بریده‌های کتاب فاطمه رفعت

یکی از معماهای ادبیات این است که موضوع و امر شخصی آنگونه که هم توسط نویسنده و هم خواننده درک می شود، جایی خارج از کالبد هر دوی آنها روی یک جور صفحه واقع شده است.

سن يعنی آن زندگی که ما پشت سر گذاشتیم، نه زندگی پیش رو.

از نظر روانشناسی هیچ چیز بیش از زندگی نزیسته والدین بر محیط آنها و به ویژه بر فرزندانشان تأثیر نمی گذارد. کارل گوستاو یونگ

تعجب می‌کنم کلمه ای برای احساسِ دژاووی اشتباه وجود ندارد.

از حرف زدن، پشیمانی دارم ولی از ساکت ماندن، نه.

ترجیح میدهم حوصله ام تنهایی سر برود تا با یک نفر دیگر.

چون بامزه ام مردم فکر میکنند خوشحالم.

دیر میفهمم که کسی دارد با من بدرفتاری میکند؛ همیشه جا میخورم: انگار شر به نظرم غیر واقعی است.

برای بخشش لازم است انسان چیزی را که قادر به تغییر آن نیست بپذیرد.

پایان یک سفر،پایان یک رمان، ته مزه ای غمگین در من به جا می‌گذارد.

در سنتی تربیت شده بودند که به طرق مختلف به آنها می ‌آموخت که حیات عقل و حیات احساس از هم جدا و حتی با هم در عنادند و آنها، بی آنکه حتی فکر کرده باشند، باور کرده‌ بودند بهای انتخاب هر کدام از این دو از دست دادن دیگری است.

گیاهان مثل آدم ها بودند؛ برای زندگی، رهایی از بیماری ها و مردن در آرامش نیاز به مراقبت داشتند.

آنگاه که کسی مخاطب دیگران و یا طرف توجه سایرین قرار می گیرد، خیالش راحت میشود در این هنگام اعمال فرد توسط سایرین به همان نوعی تفسیر میشود که آنان رفتارهای خود را تفسیر می کنند. هیچگاه سایرین بیش از آنچه درباره ی خود می دانند درباره ی دیگران نمی دانند.

آنچه سرانجام بر بوم ثبت شده نه خود شئ که شیوه‌ی دیدن است_ابژه ی آمیخته به سوژه.

ما عادت کرده‌ایم چیزهای خیلی نزدیکمان را نبینیم.

مردم همیشه بر کسی که برای زندگی اش الگو های شخصی اختیار می‌کند خشم می‌گیرند؛ چون مَنِش خلاف عرفی که برمی‌گزیند باعث می‌شود مردم احساس خفت کنند، همانند موجودات عادی.

وقتی این همه تلاش میکنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند