بریده‌های کتاب محدثه حسنی

خاطراتی که بگریانند، بسوزانند، بشکنند، به درد بیاورند اما برنینگیزند،خاطره نیستند، زهرند، زهر قتّاله خاطرادی که سرد کنند، خسته کنند، کسل کنند،ناامید کنند و به موچی و بی حالی بکشانند خاطره نیستند، بیماریند، جنون

هیچ چیز دنیا را به فساد و تباهی نکشانده ایت مگر زور گفتن معدودی و زور شنیدن بسیاری

خواستن که بی شک همه میخواستند. در این بحثی نبود. بحث بر سر توانستن بود و این که خواستن در عمل توانستن نیست. خواستن، کاری ذهنی ست و توانستن، کاری عینی. فاصله‌ی میان این دو از میان برداشتنی ست اما نه فقط با تخیلات شیرین خواستن.

کفر و جلوگیری از راه هدا باعث گم شدن اعمال و بن بست و بی حاصل ماندن کارهاست و ایمان به غیب و به الله و به معاد و ایمان به وحی و به حقی که بر رسول نازل شده باعث تمامیت اعمال ناتمام و ناقص و حتی کفاره و جبران بدی‌هاست و از این گذشته باعث احساس التهاب روحی و فراغت بال و اصلاح درون است.

دریغا، چه نامبارک اقبالی که دست قضا راستکاری را همنشین تبهکاران می‌کند و ترسایی را در کنار ناترسایان می‌نشاند. لیک، هشدار که چون مرد به کاری برخیزد از یاری نااهلان جز بلا برنخیزد . و آنگاه که شرارت بر کشتزاری بگذارد برکت از خرمن چشم مدار که جز مرگ بار و بری نمی آرد. گاه باشد که نیک‌مردی بر کشتی نشیند که جاشوان تبهکار دارد و به عزم کشتار می‌رود، پیداست که این نیک‌مرد به تقدیری گرفتار‌ می‌آید که خدایان را از آن عار می‌آید. نیز چنین است وقتی که در شهری شایسته مردی به ناچار انباز مردمی می‌شود که بیگانه‌اش می‌خوانند و آزارش روا می‌دارند و یادی از خدایان نمی‌آرند. بدین سان این مرد به زنجیر ایشان در بند می‌شود و تازیانه آسمان که به رام کردن دیگران فرود می‌آید آن بی‌گناه را نیز آماج می‌گیرد.

شبهه زمینه‌ساز فتنه است و فتنه‌ها عامل بدعت و انحراف

قلب خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنس، از همان جنس، صدها دانه برمی‌دارد.

آن‌ها که نمیجویند و نمی‌پرسند و نمی‌شناسند، خیل کوران را مانند...

تا آن هنگام که رهبران و پیشگامان، مظهر ارداده‌ی آگاه توده‌ها نباشند و تا توده‌ها، شعور تاریخیشان، خود به مرحله‌ی تحلیل عینی لحظه به لحظه‌ی حوادث نرسد، فریب خوردن و به بیراهه کشانده شدن و تن به تقدیرِ آوارگی و درماندگی سپردن، برای توده‌ها امری است نه چندان غریب و بعید

هرگز عزاداری را در ذهنت تمرین نکن. این کار ذهنت را تاریک می‌کند و روحت را ذلیل...

ترکمن می‌گوید: کسی که کار می‌کند و به کارش ایمان دارد، عزاداری را جانشین کار نمی‌کند. ترکمن می‌گوید: به فکر آنها باش که زنده‌اند و دردی دارند، به فکر آنها نباش که نرده‌اند و هیچ دردی ندارند...

بدا به حال همه‌ی آنها که محبت را دکان می‌کنند تا با تجارت تزویر و تقلّب به جاه و مقامی برسند...

آیت الله گفتند من با مبارزه مسلحانه مخالفم. ... چرا که اساسا ایشان به زندگی مخفی، انزوای از مردم، بمب گذاری در اماکن و چریک بازی اعتقادی ندارند و برای پیشبرد طرح عظیم انقلاب، تنها چاره‌ی کار را آگاهی بخشیدن به بدنه‌ی اصلی جامعه می‌داند.

پیش از آنکه آیت الله خمینی صدایش را بلند کند ما هویت خود را گم کرده بودیم. ما مجبور بودیم برابر سگهای آمریکایی که در دادگاههای ایرانیها به قدر ایرانیها دارای حقوق بودند، سر خود را پایین بگیریم.... می‌دانید ما حجاب فرهنگیمان را از درون و برون از دست داده بودیم. همچنین عدالت اجتماعیمان را از دست داده بودیم. آیت الله خمینی این شجاعت را داست که برای فرهنگ اسلامی بجنگد و برای عدالت به پا خیزد. پایان گزارش ساندرا مک کی از محمد قوام

انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

تنها انسان است که از سر نابخردی سرشت خود را به پلیدی آغشته است و با نادرستی و ستم و ناسپاسی و خیانت، احسان بی‌پایان آفریدگار خود را محل تردید و شبهه کرده است، زیرا در حیرت فرو می‌رویم که خالقی چنان سرشار از احسان را مخلوقی چنین پلشت و پلید🥲

حکمت و مذهب را می‌توان ورزش‌های ذهن دانست... چرا که این دو ذهن را نیرومند و استوار می‌سازند.

هرچند عشق، دوستی، احترام و نظایر اینها اثرات قاطعی در ذهن انسان دارند ولی منافع شخصی عاملی است که کمتر انسان عاقلی در استفاده از دیگران در راه رسبدن به اهداف خویش آن را نادیده می‌گیرد.

تنها دوراه وجود دارد که در پیش گرفتن آنها انسان را به خصلت والای ژرف نگری می‌رساند. یکی تجربه‌ی آموختنی دراز مدت و دیگری تیزبینی فطریکه منظور همان نبوغ و تیزهوشی و استعداد طبیعی تمیز است که البته به نراتب بهتر از تجربه‌ی آموختنی است.