بریده‌های کتاب پارمیس

هر چند که طبق تجربه؛ به آنها ثابت شده بود که هر چیز باور‌کردنی به مردم بگویند، آنها باور می‌کنند.

لارتن گفت : گاهی فکر می‌کنم که باید توی گرینلند می‌ماندیم و همان جا یخ می‌زدیم. هر چه از این دنیا بیشتر می‌بینم، کمتر چیزی پیدا می‌کنم که قابل تحسین باشد.!

ایوانا گفت : تجربه های من نشان داده، کسانی که از چیزی نفرت دارند محکوم‌اند به اینکه برده‌ی نفرت هایشان بشوند. نفرت مثل بیماری آنها را درگیر می‌کند، امّا این بیماری خاصی است که آنها نمی‌توانند یا نمی‌خواهند بدون آن زندگی کنند.

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر هیچکس! هیچکس اینجا به تو مانند نشد هر کسی در دلِ من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند : نشد!

بشر به منافع هیچ موجودی جز خود نمی‌اندیشد.

این طبیعت انسان است که یک زخم کهنه را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک پوسته‌ی جدید آماده می‌کند..!

صورتم را با دست هایم می‌پوشانم و بلند‌تر از همیشه گریه می‌کنم. من نابود شده‌ام. پنج دقیقه. این مدّت زمان، کافیست برای آن که کسی کاملاً نابود شود.):

به این فکر می‌کنم که چطور گاهی اوقات که اطمینان داریم زندگیمان در مسیر مشخصی قرار گرفته است، با یک تغییر کوچک در روند آن، تمام آن اطمینان از بین می‌رود.

مطمئناً زمان می‌تواند همه‌ی زخم ها یا دست‌کم بیشتر زخم ها را التیام ببخشد.

آنچه که نگاهش می‌کنی اهمیتی ندارد، آنچه که می‌بینی مهم است.

■ مشکل اینجاست که اصلاً زندگی رو درک نمی‌کنم! ● لازم نیست درکش کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.!

نورا دوست داشت در جهانی خالی از هر گونه شرارت و ظلم زندگی کند، امّا متأسفانه تمام دنیا هایی که می‌توانست انتخاب کند، پُر از انسان بودند..!.

اگه می‌فهمیدیم هیچ شیوه‌ی زندگی‌ای نیست که بتونه ما رو در برابر غم ایمن کنه، همه چیز خیلی ساده تر می‌شد!

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی‌آید، مثلاً حومه‌ی شهر و کوچه های فرعی تاریک و خطرناک، امّا بخش های خوبی هم دارند که حضور در آنها را ارزشمند می‌کند.

گاهی بی گناهی، بزرگترین گناه می‌شود!

...جنون، کمترین قصاص برای آن که عقل به قضاوت بنشاند جایی که دل حکم می‌راند...

...چه قدر عقل حقیر است در بازیِ دل... ...چه مرکب کندی است این خِرَد...

مرگ، عادلانه ترین چیز در این دنیاست. هیچکی تا حالا نتونسته از دستش فرار کنه. زمین همه رو می‌گیره: مهربون ها، ظالم ها و گناهکارا رو؛ همه رو. امّا غیر از این هیچ عدالتی رو زمین نیست!...

چیزی ترسناک تر از انسان هم وجود داره؟