نُه دختر دیگر هم آنجا بودند. همه آستین پفی داشتند. من سعی کردم خیال کنم که آستین‌های من هم پفی‌اند، اما نشد. چرا نشد؟ وقتی در اتاق زیرشیروانی شرقی تنها بودم راحت می‌توانستم خیال کنم آستین‌هایم پفی‌اند، اما بین دخترهایی که آستین‌های پفی واقعی داشتند خیلی کار سختی بود.

آن حس می‌کرد زندگی بدون آستین پفی ارزش زیستن ندارد.

آن ناله ای کرد و گفت:‌‌《اوه، ولی خیلی فرق می‌کند آدم خودش چیزی را بگوید تا اینکه از دیگران بشنود. شاید آدم خودش چیزی را بداند، اما ته دلش امیدوار است دیگران ندانند. 》

زندگی من گورستان امیدهای مدفون است.

بدترین چیزِ خیال‌بافی این است که بالاخره باید دست از این کار بکشید و آن وقت خیلی اذیت می‌شوید.