بریده‌های کتاب محمدرضا شمس اشکذری

سقراط: ... اگر هنگام روبه‌رو شدن با مسائل گستاخ باشیم یکی از دو فایده نصیب ما خواهد شد: یا به آنچه طلب می‌کنیم می‌رسیم و یا اگر نرسیدیم لااقل متوجه می‌شویم که نمی‌دانیم و از این خطر که تصور کنیم که آنچه را نمی‌دانیم می‌دانیم ایمن خواهیم ماند.

سقراط: ای تئودوروس، بدی نمی‌تواند از این جهان رخت بربندد زیرا اگر خلاف نیکی موجود نباشد، نیکی جلوه‌ای ندارد. بدی‌ها چون در آسمان جایی ندارند ناچار گرد زمین می‌گردند و در اینجا مسکن می‌جویند. پس باید هرچه زودتر زمین را رها کنیم و به آسمان پرواز کنیم. برای گریختن از زمین باید تا آنجا که ممکن است خود را به خدا مانند کنیم و برای مانند شدن به خدا باید پارسایی و عدل و خردمندی را پیشه سازیم.

خرّم او باشد که با او دوست، دل، یکتا کند

از ما بستانی دل و ما را ندهی دل با ما چه سبب هست تو را، یا چه شمارست ما را بِه از این دار و دل ما بِه از این جوی من هیچ ندانم که مرا با تو چه کار است هرگاه که من جهد کنم دل به کف آرم بازش تو بدزدی ز من این کار نه کار است

[همسر تیمسار شریفی‌راد:] می‌توانستم صدای پسر کوچکمان را بشنوم که می‌گفت: - داداشی چِلا گِلیه می‌تونی؟ چون دیگه بابا ندالیم؟ چلا دالیم. لَفته علاق بمب بزنه. پسر بزرگمان در پاسخش گفت: - بابای فربد هم رفته بود عراق بمب بریزه. ولی دیگه برنگشت. و دیدی که فربد با مامانش از پایگاه رفت.

صبحانه که تمام شد، همه رفتند بیرون اتاق. و من زیر پتو دراز کشیدم که کاک محمد و کاک جبار [از پیش‌مرگان کرد عراق] وارد شدند. هرچه خواسته بودم، تهیه کرده بودند. ... آنقدر خوشحال شده که نمی‌دانستم به چه زبانی از کاک محمد تشکر کنم. - امیدوارم بتوانم روزی جبران این محبت را بکنم. - ما برای عوض، کاری نمی‌کنیم. هرکس در راه وطن و استقلال میهنش از دست ابرقدرت‌ها مبارزه می‌کند، ما برایش ارزش قائلیم و به او احترام می‌گذاریم و وظیفه خود می‌دانیم که در حد امکانمان به او خدمت کنیم.

در آغاز هفته هفتم جنگ ... ناهار را رفتیم منزل یکی از بستگان و شام را منزل پدرزن [شهید] سروان کاظم ظریف خادم. ...پدر خانمش، از لحظه شنیدن خبر سقوط کاظم-یعنی دامادش- دچار بهت و سکوت شده بود. مرا که دید، انگار کاظم را دیده است. دستم را به گرمی فشرد. محکم در آغوشم گرفت. بارها و بارها بوسیدم. بوئیدم. و به حرف افتاد. و برایم گفت (در بین اعجاب اعضای خانه‌اش) کاظم دامادم نبود. کاظم دوستم بود. تنها دوستم بود. و من او را یک جا، دوست می‌دیدم و پسر و داماد. ... بعد بغض کرده اما متین و متحمل می‌گفت: - اگر نیاید، کمرم خواهد شکست. و من می‌ماندم مستأصل. چه باید می‌کردم؟ چه باید می‌گفتم؟ عینک آفتابی‌ام را سپر کردم تا رطوبت چشمانم دیده نشود.

وقتی گودل قضیه‌های ناتمامیت خود را اثبات کرد بیست و چهار سال سن داشت (کمی جوان‌تر از اینشتین وقتی نظریه نسبیت را تدوین کرد).

گودل که بیشتر عمرش در بزرگسالی دچار بیماری‌هراسی بود، در حالی که پیرتر می‌شد، متقاعد شده بود که می‌خواهند مسموم‌اش کنند. او سرانجام یکسره از غذا خوردن بازایستاد و از گرسنگی درگذشت.

تعدادی از متفکران (از جمله فیزیکدان راجر پنروز) این موضوع [شهود ریاضی مد نظر گودل] را تعمیم داده‌اند و بر این اصرار می‌ورزند که قضیه‌های ناتمامیت پیامدهای منطقی عمیقی در مورد ماهیت ذهن انسان دارند. آن‌ها استدلال می‌کنند که توانایی‌های ذهنی ما باید از هر کامپیوتری پیشی بگیرد، چون یک کامپیوتر تنها یک نظام منطقی است که بر روی سخت‌افزار اجرا می‌شود و ذهن‌های ما می‌توانند به حقایقی دست پیدا کنند که ورای دسترسی یک نظام منطقی است.