بریده‌های کتاب h.boodaghi

مردمان موفق اصلاً فوق‌العاده نیستند و لازمه موفقیت نیز هوش و نخبگی نیست. رمز و راز خاصی هم نداشته و ربطی به شانس و بخت هم ندارد. بلکه آدم‌های موفق، انسان‌های معمولی هستند که اعتمادبه‌نفس و اراده بیشتری دارند. هیچ‌وقت خودتان را دست کم نگیرید.

«اگر من با یقین به تباه کردن نعمت‌هایی که به من داده شده بود از دنیا بروم و هیچ راهی برای اصلاح این حال نباشد، آن وقت چه؟»

زندگی خوب به افکار خوبی که در مورد مسائل مهم داریم،وابسته است.

تا وقتی از همه جا درد مثل تگرگ می بارد،مثل باد می وزد، نیاز به تخیل نیست که از آن طریق ماهیت درد را عینی کرد.

نخ تسبیح همان آدم خوب است،همان کار خوب....

دوست‌داشتن دل آدم را روشن می‌کند. اما کینه و نفرت دل آدم را سیاه می‌کند. اگر از حالا دلت به‌محبت انس گرفت، بزرگ هم که شدی آمادهٔ دوست‌داشتن چیزهای خوب و زیبای این دنیا هستی. دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است. اگر با محبت غنچه‌ها را آب دادی باز می‌شوند، اگر نفرت ورزیدی غنچه‌ها پلاسیده‌می‌شوند.

آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم

تلخ‌ترین رنج ایوان ایلیچ آن بود که هیچ‌کس آن‌جور که او می‌خواست غم او را نمی‌خورد. او گاهی بعد از رنجی طولانی بیش از همه‌چیز دلش می‌خواست که (گرچه از اقرار به این معنا شرم داشت) کسی برایش مثل طفل بیماری غم‌خواری کند. دلش می‌خواست مثل طفلی که ناز و نوازشش می‌کنند رویش را ببوسند یا برایش اشک بریزند و دل‌داری‌اش بدهند.

سیمایش سخت عوض شده بود و نسبت به آخرین دیدارشان لاغر، ولی مثل همهٔ مردگان زیباتر و خاصه گویاتر از زمان زندگی‌اش بود. حالت این چهره حکایت از آن می‌کرد که آن‌چه کردنی بوده کرده است و به شایستگی...

دزدی تنها گناه نابخشودنی بود، نام مشترک تمام گناهان. وقتی مردی را می‌کشی، يک زندگی را می‌دزدی. حق زنی را از داشتن شوهر می‌دزدی. پدری را از بچه‌ها می‌دزدی. وقتی دروغ می‌گويی، حق کسی را از دانستن حقيقت می‌دزدی. وقتی تقلب می‌کنی، حق را از انصاف می‌دزدی. هيچ عملی پست‌تر از دزدی نيست.