از خود راضیه. حتا دخترای خیلی باهوشم این جوری ان.

چقدر ذلیل بودند که با کشتن دختر بچه های بی دفاع احساس پیروزی می کردند. این عدالت نبود! آن ها با اسلحه به جنگ ما می آمدند؛ اما ما فقط قلم و دفتر و کتاب داشتیم. ما گرسنه و تشنه بودیم و بی دارو و آن ها سیر و سیراب و در فراوانی و رفاه. فکر میکنم در این جبهه ی نابرابر، ما حتی اگر کشته می شدیم، باز هم برنده بودیم.

در هیچ کجای دنیا نمیتوانی مدرسه و کودکان را بزنی و حس کنی خیلی قوی هستی بلکه بیشتر این نشان حقارت و کوچکی توست.

اما این یک حقیقت است که مردم یک شهر جنگ زده، زمان جنگ با امیدهایشان زندگی میکنند و بعد از جنگ، با حسرت هایشان.

ای برادرها؟ خواهرها! قلب های تان را از حقارت کینه تهی کنید و با عظمت عشق پر کنید. زیرا که عشق، چون عقاب است. بالا می پرد و دور؛ بی اعتنا به حقیرانِ در روح. کینه چون لاشخور و کرکس است. کوتاه می پرد و سنگین. جز مُردار، به هیچ چیز نمی اندیشد. برای عاشق، ناب ترین، شور است و زندگی و نشاط. برای لاشخور، خوب ترین، جسدی ست متلاشی….

امام علی (ع): زنده بودن این است که غالب و فاتح باشید هرچند به بهای مردن تمام شود، و مردن این است که مغلوب و زیردست باشید هرچند زنده بمانید.