بریده‌های کتاب فاطمه رفعت

تعجب می‌کنم کلمه ای برای احساسِ دژاووی اشتباه وجود ندارد.

از حرف زدن، پشیمانی دارم ولی از ساکت ماندن، نه.

ترجیح میدهم حوصله ام تنهایی سر برود تا با یک نفر دیگر.

چون بامزه ام مردم فکر میکنند خوشحالم.

دیر میفهمم که کسی دارد با من بدرفتاری میکند؛ همیشه جا میخورم: انگار شر به نظرم غیر واقعی است.

برای بخشش لازم است انسان چیزی را که قادر به تغییر آن نیست بپذیرد.

پایان یک سفر،پایان یک رمان، ته مزه ای غمگین در من به جا می‌گذارد.

در سنتی تربیت شده بودند که به طرق مختلف به آنها می ‌آموخت که حیات عقل و حیات احساس از هم جدا و حتی با هم در عنادند و آنها، بی آنکه حتی فکر کرده باشند، باور کرده‌ بودند بهای انتخاب هر کدام از این دو از دست دادن دیگری است.

گیاهان مثل آدم ها بودند؛ برای زندگی، رهایی از بیماری ها و مردن در آرامش نیاز به مراقبت داشتند.

آنگاه که کسی مخاطب دیگران و یا طرف توجه سایرین قرار می گیرد، خیالش راحت میشود در این هنگام اعمال فرد توسط سایرین به همان نوعی تفسیر میشود که آنان رفتارهای خود را تفسیر می کنند. هیچگاه سایرین بیش از آنچه درباره ی خود می دانند درباره ی دیگران نمی دانند.

آنچه سرانجام بر بوم ثبت شده نه خود شئ که شیوه‌ی دیدن است_ابژه ی آمیخته به سوژه.

ما عادت کرده‌ایم چیزهای خیلی نزدیکمان را نبینیم.

مردم همیشه بر کسی که برای زندگی اش الگو های شخصی اختیار می‌کند خشم می‌گیرند؛ چون مَنِش خلاف عرفی که برمی‌گزیند باعث می‌شود مردم احساس خفت کنند، همانند موجودات عادی.

وقتی این همه تلاش میکنی یک نفر را فراموش کنی، خود این تلاش تبدیل به خاطره می‌شود. بعد باید فراموش کردن را فراموش کنی و خود این هم در خاطر می‌ماند

ادبیات بهترین راه گفتن حقیقت است؛فرایند تولید دروغ های بزرگ، زیبا، و به سامان است که از هر مجموعه واقعیتی بیشتر حقیقت می‌گوید.

گاهی فکر می‌کنم مقصود زندگی آشتی دادن ماست با مرگ آتی – از طریق فرسایش تدریجی ما، با نشان دادن به ما که زندگی، هر چه هم به درازا بکشد، آن طورها که تعریف می‌کنند نیست

هرچه بیشتر می‌آموزی، کمتر می‌هراسی. «آموختن» نه به مفهوم تحصیل دانشگاهی، بلکه به معنای شناختن عملی زندگی.

پا که به سن می‌گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می‌کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می‌کردم. ولی بعد می‌‌فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی‌شود.

و زندگی همین است، نه؟ مقداری کامیابی و مقداری سرخوردگی.