بریده‌های کتاب هادی حسن زاده

جمال لبخند زد و گفت: این اولش است و به اذن خدا در آینده اتفاق‌های بیشتری می‌افتد. به خدا من می‌بینم که روزهای آینده تمام زمین ما زیر پای اشغالگران آتش گرفته است. من آنها را می‌بینم که به خودشان لعنت می‌فرستند که امروز پا به خاک ما گذاشتند و مقدساتمان را اشغال کردند.

اکثریت، به اندیشیدن فراخوانده نشده بود تا به هنگام بتواند به عنوان یک کلّ اندیشمند، راه را از بیراهه تشخیص بدهد.

«مقتضیات زمان» مانند «آزادی» از کلماتی است که- مخصوصاً در مشرق زمین- سرنوشت شومی داشته است و اکنون به شکل یک ابزار استعماری کامل برای درهم کوبیدن فرهنگ اصیل شرق و تحمیل روح غربی در آمده است. چه سفسطه‌ها که به این نام صورت می‌گیرد و چه بدبختی‌ها که با این تابلوی قشنگ تحمیل می‌گردد!

زخمی بر پهلویم است و خون می‌چکد و خدا نمک می‌پاشد. من پیچ می‌خورم و تاب می‌خورم و دیگران گمانشان که می‌رقصم! من این پیچ و تاب را و این رقص خونین را دوست دارم، زیرا به یادم می‌آورد که سنگ نیستم، چوب نیستم، خشت و خاک نیستم، که انسانم...

و تهذیب اخلاق که مدار نجات آخرت موقوف بر آن است، بی‌جمعیت صورت نمی‌تواند بست و بسا کار که به تذکیر و تنبیه و اعانت اخوان ساخته می‌تواند شد و بسا راه کمال که به معاونت اعوان طی می‌تواند گردید.

بعضی از حکما گفته‌اند که هممچنان‌که دعوت جمیع انبیاء از حیثیت علم، اثبات توحید پروردگار است و نفی شریک از او، از روی عمل نیز به حصول وحدت راجع می‌گردد.

از زیارت‌نامه‌ی ارباب و «سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم» این‌جور برمی‌آید که پروردگارِ عالمیان رفیق‌بازها را بیش‌تر دوست دارد... قدرِ هم را بدانید.

ماشین‌هام را صفر می‌فرستم پیشِ درویش مکانیک، تا پیچ‌شان را باز کند و دوباره با وضو ببندد، با نفسِ حق‌ش سفت کند پیچ‌ها را از سر... از کارخانه‌ی آلمانی‌ش بپرسی، هیچ خاصیتی ندارد این کار، اما وسطِ جاده و بیابان، بچه‌های گاراژِ قیدار خاصیت‌ش را بخواهند یا نخواهند، می‌فهمند...