بریده‌های کتاب فرشته شیرپور

انسان‌ها به هر میزان که در لذات دنیا فرو می‌روند، ضعیف و اهلی می‌گردند.

به‌راستی مردمان آینه‌ی حاکمان خویش‌اند.

قدرت را نمی‌توان برچید. فقط می‌شود آن را با جایگزین کردن یک حکومت با حکومتی دیگر، بهتر یا بدتر کرد. بدبختانه این هم حقیقت ندارد که اگر بساط قدرت سیاسی برچیده می‌شد ما همه در صلح و برادری زندگی می‌کردیم. این موضوع تصادفی نیست، چون سرشت خود انسان باعث می‌شود علایق انسان‌ها با هم اختلاف و تزاحم پیدا کنند. میزانی از پرخاشگری در همه‌ی ما هست و هیچ حدی برای نیازها و امیال ما وجود ندارد. بنابراین نسبتا روشن است که اگر نهادهای قدرت سیاسی به شکل معجزه‌آسا نابود شوند، نتیجه‌ی آن نه برادری جهانی، بلکه سلاخی جهانی‌ست.

بنجامین باربر، جامعه شناس برجسته، زمانی گفت:«من جهان را به ضعیف و قوی یا موفقیت‌ها و شکست‌ها تقسیم نمی‌کنم … جهان را به یادگیرندگان و غیر یادگیرندگان تقسیم می‌کنم.»

چه زیبا می‌گوید برتولت برشت (نقل به مضمون): آن کس که حقیقت را نمی‌داند ابله است ولی آن‌کس که می‌داند و آن را پنهان می‌کند جنایتکار است.

ذهن انسان‌ها غالبا نزدیک‌بین، انعطاف ناپذیر، و اهل دنباله روی است؛ در عین حال، مهارت بالایی در خودفریبی و دلیل‌تراشی دارد.

درد علی دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می‌کند و درد دیگری دردی است که او را تنها در نیمه‌شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده… و به ناله در آورده است. ما تنها بر دردی می‌گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می‌کند. اما این درد علی نیست. دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است، تنهایی است، که ما آن را نمی‌شناسیم! باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را، که علی درد شمشیر را احساس نمی‌کند، و ما… درد علی را احساس نمی‌کنیم.

آدمی هر چه در درون خود بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کمتر طلب می‌کند.

زیبایی نامه‌ی سرگشاده‌ای‌ست که ما را به دیگران توصیه می‌کند و پیشاپیش ما را دز دل آنان جای می‌دهد.

سلامت بر همه‌ی موهبات بیرونی چنان برتری دارد که گدای تندرست، به‌راستی سعادتمند‌تر از پادشاه بیمار است.