بریده‌های کتاب زهرا خانم.

اما من ته دلم می‌دانستم که آنها فقط ظاهراً راست می‌گفتند و همیشه یک‌چیزی در یک جایی خراب است. می‌دانستم از ما، از همه‌ی ما دم به دم چیزی کم می‌شود... اما نمی‌دانستم آن چیز چیست؟

گفت آدم با کسی در زندگی‌های قبلی دمخور بوده، بعد از او جدا شده. هی به این دنیا می‌آید تا او را پیدا کند. فراق می‌کشد و انتظار می‌کشد، وقتی پیدایش کرد و شناختش مگر می‌تواند ولش کند؟ اولش دوتا گیاه بهم‌ پیچیده بوده‌اند که یکیش پژمرده. در زندگی بعدی دوتا مرغ مهاجر بوده‌اند که وقتی به جنوب یا شمال پرواز کرده‌اند صیادی شکار کرده و دیگری در دوری او آه می‌کشیده. بعد دوتا پدر و دختر، بعد دوتا خواهر و برادر و... و آخرش که بهم می‌رسند چطور همدیگر را ول کنند؟ این حرفها را می‌زد.

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره کند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم.

ولی خودتان همیشه می‌گفتید اگر آدم درد دل کند غصه‌اش کم می‌شود. می‌گفتید علی سر را در چاه می‌کرد و غصه‌هایش را به دست آبی می‌داد که نمی‌دید. می‌گفتید یقین دارم که آب چاه‌ها از شنیدن غصه‌های علی می‌خشکیده.

می‌دانی امروز مینا به من چه‌گفت؟ وقتی به هوا انداختمش و در بغلم گرفتمش پرسید: بابا مادر دوتا ستاره داده به‌تو؟ تو چشمات می‌بینمشان.

شما از روز داوری الهی سخن می‌گویید. اجازه بدهید که با کمال احترام به این حرف بخندم. من بدون ترس و تزلزل در انتظار آن روزم. من چیزی را دیده‌ام که به مراتب از آن سخت‌تر است؛ من داوری آدمیان را دیده‌ام.

سپس منتظر شد گراسیم به اتاق پهلویی برود؛ و مانند کودکان زد زیر گریه. از ناتوانی و تنهایی خود، از قساوت دیگران و از قهر خدا، گریه می‌کرد. "چرا این کار رو باهام می‌کنی؟ چرا من رو به این دنیا اوردی؟ چرا من رو به این طرز وحشتناک شکنجه میدی؟"

فقط لحظه‌های کمی برای ابراز عشق و محبت آن‌دو باقی می‌ماند که آن‌ هم زمان زیادی طول نمی‌کشید. این لحظه‌های معدود درست مثل جزایری بودند که آن دو موقتاً در آنجا پیاده می‌شدند و بعد از آن، تن به دریای خصومتی پنهان می‌زدند.

معروف بود که فعال و نیرومندم، اما قلمرو سلطنتم رختخواب بود.

دایره‌ای که من در مرکزش قرار داشتم، شکسته بود و آن‌ها مثل قضات به ردیف نشسته بودند.

مردم از انگیزه‌های شما و صداقت شما و اهمیت رنج‌هایتان جز با مرگ شما متقاعد نمی‌شوند. تا وقتی زنده‌اید، وضع شما برایشان مشکوک است، فقط شایسته‌ی تردید آن‌ها هستید.

من آن آدمی بودم که عمیقاً به تنهایی بشر در تجربه‌ی هستی معتقد بود. فلسفه‌ی من این بود که هیچ‌کس حال آدم را واقعاً نمی‌فهمد.

تاریخ دینی‌است که زندگان باید به مردگان بپردازند.

ای خدا‌ی کریمی که این‌همه قابلیت به من ارزانی داشته‌ای، نمی‌شود نیمی از آن‌ها را پس بگیری و جایشان کمی خودباوری و خرسندی به من اعطا کنی؟

من گاه دلش را می‌یابم بلند شوم و این بار را از دوش بیندازم. در چنین لحظه‌ای، اگر می‌دانستم به کجا بروم، بی‌شک می‌رفتم.

چشم، ای فرشته! من محض خاطر تو می‌خواهم که زنده باشم!

کاش هر آدمی روزانه با خود می‌گفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی‌ آن‌هارا داشته باشی.

تو کافی‌است لحظه‌های گویای زندگی را دریابی و جرئت کنی که به زبانشان بیاوری. در آن صورت با کلماتی اندک، کلامی بسیار گفته‌ای.

و هر آدمی که بگیری دوست دارد آفتاب را شده حتی یک دقیقه بیشتر ببیند، یک‌چنین انسانی، خاموشی پیشه می‌کند، به دنیای عواطف خود پناه می‌برد و خوشبخت است، چرا که انسان است و هراندازه هم که در قید و بند باشد، در کنه دل احساس شیرین آزادی را نگاه می‌دارد و می‌داند هر وقت که خواست، در خود می‌بیند ترک این سیاه‌چال کند.