بریده‌ای از کتاب زندگی نامرئی ادی لارو اثر ویکتوریا شوآب

رابی همیشه نشئه ی چیزی بود، یک بار مواد مخدر، یک بار رویاهایش و یک بار نشئه ی ایده های بزرگی بود که داشت و همیشه به نحوی مجبور بود این انرژی را بسوزاند و از سیستم بدن خودش خارج کند، بعد غش می‌کرد.