بریده‌های کتاب ملیکا

در آنجا نه کتاب بود نه روزنامه و نه ساز و نه آزادی. پرنده ها از این سرزمین گریخته بودند.

آب زندگانی پشت کوه قافه.

+می‌دونی دوای کری اونا چیه؟ - آب زندگیس‌.اما اگه آب زندگی به مردم بدن و گوششون واز بشه دیگه زیر بار ارباباشون نمیرن؟ اینایی رو که می‌بینی به این درخت دار زدن می‌خواستن گوش مردمو معالجه بکنن!

بلوغ بیشتر از هرچیزی توانِ تحمل تنهایی و انزواست.

انزوای واقعی همیشه مایه‌ی نومیدی بوده‌است.

وقتی میان آدم های زیادی هستم، مثل آنها زندگی می‌کنم ، و آنطور که باید فکر نمی‌کنم؛ پس از چندصباحی به نظرم می‌آید انگار می‌خواهند از خودم دورم کنند و مرا از روح و جانم بربایند.

خلوت و انزوا بدونِ کتاب همانا تبعید است، محبس است، شکنجه است.

گفت: خانم شما تنها هستید؟من هم تنها هستم‌. همیشه تنها هستم! همه عمرم تنها بوده‌ام.

نه، نه،هرگز من دنبال این کار نخواهم رفت.باید به کلی چشم پوشید.برای دیگران خوشی می‌آورد در صورتی که برای من پر از درد و زجر است‌. هرگز هرگز...

می‌خواستم از همه‌چیز و همه‌کار کناره بگیرم، می‌خواستم نا امید بشوم و بمیرم.

خوب بود می‌توانستم کاسه سر خودم را باز کنم و همه این توده نرم خاکستری پیچ پیچ کلهِ خودم را درآورده بیندارم دور،بیندازم جلو سگ.

ذهن هایشان راهی به سوی رویا نداشت.

ممکن بود هیچ‌گاه شمشیری به دست نیاورد؛اما حداقل می‌توانست برای به دست گرفتن یک شمشیر به اندازه کافی شجاع به نظر برسد

آنقدر افسرده و دلتنگ بودم که حتی فکر هم نکردم.تمام بدبختی های آدم از همینجاست.وقتی که زیادی افسرده و دلتنگ است حتی نمی‌تواند فکر بکند.

نه از والدینش متنفر بود، نه از مهمان‌خانه.فقط می‌خواست آزاد زندگی کند.

کتاب های او برایش شبیه به بارقه هایی کوتاه از دنیایی بودند که زمانی می‌توانست وارد آن شود،اما الان درِ آن برای همیشه به رویش بسته شده بود.