بریده‌های کتاب مارال یوسفیان

من از وهم سکوت تو یه شعر تازه می سازم

تو از فصل پاییز زیباتری من از فصل پاییز تنهاترم

آدم بدون خیال پردازی،آدم نیست.

هر لحظه بهتر درک می کرد و متوجه می شد که در سراسر زندگی اش حتی یک چیز قابل اصلاح باقی نمانده است و فقط می شود فراموش کرد.

برای زخمی که تا ابد التیام نمی یابد دلسوزی نابجاست.

به قلب خودم می گفتم: هی،جانمی،یک تلاش دیگر!سعی کن باز بزنی...از آن قلب های اصیل بود.

مایه ی نجات برداشتن یک گام است.یک گام و گامی دیگر و پیوسته همین گام که از نو باید برداشت.

نمی توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد.هیچ چیز با این گنجینه ی خاطرات مشترک،این همه رنج ها و مصائب با هم چشیده،این همه قهرها و آشتی ها و هیجان های تند همسنگ نیست.

زندگی چه بسا ما را از رفیقانمان دور می دارد...کم کم در می یابیم که خنده ی روشن آن یکی را دیگر هرگز نخواهیم شنید.در می یابیم در این باغ تا ابد بر ما بسته خواهد ماند.آنگاه ماتم راستین ما آغاز می شود.

هنوز می دیدم زندگی در اینجا(سوئد)چه نظم و ترتیب درستی دارد و نهادهای دولتی نه برای آزار دادن یا کنترل و نظارت که واقعا برای کمک به مردم ساخته اند.

مثلا زمانی که آتئیست بود به عضویت کلیسا پروتستان اصلاح شده درآمد...تصمیم گرفت به جای آنکه نخبگانِ روشنفکرِ طرفدار غرب را رهبری کند،نماینده ی کارگران و روستائیان باشد.اوربن شستش خبر دار شده که اگر خود را مذهبی جلوه دهد،نفوذش بر این قشر راحت تر خواهد بود.

به عکس که نگاه می کردم،می دانستم ناظر بی طرفی نیستم-تک تک ما از پشت تجربیات و خاطرات خودمان به این تصویر نگاه می کنیم.

نه که در غرب فساد نباشد،البته که هست،اما فرق هست بین فساد های موردی غرب و فساد سیستماتیک نظام های شرق .اینجا چرخ جامعه با فساد می چرخد. تعجبی ندارد که خیلی از مردم افسرده اند و باقی هم دارند کشورشان را ترک می کنند.

من در وقفه های کوتاه، کتاب تئوری آسمان های کانت را می خواندم که می گفت: ((در سکوت شبانه،سکوت مطلق شبانه،وقتی حواس انسان آرام گرفته است،روحی جاودان به زبانی بی نام با انسان از چیزهایی ،از اندیشه هایی سخن می گوید که می فهمی ولی نمی توانی وصف کنی.)) این کلمات مرا چنان تکان داد که باز به سراغ سوراخ دودکش دویدم و به آن تکه آسمان پرستاره ی بالای سرم مدتی چشم دوختم.بعد باز به سرکارم برگشتم.

نه در آسمان ها نشانی از عطوفت هست و نه در وجود آدمیزاد دو پا.

یک داستان،بیش از هر چیز،گفت و گویی است میان روای و خواننده و درست همان طور که راوی ها فقط تا آنجا که توانایی هایشان به آن ها اجازه می دهد می توانند حکایتی را ارائه دهند،خوانندگان نیز فقط می توانند تا آنجا که در روحشان نوشته شده است آن حکایت را بخوانند.

یک داستان هزارتویی بی پایان از کلمات ،تصاویر و ارواحی است که احضار شده اند تا حقیقتی نادیدنی درباره ی خودمان را به ما نشان دهند.

کنار هم گرد می آمدند تا از درگاه خداوند،در آن سکوت بی انتهایش ،عاجزانه استدعا کنند که آن ها و وجود زودگذرشان را به خاطر داشته باشد.

مادرم همیشه می گفت ما در اعماق وجودمان همواره تنها هستیم،به خصوص آن دسته از ما که زن متولد می شویم.

بخت آیینه ندارم که در او می نگری خاک بازار نیرزم که بر او می گذری