بریده‌های کتاب محمد جواد مولاخواه

با منِ درد آشنا، ناآشنایی بیش از این؟ ای وفادارِ رقیبان، بی‌وفایی بیش از این؟ گرم احساس منی، سرگرم یاد دیگران، من کجا از وصل خشنودم، جدایی بیش از این؟ موجی و بر تکه سنگی خرد، سیلی می‌زنی با به خاک افتادگان، زورآزمایی بیش از این؟ زاهد دلسنگ را از گوشه محراب خود ساکن میخانه کردی، دلربایی بیش از این؟ پیش از این زنجیر صدها غم به پایم بسته بود حال تنها بنده عشقم، رهایی بیش از این؟

دردیست در دلم که دوایش نگاه توست دردا که درد هست و دوا نیست، بگذریم هرچند دشمنم شده‌ای دوست دارمت بر دوستان گلایه روا نیست، بگذریم

خاطرم هست رقیبان پر از کینهٔ من همنشینان تو بودند از آنها چه خبر؟ باز دیروز به من وعده فردا دادی آه پیمان شکن از وعده فردا چه خبر؟

ناگزیر از سفرم، بی‌سر و سامان چون باد به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت بال تنها غم غربت به پرستو ها داد

تفاوت هایتان را بپذیرید و سعی در تغییر یکدیگر نداشته باشید؛ بلکه تمام تلاشتان در ایجاد هماهنگی بین ویژگی هایتان باشد.

زنان ارتباط گرا بوده و هویتی ارتباطی دارند اما مردان هدف‌گرا و خود و همسر و زندگی زناشویی برایشان موضوعیت دارد.

چون ادم ها باهم فرق دارند نمیشه اونا رو باهم مقایسه کرد

هرچه آیینه به توصیف تو جان کند، نشد آه! تصویر تو هرگز به تو مانند نشد

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم گرچه از اغوش تو سهمی ندارم جز خیال بوی گیسوی تورا می‌جویم از پیراهنم

تلخ شیرین جهان چیزی به جز یک خواب نیست مرگ پایان می‌دهد یک روز این کابوس را

اگر چه می‌گذریم از کنار هم آرام شما زمن متنفر، من از شما بیزار به مسجد آمدم و ناامید برگشتم دل از مشاهدهٔ تلخی ریا بیزار صدای قاری و گلدسته های پژمرده اذان مرده و دل های از خدا بیزار

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطره آبم که در اندیشه دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم