بریده‌ کتاب‌های فاطمه رفعت

مردم همیشه بر کسی که برای زندگی اش الگو های شخصی اختیار می‌کند خشم می‌گیرند؛ چون مَنِش خلاف عرفی که برمی‌گزیند باعث می‌شود مردم احساس خفت کنند، همانند موجودات عادی.

وقتی این همه تلاش میکنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند

ادبیات بهترین راه گفتن حقیقت است؛فرایند تولید دروغ های بزرگ، زیبا، و به سامان است که از هر مجموعه واقعیتی بیشتر حقیقت می‌گوید.

گاهی فکر می‌کنم مقصود زندگی آشتی دادن ماست با مرگ آتی – از طریق فرسایش تدریجی ما، با نشان دادن به ما که زندگی، هر چه هم به درازا بکشد، آن طورها که تعریف می‌کنند نیست

هرچه بیشتر می‌آموزی، کمتر می‌هراسی. «آموختن» نه به مفهوم تحصیل دانشگاهی، بلکه به معنای شناختن عملی زندگی.

پا که به سن می‌گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می‌کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می‌کردم. ولی بعد می‌‌فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی‌شود.

و زندگی همین است، نه؟ مقداری کامیابی و مقداری سرخوردگی.

می‌گفتند ارتکاب مداخله برتری دارد بر انفعال بی ارج_یعنی که بگذاری زندگی صرفا بر تو بگذرد.

به گمانم نوابغ اگر مواظب نباشند، چیزی تعادل روحی‌شان را به هم می‌زند.

تاریخ یقینی‌ست که در نقطه تلاقی نارسایی حافظه و نابَسَندگی مدارک حاصل می‌شود.

آنچه در حافظه می‌ماند همیشه آن چیزی نیست که شاهدش بوده ایم.

روح ایمان، از ابلیسِ شک جدا شدنی نیست.

خوشحالی یعنی آگاه شدن از خود بدون وحشت.

طبیعت مهربان چه گنج سرشاری از لذایذ را نصیب آن آدمیانی ساخته که قلبشان از هنر لذت بردن آگاه است.

اگر صادق باشی، سرت کلاه می‌گذارند، اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی های امروزت فردا به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

امروزه وجود آسمان را از ذهن زدوده ایم، به همان سادگی که تخته سیاه را پاک میکنیم.

هیچ قلبي صرفا به واسطه ی هماهنگی، با قلب دیگری وصل نیست؛ زخم است که قلب ها را عمیقا به هم پیوند میدهد.

سوکورو هیچ وقت چیزی در زندگی کم نداشت،یا هیچ وقت رنجی از این بابت نکشیده بود که چیزی بخواهد و نتواند مال خود کند. برای همین بود که هیچ وقت لذت آرزومندی واقعیِ چیزی و تقلا برای به دست آوردنش را نچشیده بود. . . . پ.ن:چه کسل کننده!

اگر میخواهی آزاد باشی مهم تر از هر چیزی این است:احترام به حد و مرز ها و عصبانیت از آنها.

غمی بی جهت که با تماشای دشت به دل می افتد...