بریده‌های کتاب فاطمه عباسی

خواب سلطه بر مردم را می‌دیدند تا عادت تحت سلطه بودن را از سرشان بیندازند.

ما با آب به جنگ آتش می‌رویم، دیگران با نفت. بنابراین پیش از آن‌که آتش‌نشان ها را متحد کنیم؛ اول باید تصمیم بگیریم روش درست کدام است، آب یا نفت.

تاریخ بیشتر از آن‌که علم باشد؛ سروش غیبی بود.

تو جهنم مارهایی هست که آدم از دستشون به اژدها پناه می‌بره.

دلم می‌خواست لای آدم‌ها، مثل ورق‌های بازی جوری بُر بخورم که کسی نفهمد چه خالی هستم.

در اقلیت بودن، حتی اقلیت یک‌نفره، مایه دیوانگی نیست.

در مقایسه با آنچه امروز وجود دارد؛ تمام شقاوت‌های گذشته عین عدالت بوده است.

بهترین کتاب آن است که دانسته‌های آدم را برایش نقل می‌کند.

صلحی پایدار همچند جنگی پایدار می‌بود.

همرنگی یعنی نیندیشیدن؛ بی‌نیازی از اندیشیدن. همرنگی ناخودآگاهی‌ست.

پیشبرد مرده ریگ بشر، رساندن پیام به گوش دیگران نبود، عاقل ماندن بود.

همه انسان‌ها با تعلیقی جاودانه، محکوم به مرگ‌اند.

هیچ‌وقت باور نکردم که چیزی مهم‌تر از ادبیات وجود دارد.

آدم هیچ‌وقت فقط به خاطر خودش زندگی نمی‌کنه.

مرگ برای مردی که زندگی‌شو کرده، چیز خیلی مهمی نیست.

تازه، هیچ‌وقت برگشتن به یه جایی که خیلی وقت پیش اونجا بودی آسون نیست.

هر انسانی، صرف نظر از اینکه چه کسی باشد، در دلش یک آرزوی غایی دارد اما این آرزو هرگز برآورده نمی‌شود.

در نظر او از همه مهم‌تر این بود که از همان ابتدا لجاجت را در خود پرورش دهد و آن‌ را بیش از پیش توسعه دهد.

انسان فرهیخته طبیعتا همیشه توده و لاجرم، به عبارت غلیظ‌تر، کل بشریت را علیه خود دارد.

او می‌گفت که نودونه درصد انسان‌ها در بدو تولد خود را به توده می‌فروشند. اما به عقیده او انسان فرهیخته باید از بدو تولدش مبارزه با توده را آغاز کند، در برابرش بایستد و با آن روبه‌رو شود و فقط از این طریق است که صلاحیت فرهیختگی پیدا می‌کند.