بریده‌ای از کتاب سقوط در چهلمین پرواز اثر یدالله شریفی راد

در آغاز هفته هفتم جنگ ... ناهار را رفتیم منزل یکی از بستگان و شام را منزل پدرزن [شهید] سروان کاظم ظریف خادم. ...پدر خانمش، از لحظه شنیدن خبر سقوط کاظم-یعنی دامادش- دچار بهت و سکوت شده بود. مرا که دید، انگار کاظم را دیده است. دستم را به گرمی فشرد. محکم در آغوشم گرفت. بارها و بارها بوسیدم. بوئیدم. و به حرف افتاد. و برایم گفت (در بین اعجاب اعضای خانه‌اش) کاظم دامادم نبود. کاظم دوستم بود. تنها دوستم بود. و من او را یک جا، دوست می‌دیدم و پسر و داماد. ... بعد بغض کرده اما متین و متحمل می‌گفت: - اگر نیاید، کمرم خواهد شکست. و من می‌ماندم مستأصل. چه باید می‌کردم؟ چه باید می‌گفتم؟ عینک آفتابی‌ام را سپر کردم تا رطوبت چشمانم دیده نشود.