بریده‌های کتاب زهرا خانم.

من آن آدمی بودم که عمیقاً به تنهایی بشر در تجربه‌ی هستی معتقد بود. فلسفه‌ی من این بود که هیچ‌کس حال آدم را واقعاً نمی‌فهمد.

تاریخ دینی‌است که زندگان باید به مردگان بپردازند.

ای خدا‌ی کریمی که این‌همه قابلیت به من ارزانی داشته‌ای، نمی‌شود نیمی از آن‌ها را پس بگیری و جایشان کمی خودباوری و خرسندی به من اعطا کنی؟

من گاه دلش را می‌یابم بلند شوم و این بار را از دوش بیندازم. در چنین لحظه‌ای، اگر می‌دانستم به کجا بروم، بی‌شک می‌رفتم.

چشم، ای فرشته! من محض خاطر تو می‌خواهم که زنده باشم!

کاش هر آدمی روزانه با خود می‌گفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی‌ آن‌هارا داشته باشی.

تو کافی‌است لحظه‌های گویای زندگی را دریابی و جرئت کنی که به زبانشان بیاوری. در آن صورت با کلماتی اندک، کلامی بسیار گفته‌ای.

و هر آدمی که بگیری دوست دارد آفتاب را شده حتی یک دقیقه بیشتر ببیند، یک‌چنین انسانی، خاموشی پیشه می‌کند، به دنیای عواطف خود پناه می‌برد و خوشبخت است، چرا که انسان است و هراندازه هم که در قید و بند باشد، در کنه دل احساس شیرین آزادی را نگاه می‌دارد و می‌داند هر وقت که خواست، در خود می‌بیند ترک این سیاه‌چال کند.

فقط نباید فکر کنم و بپذیرم که در وجودم خیلی قابلیت‌های دیگر راکد و بی‌استفاده مانده‌است و می‌پوسد و من به خود قبولانده‌ام که با همه‌ی دقت پنهانش کنم.

من با قلب خودم مثل بچه‌ای ناخوش رفتار می‌کنم و هرچه هوس کرد، در اختیارش می‌گذارم.

فقط بگذار از گوشه‌کناری تماشایت کنم، مثل یکی از وسایل خانه.

هیچ‌چیز آزاردهنده‌تر و تحمل‌ناپذیرتر از این نیست که آدم به خاطر یک اتفاق نابود شود، اتفاقی که می‌توانست نیفتد.

آخر اغلب این‌طوری است که آن‌چه برای شما والا و مقدس و محترم است، دیگران و جمع‌ دوستان‌تان را به خنده ‌می‌اندازد و علتش هم معلوم نیست.

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام. آه که چقدر بدبخت بوده‌ام! همه طردم کرده بودند. مطرود و فراموش‌شده...

خدایا! چرا دل آواره‌ام را عیاذی نیست و طلای اشک‌هایم را عیاری؟ خوبم که به عذابم می‌آزمایی یا بدم که بر کوه رنج‌هایم می‌افزایی؟

دیگران، به‌هنگام رشد بر‌ می‌آمدند، او فرو می‌رفت. برای او انگار که خدا در اعماق بود نه در افلاک؛ و با وجود این، تنهایی را طالب نبود.