بریدۀ کتاب

چشمانش که از زیر ابروانی گندمگون به عالم می‌نگریست حالت آدمی را داشت که پیوسته در صدد است نشانه‌ای از رستگاری در دیگران بجوید اما اغلب ناکام می‌شود. همیشه در فاصله اندکی دور از وجود خود می‌زیست و اعمال و رفتار خود را با نگاه‌های زیر چشمی مشکوک می‌نگریست. در مورد گذشته خود عادت عجیبی داشت که گهگاه وادارش می‌کرد در ذهن خود جمله ای کوتاه بسازد با مبتدایی به صورت سوم شخص و خبری به زمان ماضی.