بریده‌ کتاب‌های mahdiye

بعضی زخم‌ها ریشه در درون ما دارن. اون‌ها بخشی از وجودمون هستن و مارو شکل می‌دن.

شاید واقعا نوشتن چیزی است که مرا از خودم نجات می‌دهد.

می‌دانی که کتابخانه را به بار تبدیل کرده. کدام هیولایی چنین کاری می‌کند؟

توی زندان دلم برای قهوه گران‌قیمت طعم‌دار تنگ شده بود. و تو. دلتنگِ قهوه گران بودم و دلتنگ تو.

عشق به اون براش دردناک بود و در هر صورت، باز هم دوستش داشت.

می‌دونم عاشق داستان‌های پریانی، ولی من نمی‌تونم پایان خوب‌وخوش تو باشم. نمی‌تونیم تا ابد اینجا توی قصر کوچک خودمون بمونیم. تو باید یه قصر جدید پیدا کنی. باید به زندگی‌ت ادامه بدی. باید زندگی کنی، به خاطر من.

تو رو می‌شناسم... می‌دونم دوست داشتن من حتما بهت صدمه می‌زنه. و من دیگه بهت صدمه نمی‌زنم.

دیگر خسته شده بودم. خسته از نگاه‌ها. خسته از تظاهر به اینکه همه چیز عادی است. خسته از تلاش برای شاد نشان دادن خودم.

همیشه خوب نبودم؛ اما زنده بودم.

کاملا گم شدم و سعی کردم، خودم را در داستان‌ها پیدا کنم.

من تمام این احساسات را داشتم و می‌دانستم که درست و منطقی نبود؛ اما خب، چه می‌شد کرد.

《نرو. لمس دست‌های تو تنها چیزیه که نمی‌ذاره عقلم رو از دست بدم.》

دنیا را زیرورو کردم تا کلمات مناسبی پیدا کنم و دهانم پر از خالی است.

سرش را به دیوار می‌کوبد و خود را آن‌قدر به آن فشار می‌دهد گویی می‌خواهد بخشی از آن بشود. انگار که دوست دارد نامرئی بشود.

ستاره‌هایم دارند سقوط می‌کنند. و من نمی‌توانم نجاتشان بدهم.