بریده‌ کتاب‌های مهران داودی

مصطفی گوش می داد , گفتم آن قدر در وجودم عشق بود که حتی اگر تو می آمدی نمی توانستی مرا تسلی بدهی .او خندید و گفت توبه عشق بزرگتر از من نیاز داری و آن عشق به خداست. باید به این مرحله از تکامل برسی که تو را جز خدا و عشق خدا هیچ چیز راضی نکند.

برای من این عجیب بود که مصطفی که در وسط بمباران خم به ابرویش نمی آمد در مقابل این زیبایی که از خدا می دید اشکش سرازیر می شد. در نوشته هایش هست که من به ملکه مرگ حمله می کنم تا اورا در آغوش بگیرم و او از من فرار می کند. بالاترین لذت , لذت مرگ و قربانی شدن در راه خداست.

من ممکن است نتوانم این تاریکی را از بین ببرم, ولی با همین روشنایی کوچک فرق بین ظلمت و‌نور و حق و باطل را نشان می دهم و کسی که دنبال نور است این نور هر چقدر کوچک باشد در قلب او بزرگ خواهد بود.

برای زیستن در سفر باید سبک بال بود. آنچه را وبال کرده اید, بگذارید و خود را رها کنید . از ماندن بهراسید. هر یک لحظه که به ایستادن بیندیشید یک عمر از مقصد باز مانده اید.

به نام خداوند غفور و رحیم . عزیزانم راه دراز است و دشوار. سخن گفتن از راه برای آنها که در عزیمت گاه مانده اند بیهوده است اما برای آنها که از ماندن می هراسند باید از راه گفت.

کسی که به دنبال جلب خیرات است باید جنس و شاکله اش عالی باشد؛ اما بدانید که برای عالی شدن جنستان باید بر حسین گریه کنید . هیچ چیز مثل اشک این شاکله را درست نمی کند.

مردم بدانید دو چیز انسان را در مسیر انسانیت سریع به منزل می رساند؛ یکی قرآن خواندن در نیمه شب و دیگری گریه بر حضرت سیدالشهدا ع

این طور که سوارها می گفتند, شهر به خروش آمده , از شعف بازگشت شما. مشتاقم و محزون بازهم? اشتیاق و حزن برای کسی که از ماندن می هراسد, همیشه باهم می آیند.

مولی استاد اخلاق بود ..... برآشفت و آشفتگی او نه از فرط عصبانیت و خستگی و افسردگی که از آمیختن زهر تحقیر و نجاست خودستایی در کلام شاگرد بود.

گریه , خلقت شگفت خداست و تنها زبانی که ادراک غمگنانه را بازگو می کند . بزرگی هرکس به بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است. غم شوکت دارد , مهابت دارد, هیجان می آفریند و حرارت می بخشد.هرکسی به اندازه ادراکش از حقیقت , غم دارد. آن ها که غم را به افسردگی و غصه فرو می کاهند ؛ غم نمی فهمند.

این همه شتاب برای چیست? از ابتدا گمانم این بود که از چیزی می گریزی. حق همین است که گفتی ؛ می گریزم ازچه? سیر در آفاق خود نوعی گریز است. گریز ار یک جا ایستادن و عادت کردن به ایستادن...سیر در نفس هم گریز دیگری است. هرچند گریز از خود بال و پر می خواهد...

اصل کار شما هستید . همه دنیا فرع شمایند. همدیگر را داشته باشید , با همدیگر مهربان باشید .