بریده‌های کتاب mahdiye

نُه دختر دیگر هم آنجا بودند. همه آستین پفی داشتند. من سعی کردم خیال کنم که آستین‌های من هم پفی‌اند، اما نشد. چرا نشد؟ وقتی در اتاق زیرشیروانی شرقی تنها بودم راحت می‌توانستم خیال کنم آستین‌هایم پفی‌اند، اما بین دخترهایی که آستین‌های پفی واقعی داشتند خیلی کار سختی بود.

آن حس می‌کرد زندگی بدون آستین پفی ارزش زیستن ندارد.

آن ناله ای کرد و گفت:‌‌《اوه، ولی خیلی فرق می‌کند آدم خودش چیزی را بگوید تا اینکه از دیگران بشنود. شاید آدم خودش چیزی را بداند، اما ته دلش امیدوار است دیگران ندانند. 》

زندگی من گورستان امیدهای مدفون است.

بدترین چیزِ خیال‌بافی این است که بالاخره باید دست از این کار بکشید و آن وقت خیلی اذیت می‌شوید.

شاید افسانه‌هایی که بیشتر از همه برایمان ملموس بودند، همه تا حدی ریشه در حقیقت داشتند.

من با تمرکز بیش‌ازحد روی یک نهال، از دیدن جنگل غافل مانده بودم.

دلم می‌خواست او را دربربگیرم، ولی دیوارهایی که دور خودش کشیده بود زیادی بلند بودند.

من فقط همان بخش از وجودش را می‌شناختم که خودش تصمیم گرفته بود نشانم بدهد.

آدم هیچ‌وقت واقعاً نمی‌تونه کسی رو بشناسه

مادرم خورشید بود، ماه بود و دریا؛ ستاره قطبی بود که ما را به سلامت به ساحل می‌رساند.

مثل یه تکه شیشه‌ی لگدخورده‌م. اون‌قدر از درون شکسته‌م که نمی‌دونم چطور دوباره آدم سابق بشم.

هر کدام از ما هم گوشه‌های تاریکی در وجودمان داشتیم که ترجیح می‌دادیم در سایه باقی بمانند.

مردم درست به همون اندازه برای من جالبن که کتاب و موسیقی و هنر برای دیگران.

وقتی احساسات بهمون غلبه کنن فاجعه رخ می‌ده.

فایده ماجراجویی چه بود وقتی آدم کسی را نداشته باشد که ماجراهایش را با او شریک شود؟

بعضی زخم‌ها ریشه در درون ما دارن. اون‌ها بخشی از وجودمون هستن و مارو شکل می‌دن.

شاید واقعا نوشتن چیزی است که مرا از خودم نجات می‌دهد.

می‌دانی که کتابخانه را به بار تبدیل کرده. کدام هیولایی چنین کاری می‌کند؟

توی زندان دلم برای قهوه گران‌قیمت طعم‌دار تنگ شده بود. و تو. دلتنگِ قهوه گران بودم و دلتنگ تو.