بریده‌های کتاب محدثه حسنی

امام، انس رفیق، شفقت پدر، همراهی برادر و خوبی مادر به فرزند کوچک را دارد و در آگاهی و خصوصیات کمال و جمال برابر و جایگزین ندارد و این همه بخششی است که به خاطر رهبری و ولایت نوع انسان به او عنایت شده بدون طلب و کوشش و تلاش.

کتاب خواندن یک آئین درونیست و کتابها آئینه‌هایی هستند که آنچه را که در وجود خود داریم به ما نشان می‌دهند. اینکه وقتی که ما کتاب می‌خوانیم با تمام روح و جسممان این کار را انجام می‌دهیم. اینکه کتاب روح و جسم ما را به هم پیوند می‌دهد تا از ما انسان‌های بزرگ بسازد. اینکه امروز انسانهای بزرگ بیش از هر زمان دیگری در جهان ما کمیاب شده‌اند.

هر چیزی که رشد می‌کند پس از مدتی دچار نزول می‌شود و هر چیز که نزول می‌کند باید سرانجام روزی دوباره صعود کند

زمان به من آموخته که امیدم را از دست ندهم و اینکه بیش از حد به امید اعتماد نکنم.امید نیرویی ظالم، وحشی و فاقد وجدان است.

ترکیب آگاهی و آزادی همان عصمتی است که در فرهنگ سیاسی شیعه مطرح است . عصمت، ملاک انتخاب حاکمی است که مردم به آن راه ندارند چون ه از دل‌ها آگاهند و نه بر فردا مسلط هستند.

آنکس که راهِ داد با رای خود پذیرد، هر دانه ای که کشت تا جاودان بماند. اما آن ناخدا که کشتی آکنده از کالای شر دارد، طوفان دریا بادبانش را فرو گیرد. آن‌گاه تا از غرقابِ هول‌آور برون آید فریادی از جان برمی‌دارد و از این و آن یاری می‌جوید اما نه کس به یاری‌اش برمی‌خیزد و نه کس فریادش را پاسخ می‌گوید. باری گم گشته‌ای چنین نه باری به ساحل ایمن می‌رساند نه زی‌بندر اشنا باز می‌آید.

هشدار تا هرچه پیش آید اورنگ حق و داد را حرمت گذاری و هیچ سود و سودایت چندان به چشم جلوه نیارد که چشم از این درگاه برداری.

غرور از شرارت می‌زاید. تنها خرد و نیک دلیست که نیک‌بختی می‌آرد.

از جمله آدمیان که در تلاش و کارند، ایزد آن کسان را به پیروزی می‌گزیند که جایگاه خویش می‌شناسند و سر فرو دارند.

چه خوار است و بی مقدار آن زندگی که پروای قانون ندارد و بر یوغ جباران گردن می‌گذارد.

زمانی هست که ترس نیک‌خواه انسان است. که در سینه می‌نشیند و بندی بر هوس‌های انسان است مکافات نیز گاه برترین درمان است وگرنه کجا پروای حق و داد دارد آنکس که در دل بیمی از کیفر ندارد.

کلمات و جملاتی که قلب یک بچه را پر از زهر می‌کنند، حالا چه از روی بدحالی باشد یا جهل و نادانی اثر پاک نشدنیی بر ذهن و روح آن کودک می‌گذارد و دیر یا زود تمام وجود او را در آتش خودشان می‌سوزانند و نابود می‌کنند.

داروین فقط یک رویا پرداز بود. نه تکاملی در کار است و نه هیچ چیز دیگری از این دست، به خاطر هر یک نفر انسان باشعوری که می‌تواند بوجود بیاید من باید دست کم با نه اورانگوتان نفهم که در کلاسم هستند دست و پنجخ نرم کنم.

مثل جزر و مداست، منظورم خشونت و وحشیگری است وقتی می‌رود با خودت فکر میکنی در امانی و دیگر برنمی‌گردد اما او همیشه برمی‌گردد، همیشه برمی‌گردد و ما را به سمت خفگی می‌برد.

انسان باید بر اساس استعدادهایش شکل بگیرد نه بر اساس هوسهایش.

و فرمان عدالت این است: هرکه رنج می‌برد، خواهد آموخت. فردا به ناگزیر خواهد آمد و زودا که اندُهانش به اینجا رسد پس امروز را به گریستن مگذرانیم که فردا هرچه هست چون سپیده آشکار خواهد شد. بادا که این همه را انجامی خجسته در پی باشد.

زئوس، آن ره‌نما، آن‌که چنین نهاد که آدمی را می‌باید تا از مصیبت‌ها بیاموزد و آنگاه که دل از یاد زخم‌های کهنه خون می‌چکاند و خفتن نمی‌تواند خرد، خواهی نخواهی راه در آن دل خواهد گشود.

به روز اجل نیزه جوشن دَرَد زِ پیراهن بی اجل نگذرد که را تیغ قهر اجل در قفاست برهنه است گر جوشنش چند لاست

تحمل چو زهرت نماید نخست ولی شهد گردد چو در طبع رُست