بریده‌های کتاب امید احدی رشید

حتی اگر آن‌ها وسط یک صحرا هم بودند تا این حد تنها نبودند. تنهاییِ حاصل از نفرت هزار برابر بدتر از تنهایی در طبیعت بود.

"مومو، ترسیدن دلیل نمی‌خواهد" این حرف را هرگز فراموش نمی‌کنم، چون درست‌ترین چیزی بود که به عمرم شنیده بودم.

زندگی و مرگ در دو سطح به‌طور همزمان در حرکت بود و زندگی تا آخر و تا مسخره‌ترین و مزخرفترین جزئیاتش زندگی باقی ماند.

مزخرف می‌گویند که به تعداد آدمها ذهنیات و تصورات مختلفی وجود دارد. بشریت فقط یک ذهن و تصور دارد و همان هم دارد تیرگی می‌گیرد.

انگار هر لحظه ذهنش از آنچه می‌دانست خالی می‌شد و اراده‌اش به هیچ تنزل می‌یافت. گاه احساس می‌کرد چون برگی میان زمین و آسمان معلق است و دست و پا می‌زند تا خود را به چیزی بیاویزد. حتی به درد هم راضی بود، تا در او رسوخ کند و او را به زندگی بازگرداند.

ترس از مرگ مثل خود مُردن طبیعی است!

انسان همواره می‌خواسته کسی یک بار و برای همیشه به او بگوید سعادت چیست و بعد او را به آن سعادت زنجیر کند.

چاقو ماندگارترین، جاودانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین اختراع بشری است. چاقو گیوتین بوده، چاقو ابزاری است همگانی برای باز کردن گره‌ها و مسیر تناقض‌ها از لبه‌ی همین چاقو می‌گذرد _ این یگانه مسیر شایسته‌ی ذهن‌های بی‌پروا...

هی، عزیزم، گریه نکن. تو خودت خبر نداری که این دنیا بدونِ من برایت چقدر زیبا خواهد بود.

شما هم باید این را حس کرده باشید که وقتی می‌خواهم دیوانگی‌ام را ثابت کنم، انگار عاقل می‌شوم و از این عقل برای اثبات آن دیوانگی کمک می‌گیرم و، برعکس، وقتی تلاش می‌کنم که اثبات کنم عاقلم، درست شکل دیوانه‌ها می‌شوم. این‌طور نیست؟

اگر تقدیرِ بشر تکیه زدن بر جایگاه خداوندی باشد، اریکه‌ی پادشاهی‌اش کتاب باید می‌بود.

احساس گناه اساساً احساس بی‌دوامی است. ترس، خشم و حسادت به مراتب قوی‌ترند. ترس یا خشم، که خِرِتان را بچسبد، خواب را از چشم هایتان می‌رباید.

آه راجر، راجر بیچاره‌ام، چرا صبر نکردی؟ خودت می‌گفتی که گاهی سعادت در سرِ پیچ منتظر ما است، چرا صبر نکردی؟

رفیق بیچاره‌‌ی من، بیا دوشادوش هم بجنگیم و بگرییم و بجوییم؛ چرا که آدمی را از هیچ کجا دستِ یاری‌بخشی نیست‌.