حسِ دور بودن از چیزی که باید باشم، بهم دست داد.
        

          📚 کتاب: الفت‌نامه
👤 نویسنده: ملامحسن فیض کاشانی
💠 به تصحیحِ: حمیدررضا میررکنی
«هیچ لذّت چون لقای دوستان همدم و یاران ثابت قدم نیابند؛ و هیچ علم صعب‌تر از مفارقت ایشان نه؛ و مطالب عظام و مقاصد صعب‌المرام به موافقت اخوان سهل و آسان گردد و امور سهل و آسان به یاری اصحاب و مخالفت طلاب صعب و دشوار شود.» صفحهٔ ۵۰

🔰 چند سطری به سبک متون کهن در شرح کتاب شریف «الفت‌نامه»
هر آنچه هست را بهر غایتی وجود بخشیدند؛ و جمع و اجتماع نیز، لایستثنا مِن هذا. لکن مراتبِ همسویی آن با غایت، تعیّن‌بخش مرتبۀ کمال آن است و لذا هرچه مقدار مؤانست با غایت، فزون گردد، کمال آن نیز اعلی درجَتی خواهد یافت؛ و فی‌الجمله می‌توان غایت جمع را در محبّتی دائر مدار توحّد الهی دانست. 
و حتّی مرتبَت و موقعیّت این محبّت چنان عالی و پرشمولیّت است که از آن به عنوان مبدأ، روش و غایت مرافقت می‌توان یاد کرد؛ و لهذا، در این مکتوبه، اشاراتی به مراتب مختلفی از رفق و اخوّت شده و در آن از منقولات مقدّس نیز بهره‌ای زیاده برده شده است.
        

          رساله‌ای در ستایش و ضرورت جماعت، و الفت میانشان 
        

          «شیخ کمال الدین عبدالرزاق کاشی در «فتوت نامه» می گوید که طریقه مرافقت و اخوانیت به حقیقت نیکوترین طریق‌هاست؛ چه مصالح دين و دنيا بدان منوط است و سعادت عقبی بدان مربوط و از این جهت، فقرا گفته اند که هر کاری را یاری باید و این کار را یاران. و چـون تتبع لذات کنند، هیچ لذت چون لقای دوستان همدم و یاران ثابت قدم نیابند و هیچ الـم صعب‌تر از مفارقت ایشان نه. و مطالـب عظام و مقاصد صعب المرام به موافقت اخوان سهل و آسان گردد و امور سهل و آسان، بی‌یاری اصحاب و مخالفت طـلاب، صعب و دشـوار شـود و علو شأن و بیان شرف و قدر آن را این حدیث الهی بس است: «وجبت محبتی المتاحبّین فی و وجبت محبتی للمتواصلین فی.»» ( ص ۵۰ )