بریده‌ای از کتاب تنهایی پر هیاهو اثر بوهومیل هرابال

من در وقفه های کوتاه، کتاب تئوری آسمان های کانت را می خواندم که می گفت: ((در سکوت شبانه،سکوت مطلق شبانه،وقتی حواس انسان آرام گرفته است،روحی جاودان به زبانی بی نام با انسان از چیزهایی ،از اندیشه هایی سخن می گوید که می فهمی ولی نمی توانی وصف کنی.)) این کلمات مرا چنان تکان داد که باز به سراغ سوراخ دودکش دویدم و به آن تکه آسمان پرستاره ی بالای سرم مدتی چشم دوختم.بعد باز به سرکارم برگشتم.