بریده‌های کتاب فاطمه عیسوند

《شوهر》م نبود، اصلا هیچوقت در زندگی برایم حالت شوهر نداشت. همیشه حس میکردم رقیب من است و آخر هم زد و برد.

دیوار ، برادری ها را از بین نمی برد ؛ زمان هم همینطور.

در کنار مردگان ، همیشه فرصتی ست برای اندیشیدن به زندگی. مرگ ، از اعتبار ضد خویش سخن می‌گوید.

سیاه بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد ؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و اعتراف نکرد...

هیچ مرگ قشنگی ، بی دلیل نیست ‌.

انسان ، تنهایی را انتخاب نمی کند؛ بلکه در شرایطی ، تنهایی به انسان تحمیل می شود.

گاهی اوقات ، انسان مجبور می‌شود محبوب بودن را فدای خوب بودن بکند. محبوب مردم شدن ، آسان تر از کار کردن برای مردم است.

اما این ریاکاران و دروغگویان هستند که انسان را به حرف زدن ، دچار می‌کنند. در برابر آنها ، اگر سکوت کنی ، بزدلی، و اگر سخن بگویی ، هم تراز ایشانی. به راستی روزگاری ست که هم گفتن مشکل است هم نگفتن...

انگار این نبرد هم مانند ماده و انرژی برای خودش یک اصل بقا دارد و مجتبی است که بلاخره آن را کشف کرده است. قسمت ثابتش هم این بود که انگار از آن سال ۶۱ ، همیشه آدمهای خوب بوده اند که سرشان بریده می‌شده و پیکرشان در هم میریخته تا این سال ۶۱.

هر کاری هم میخواست بکند قبلش وضو میگرفت. این وضو گرفتن را به امضای خودش تبدیل کرده بود. همیشه و همیشه.

لب چشمه نشست و بدون اینکه فکر کند یا تصمیم بگیرد آستین بالا زد و کتونی و جوراب را درآورد و وضو گرفت. حسن وضو گرفتن با خودش تکرار میکرد: 《مرگ و زندگی دست خداست ؛ صدام خر کیه؟》