بریده‌های کتاب fatemeh

کمی دیر رسیدن بسیار غم‌انگیز تر از هرگز نرسیدن است.

آخر كمى ديرشده است. حالا اكربخواهم ازشادى بالا بيرّم وفرياد بزنم: ((حقدر خوب! حقدر خوب!)) حتماً اين دردى كه سالهاست توى ستون فقراتم خانه كرده ازخواب بيدار مى شود و بيداد مى كند؛ واكر بخواهم شتابان به ديدن دوستى بسيارنزديك وبسياريكانه وآشنا با اينكونه هيجانها بروم تا اين خبر خوش رابه او بدهم... ساعت هاو ساعتها، درخيا بانهاى شهر، سركَردان خواهم شد، وباهمان خبر خوش-كه روى دستم مانده-به خانه بازخواهم كشت. حتّىٰ دخترهاى خوبم نسبت به اين مسأله هيج حساسيّتى ندارند-كه حقّ است نداشته باشند. تنها ممسرم كوش مى كندومى كويد: يعنى برايت خيلى مهم است؟

دوستی،ریشه در زمان دارد. زمان، زمان، عنصر اساسی دوستی، زمان است.دوستی عتیقه شدن یادها و روابط است، و (عتیقه نو) آشکار است تا چه حد میتواند معنا داشته باشد.

زمان نمی‌تواند بلور اصل را کدر کند مگر آنکه تو‌ پیوسته برق انداختن آن را از یاد برده باشی.

اندوه میتواند موجودات زنده را به کارهای عجیبی وادار کند.

زمانه، ذلیل را ذلیل تر میکند، افتاده را افتاده تر، باید سوار بود و محکم.

این درد است که مرد را مرد میکند و جوان را پیر، ماه و سال که کاره ای نیستند...

اشتباه کردن گناه نیست، بر سر اشتباه پای فشردن، جرم است.

دروغ خیلی بزرگ را نمی‌شود اثبات کرد که دروغ است.

گاهی اوقات، انسان مجبور می‌شود محبوب بودن را فدای خوب بودن بکند. محبوب مردم شدن، آسان تر از کار کردن برای مردم است.

گریستن به خاطر شفای انسان نیست، به خاطر وفای انسان است.

انسان وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی ها خیلی چیز هارا بهتر از او بفهمند.

نخواهید توانست رابطه ای اصیل و عمیق را تجربه کنید اگر نتوانید به آدم هاشبیه آدم نگاه کنید.

ما دنیا را از لنز ادراک خود می‌بینیم. ادراک ما آیینه تفکرات، عقاید و تجربیات گذشته ماست.