بریده‌های کتاب 𝓜𝓪𝓼𝓸𝓾𝓶𝓮𝓱 𝓽𝓪𝓱𝓮𝓻𝓲

احساس گناه به کنار، شرم و خجالت روزه خواری توی خیابان، وادارمان کرد به طرف جوی خیابان بپریم و مانده ی چاغاله های نازنینم را تف کنیم توی جوی. بقیه‌ی راه را به جبهه فکر کردیم و ماه رمضان و به کسانی که قرار بود بروند جبهه و اَز آرمان ها و میهن دفاع کنند. اَما توی خیابان راست راست راه می‌روند و روزه میخورند، آن هم از نوع چاغاله اش که می تواند دهان هر رهگذری را آب بیندازد.

چیزی که امروز آغاز نشود ،فردا به پایان نخواهد رسید. _ یوهان ولفگانگ وان گوته، نویسنده و دولتمرد آلمانی

یک امروز از ده فردا بهتر اَست. _ ضرب المثل آلمانی

وقتی که موسیقی دوباره شروع شد، فریتز غلت زد رو به من و چانه اش را روی دست هایم گذاشت. بعد گفت: << باید یک چیزی رو بهت بگم. نمی‌خواستم این کار را بکنم، ولی اگر واقعا فکر میکنی یه راهی برای رد شدن از اون دیوار هست ، باید این رو بشنوی.>>

حالا اینها اصلا مهم نیستند ؛ حالا مهم پروفسور فوفو است. می خندید؟ بله.....فوفو. درست شنیدید، اسمش فوفو است . یک معلم قد بلند. لاغر،با یک مقنعه کج و کوله و مانتویی که عجیب ترین مانتوی دنیا است. باورتان نمی شود اگه بگویم مانتویش از گلیم است. مثل اینکه پروفسور فوفو الگو خیاطی مانتویش را انداخته باشد روی گلیم و دور تا دور را برش بزند و بدوزد . البته خیلی هم بدک نیست اما خب با هر مانتویی که تا حالا دیده اید، فرق دارد.

بعدش مامانی و بابایی در گوش هم، پچ‌پچ می‌کردند . آن بچه فضول دوباره سر و کله اش پیدا شد؛ من ترسیدم که توی چشم من هم انگشت بکند . خواستم قبل از اینکه او با انگشت چشمم را کور کند ، من انگشتم را بزنم توی چشمش ، ولی هرچه دستم را بردم بالا، به صورتش نرسید. آن بچه فضولنشست کنار من و هی به من نگاه کرد و هی نگاه کرد.من دوستش نداشتم . پوشکش هم بوی بدی می داد. گمانم پی پی کرده بود. بعد آن بچه فضول....

فریتز رو کرد به مامان و با صدای آهسته ای که فقط خودمان سه نفر می توانستیم بشنویم، گفت: <<می گنیه آپارتمان هسته درست روی خط مرزیه. ‌‌می تونی از در پشتیش توی شرق وارد بشی و از در جلویی که توی غربی بیرون بری. صاف از میون حصار ها می گذری.>>

چشم ما پنجره ای است رو به جهان. ولی چه می شود زمانی که این پنجره ها را مه میگیرد؟ چه می‌شود وقتی که چهره دوستانمان و کلمات روی صفحه و منظره ای زیبا محو د مبهم و زردگون به نظر می آید؟

((هرگز نا امید نشو شاید آن لحظه که نا امید میشوی دو ثانیه تا خوش بختی ات باشد)):)

انقلاب تازه پیروز شده بود و خانم معلم های مدرسه ها دو گروه شده بودند؛ آن هایی که حجاب را درک می‌کردند و دوست داشتند و آن هایی که هیچ درکی از حجاب نداشتند و رعایت نمی کردند. برخی معلم های بی حجاب به بچه هایی که حجاب داشتند ، بی احترامی می‌کردند. زینب هم که همیشه با حجاب زیبایش در مدرسه شناخته شده بود ، مورد این رفتار های بد قرار می‌گرفت.

مری هرگز ، حتی یک روز هم،ددر کارش غیبت نداشت. حتی اگر از آسمان سنگ می بارید، سوار بر دلیجان نامه هارا دور افتاده ترین خانه ها می رساند. در اوقات فراغتش هم از بچه های مردم مراقبت می کرد و همیشه با درآمد خودش برای آنها هدیه می‌خرید.

در نمایشگاه علوم، مردی از رقیبان عزه ، اظهار نظر تحقیر آمیزی درباره روسری او به زبان آورد . عزه می گوید:< < قضیه برای خودم روشن بود : حضورم در نمایشگاه برای این نیست که کسی به من جایزه بدهد؛ من به این منظور اینجا هستم که طرز فکر جهان را درباره زنان و دختران مسلمان_تغیر دهم.>>

روزی گذشت و پادشاهی از گذرگاهی فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست پرسید زان میانه یکی کودک یتیم کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست پیداست آن قدر که متاعی گرانبهاست نزدیک رفت پیرزنی گوژ پشت و گفت: این اشک دیده ی من و خون دل شماست مارا به رخت چوب شبانی فریفته است این گرگ سال هاست که با گله آشناست آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است آن پادشاه که مال رعیت خورد گداست بر قطره ی سر شک یتیمان نظاره کن تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود کو آن چنان کسی که نگنجد ز حرف راست.

بعد از مدرسه ، شتابان خودم را به خانه رساندم. تا اذان، زمان زیادی باقی نبود. هیچ کسی، جز مادرم در خانه نبود و من از فرصت استفاده کردم و به سراغ چرخ جوراب بافی پدرم رفتم ........

چیو جینمدرسه ای تاسیس کرد که در ظاهر برای تربیت معلمان ورزش بود امادر واقع مبارزان انقلابی پرورش می داد. روزی به او خبر دادند کا ماموران حکومت درراه هستند که اورا دستگیر کنند ، اما او فرار نکرد و گفت:<حاضرم برای آرمانی جانم را هم فدا کنم.> اورا اعدام کردند، اما بعد هابه قهرمان ملی و نماد استقلال زنان در چین و حتی در سراسر دنیا تبدیل شد.

سیز یک روز طعنه زد به پیاز که تو مسکین چقدر بدگویی گفت:از عیب خویش بی خبری زان ره، از خلق عیب می جویی