بریده‌های کتاب پارمیس میراخورلی

این طبیعت انسان است که یک زخم کهنه را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک پوسته‌ی جدید آماده می‌کند..!

صورتم را با دست هایم می‌پوشانم و بلند‌تر از همیشه گریه می‌کنم. من نابود شده‌ام. پنج دقیقه. این مدّت زمان، کافیست برای آن که کسی کاملاً نابود شود.):

به این فکر می‌کنم که چطور گاهی اوقات که اطمینان داریم زندگیمان در مسیر مشخصی قرار گرفته است، با یک تغییر کوچک در روند آن، تمام آن اطمینان از بین می‌رود.

مطمئناً زمان می‌تواند همه‌ی زخم ها یا دست‌کم بیشتر زخم ها را التیام ببخشد.

آنچه که نگاهش می‌کنی اهمیتی ندارد، آنچه که می‌بینی مهم است.

■ مشکل اینجاست که اصلاً زندگی رو درک نمی‌کنم! ● لازم نیست دَرکِش کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.!

نورا دوست داشت در جهانی خالی از هر گونه شرارت و ظلم زندگی کند، امّا متأسفانه تمام دنیا هایی که می‌توانست انتخاب کند، پُر از انسان بودند..!.

اگه می‌فهمیدیم هیچ شیوه‌ی زندگی‌ای نیست که بتونه ما رو در برابر غم ایمن کنه، همه چیز خیلی ساده تر می‌شد!

آدم ها هم مثل شهرند. نمی‌شود به خاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی‌آید، مثلاً حومه‌ی شهر و کوچه های فرعی تاریک و خطرناک، امّا بخش های خوبی هم دارند که حضور در آنها را ارزشمند می‌کند.

گاهی بی گناهی، بزرگترین گناه می‌شود!

...جنون، کمترین قصاص برای آن که عقل به قضاوت بنشاند جایی که دل حکم می‌راند...

...چه قدر عقل حقیر است در بازیِ دل... ...چه مرکب کندی است این خِرَد...

مرگ، عادلانه ترین چیز در این دنیاست. هیچکی تا حالا نتونسته از دستش فرار کنه. زمین همه رو می‌گیره: مهربون ها، ظالم ها و گناهکارا رو؛ همه رو. امّا غیر از این هیچ عدالتی رو زمین نیست!...

چیزی ترسناک تر از انسان هم وجود داره؟

ابن زیاد رو به زینب می‌کند و می‌گوید: دیدی که چگونه برادرت کشته شد، دیدی که چگونه پسرت و همه‌ی عزیزانت کشته شدند. همه منتظرند تا صدای گریه و شیون زینب داغدیده را بشنوند. او در روز عاشورا داغ عزیزان زیادی را دیده است. پسر جوانش و برادران و برادر زادگانش همه شهید شده‌اند. گوش کن، این زینب است که سخن می‌گوید:( ما راَیتُ الّا جمیلاً ) من جز زیبایی ندیدم!...

نمی‌دانم چرا مدینه با خاندان پیامبر این قدر نامهربان بود. تشییع پیکر مادری پهلو شکسته در دل شب، اشک شبانه‌ی علی کنار قبر همسر در دل شب، تیر باران پیکر امام حسن و اکنون هم آغاز سفر حسین در دل شب! خداحافظ ای مدینه! خداحافظ ای کوچه‌ی بنی هاشم!...

بی خیالی یعنی با ترسناک ترین و دشوار ترین چالش های زندگی مواجه شدن و همچنان ادامه دادن...

درد، رشته‌ای لاینفک از تار و پود زندگی است و پاره کردن آن نه تنها غیرممکن، بلکه مخرب خواهد بود!