بریده‌های کتاب محمدرضا سمیعی

آدم‌ها مثل رودهایند. آبی که در آن جاریست یکی بیش نیست اما رودها گاه باریکند و تندتاب، گاه فراخند و آرام، گاه گرم است یا گل آلود. آدم‌ها هم همینطور اند هر یک مایه همه صفات انسانی را در خود دارند و گرچه همیشه همانند که هستند، گاه یک جنبه از طبعشان ظاهر می‌شود و گاه جنبه دیگر.

مرگ مثل عنکبوتی او را درون زندگی فشرده بود. خشم آگین نیش زده بود. آماده بود تا او را از پا درآورد اما لحظه نهایی شتاب نشان نمی‌داد.

شاید بهتر بود از مرگ، که بیماریش بود، بمیرد. مدتی پیش، دکتر با لحن خشکی به مادرش گفته بود: خانم بچه‌تون بیماری سختی گرفته، مرده. اما ما هر کاری از دستمون ساخته باشه انجام می‌دیم تا بعد از مرگ زنده نگهش داریم.

یک یک، همه می‌رفتند. چه بهتر که شجاعانه و آراسته به دیهیم پرجلال عشق به سرای دیگر برویم تا اینکه بر اثر کهولت پلاسیده و محو گردیم.

چشمانش که از زیر ابروانی گندمگون به عالم می‌نگریست حالت آدمی را داشت که پیوسته در صدد است نشانه‌ای از رستگاری در دیگران بجوید اما اغلب ناکام می‌شود. همیشه در فاصله اندکی دور از وجود خود می‌زیست و اعمال و رفتار خود را با نگاه‌های زیر چشمی مشکوک می‌نگریست. در مورد گذشته خود عادت عجیبی داشت که گهگاه وادارش می‌کرد در ذهن خود جمله ای کوتاه بسازد با مبتدایی به صورت سوم شخص و خبری به زمان ماضی.

هر که با شمشیر زندگی کند با شمشیر می‌میرد.

اورانیا همیشه مفتون این بازی‌های شگفت خاطره بود، آن جغرافیایی که خاطره در پاسخ به انگیزه‌های اسرارآمیز و تدایی‌های پیش‌بینی ناشده ترسیم می‌کند.

درمان وقتی شروع میشه که سرزنش تموم بشه و مسئولیت خودشو نشون بده.

بخشش ناپذیر یا غیر قابل بخشش، مسئولیت رو بیرون از فرد نگه می‌داره ولی نبخشیدن مسئولیت را بر عهده فردی می‌ذاره که حاضر نیست ببخشه. فرق بین اینکه مسئولیت کارت رو بپذیری یا دیگری رو برای سرزنش کنی.

وقتی آهن سرده ضربه بزنید ...

تنها راه حفظ زندگی مشترک، تمایل و داشتن توانایی رها کردن آن است.

زندگی را می‌توان به تکه پارچه‌ای گلدوزی شده تشبیه کرد هر کس در نیمه نخست عمر به تماشای رویه آن می‌نشیند و در نیمه دوم پشت آن را می نگرد. پشتش آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به هم پیوسته‌اند.

بدون نه گفتن، هیچ بله ای در کار نیست

بیشتر انسان‌ها هنگامی که در پایان عمر به پس پشت می‌نگرند در می‌یابند چقدر ناپایدار زیسته‌اند. وقتی می‌بینند آنچه گذاشتند از دستشان برود بی‌آنکه قدرش را بدانند یا لذتش را ببرند همان زندگی‌شان بوده شگفت زده خواهند شد و چنین انسانی فریب خورده از امید، رقصان به سوی بازوان مرگ می‌رود. (شوپنهاور)

بودا در جوانی در قصر پدرش زندگی می‌کرد جایی که عوام الناس را از او پنهان می‌کردند. تنها زمانی که برای نخستین بار از کاخ پدر بیرون آمد سه وحشت اصلی زندگی را شناخت، یک فرد بیمار، یک پیرمردی از کار افتاده و یک جسد. کشف ماهیت مصیبت بار و هولناک هستی بود که بودا را به چشم پوشی از دنیا و جستجو برای رهایی از رنج همگانی رهنمون کرد.

خواستن، خوشنودی گذرا، ملال و خواستن بیشتر خصوصیت همه انسان‌هاست (شوپنهاور ) بیشتر رنج من ناشی از کشیده شدنم به سوی امیالمه ولی وقتی میلی را برآورده می‌کنم لحظه‌ای از رضایت و لذت رو تجربه می‌کنم که خیلی زود به ملال بدل می‌شه تا زمانی که میل دیگری سر برداره.

تفاوت اصلی انسان و گاو این بود که گاو می‌دونست چطور وجود داشته باشه چطور بدون بیم یعنی ترس در زمان مقدس اکنون بدون سنگینی بار گذشته و بی‌خبر از وحشت‌های آینده زندگی کنه ولی ما انسان‌های بدبخت چنان در تسخیر گذشته و آینده‌ایم که فقط می‌تونیم مدت کوتاهی در اکنون پرسه بزنیم.(نیچه)

برای آنکه بیاموزی خوب زندگی کنی، باید خوب مردن را بیاموزی. (سقراط) هیچ انسانی طعم حقیقی زندگی را نخواهد چشید مگر زمانی که مشتاق و آماده دست کشیدن از آن باشد. (سنکا)

نیچه: هر (چنان بود) را به صورت (من آن را چنین خواستم) باز آفریدن، این است آنچه من نجات می‌نامم. به تمامی بزی. بهنگام بمیر.

از منظر جوانی، زندگی آینده‌ای بی‌انتهاست. اما در مقام پیری گذشته‌ای بسیار کوتاه است.