بریده‌های کتاب زهرا🌱:)

گفت:((دنیا پوچ و بی ارزش است.هیج ارزشی ندارد.)) گفتم:((حرف های خوب بزن. دنیا بی ارزش نیست. فقط انسانی زندگی کردن خیلی سخت است.))

زندگی، زندگی، ارزشی ندارد.

آدم ها فقط یک بار می مردند. و همین یک بار چه فاجعه ی دردناکی بود.

من حرف هایی دارم که باید بزنم. اونم در لباس هنر.

روزگار اینجوری است. از شما چه پنهان، شما که غریبه نیستید. همه‌اش تلخ نبود، سخت نبود، سخت نیست. ناشکری نمی‌کنم لذت هم داشت، دارد. لذت خواندن و نوشتن، لذت پیدا کردن دوست، خانواده. خدایا من چقدر خوشبختم!

بیشتر درشتی های زندگی را نرم کردم.فقط زورم به یکی از آنها نرسید. نمیرسد. مدام، در هر حال، فکر می کنم((الان برای یکی از عزیزانم اتفاق بدی می افتد.))حالم بد می شود. ته ته دلم، ذهنم، چسبیده، عذابم می‌دهد. همه جا با من آمده است. خصوصا در شادی ها. از شما چه پنهان نتوانستم بِکَنَمِش. بگذریم. با آن هم ساختم و می سازم. گردنم از مو باریک تر است.

هیچکس مرا بی کتاب نمی‌بیند.عاشقم. چه کنم؟توی ذهن و تنم غوغای ((گفتن ))است.آرام نیستم.

کیفی را که آغ بابا از کرمان برایم آورده بود،از همه ی چیز های دنیا بیشتر دوست داشتم. اسمش را گذاشته بود(چمدونو).یادم نمی آید که در تمام عمر چیزی را این قدر دوست داشته باشم.

وقتی نمی توانی بمانی باید بروی. باید تن به جاده بسپاری؛ حتما خانه ای در دوردست ها هست که انتظار تو را بکشد.

معتقد بود آدم هایی که زخمی می شوند خودشان را پنهان می‌کنند تا زخمشان دیده نشود.عده ای پشت سکوتشان مخفی می شوند، عده ای پشت حرف هایشان و عده ای هم پشت لبخندشان

اینجا هیچکس شبیه حرف‌هایش نیست، اما تو تفسیر دقیق چشم‌هایت بودی. مسافر۱:۲۰

آقای ناظم، بعضی چیز هارا نمی‌شود گفت. بعضی چیزها را احساس می‌کنید. رگ و پی شما را می تراشد، دل شما را آب می کند، اما وقتی می خواهید بیان کنید می‌بینید که بی رنگ و جلاست. مانند تابلوئیست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عینا همان تابلوست.اما آن روح، آن چیزی که دل شما را می فشارد، در آن نیست.

عاشق که دل سپرده باشد، با پا می‌رود .وقتی سرسپرده شد ،جان بر کف می‌گیرد و می‌رود حسام دل داده بود یا سر؟

مطمئنا زمان می‌تواند همه ی زخم ها یا دست کم بیشتر زخم هارا التیام ببخشد....:)