بریده‌های کتاب فاطمه خوران🇮🇷🇵🇸

در کنار آتش، غیبت و شایعه پراکنی، دوست دیرینه‌ی بشر در همه اعصار بوده است؛ و این دوست، در هر عصر و هر شرایطی عاشقانی داشته است. نه در کاخ‌های باشکوه از دهان می‌افتاده و نه در زاغه‌های محقر. Along with fire, humanity’s great friend down through the ages had been gossip. Those who adored this friend existed in every era under every circumstance, ceasing neither in luxurious palace nor in homely ghetto.

هر سازمانی، هر ماشینی، در نهایت توسط نیروی انسانی اداره می‌شه. مهارت و شایستگی کسانی که در رأس هستن، می‌تونه یه ببر رو به گربه تبدیل کنه یا برعکس. No matter what the organization, no matter what the machine, what runs it, ultimately, is the personnel. The skill and competence of the ones in charge can turn a tiger into a cat, and can even do the opposite.

آدم های تنها قابل کنترل هستند اما وقتی دورت را کسانی پر کنند که دوستت دارند، هرگز اجازه نمی‌دهند صدمه ببینی.

قدرت تو رو عوض نمی‌کنه، فقط هر چی درونت باشه، آشکار می‌شه.

عواقب به ندرت با قصد و نیت شکل می‌گیرن.

اولین قدم برای بردن اینه که بدونی داری کدوم بازی رو انجام می‌دی.

بیشتر آدم‌ها وقتی احساس می‌کنند عالم و آدم ازشان متنفر است یا وقتی حس می‌کنند ته چاهی تاریک گیر افتاده‌اند و راه بیرون آمدن هم ندارند، دست از پا درازتر پیش مادر یا پدرشان می‌روند. شاید هم بروند سراغ برادر یا خواهرشان. آن‌هایی که هیچ کدام از افراد مذکور را ندارند، ممکن است در خانه‌ی خاله، پدربزرگ یا یکی از عموزاده‌های دورشان را بزنند.

سیل آواره هایی که در طول جنگ ۱۹۴۸-۱۹۴۹ به باریکه غزه وارد شدند باعث شد جمعیت این منطقه ناگهان به بیش از سه برابر افزایش پیدا کند. ساکنان باریکه غزه از حدودا ۷۰ هزار نفر در سال ۱۹۴۵ به حدود ۲۴۵ هزار نفر در سال ۱۹۵۰ افزایش پیدا کرده بود. وقتی سال ۱۹۶۷ رسید، جمعیت باریکه غزه ۳۵۶ هزار نفر شده بود، رقمی که در سال ۲۰۱۵ به ۱ میلیون و ۷۲۰ هزار نفر بالغ شد.

این آواره ها حالا مردمی بودند بدون وطن. مردمی که هیچ کس آنها را نمی‌خواست، اما آنها و کسانی که از قبل در روستاها و شهرهای کرانه باختری و غزه زندگی می‌کردند، همگی در کنار هم همچنان خود را «یک ملت» به شمار می‌آوردند.

آوارگان در غزه، کرانه باختری، و یا اردوگاه‌های مخروبه و افتضاح در کشورهای عرب همسایه مستقر شدند، یعنی جاهایی که رژیم های حاکم بر آن، سر و صدا راه انداخته بودند که بالاخره اسرائیل را از روی نقشه محو خواهند کرد و فلسطینی‌ها را به وطنشان بازخواهند گرداند. اما این ادعاها چیزی نبود جز لاف گزاف. در واقعیت، این رژیم‌ها خودشان شرایط سختی بر آوارگان فلک‌زده تحمیل کرده بودند، این آوارگان غالبا نه حق و حقوقی داشتند، نه کنترل قابل ذکری بر زندگی‌شان و نه چشم‌اندازی برای رسیدن به تحصیلات عالیه یا یک کار آبرومند. شرایط زندگی آنها، و همینطور بهداشت عمومی شان و حتی امنیت غذایی‌شان، بسیار بد و ناگوار بود.

ما هیچ لحظه‌ای بیشتر از لحظه‌ی پیروزی آسیب‌پذیر نیستیم.

باختن در بازی به همین صورت رقم می‌خورد؛ با رفتن در لاک دفاعی تا زمانی که دشمن همه‌ی گوشت تنت را می‌کَند.

حقیقت حباب هواییه که زیر آب گیر افتاده. همیشه دنبال راهی برای اومدن به سطح آب می‌گرده و اگه حتی کوچک‌ترین مسیری پیدا کنه، فرار می‌کنه.

دانش بدون خرد اغلب منجر به سوءاستفاده از قدرت می‌شه.

پیروزی در جنگ‌ها به دست قهرمان ها رقم نمی‌خوره؛ با فداکاری رقم می‌خوره‌. هر جنگی بهایی داره و این بها با خون پرداخت می‌شه.

سلاح‌ها خطرناک نیستن. کسی هم که سلاح در دست داره، خطرناک نیست. خطر واقعی مهارت و نیت شخصه.

بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد با کتابی مواجه شویم که تأثیر و نفوذ آن با خواندن اثری برابری کند که برای نخستین بار روح و جانمان را به چالش کشیده است. آن نخستین تصاویر پژواک و کلماتی که فکر می‌کنیم برای همیشه پشت سر گذاشته‌ایم در تمام طول زندگی همواره همراه‌مان خواهند ماند و در ذهن‌مان کاخی بنا می کنند که دیر یا زود _اهمیتی ندارد چند کتاب خوانده‌ایم، چند جهان ناشناخته را کشف کرده‌ایم، تا چه حد آموخته ایم و چقدر فراموش کرده باشیم_ بار دیگر به سویشان بازخواهیم گشت.

۸ سال پیش از آن آریل شارون، داگان را به ریاست موساد منصوب و او را مسئول خرابکاری در برنامه سلاح‌های هسته‌ای ایران کرد که هر دو نفرشان، آن را یک تهدید وجودی برای اسرائیل می‌دانستند. داگان از چند طریق مختلف وارد عمل شد تا این مأموریت را به انجام برساند. از نظر او، سخت‌ترین راه، که البته کارآمدترین راه هم به حساب می‌آمد، عبارت بود از شناسایی دانشمندان کلیدی هسته‌ای و موشکی ایران، تعیین محل آنها و کشتنشان. موساد، ۱۵۶ مورد از این اهداف را دقیقا مشخص، و شش نفر از آنها را حذف کرد. بیشتر آنها، صبح‌هنگام وقتی می‌خواستند به محل کارشان بروند، به وسیله بمب‌هایی با فیوز کوتاه مدت که توسط نیروهای موتورسوار به ماشینشان چسبانده شد، ترور شدند. علاوه بر آنها، یکی از ژنرال‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هم که مسئول برنامه موشکی بود، در یکی از مقرهای سپاه به همراه ۱۷ نفر از نیروهایش هدف انفجار قرار گرفت.

از دسته‌ی سوم واقعاً بیزار بود؛ یعنی آن‌هایی که از سیاهی طرفداری می‌کردند. حضور آنها در منطقه تخلیه شده از حضور دو دسته‌ی دیگر خیلی بدتر و چندش آورتر بود. آنها خلاف دو دسته‌ی دیگر نه لباس‌های عجیب و غریب می‌پوشیدند و نه رفتار عجیبی داشتند؛ حتی ممکن بود بارها در خیابان از کنارشان عبور کنی و هیچ چیز مشکوکی حس نکنی. آن‌ها که بیشتر مرد بودند، مانند آدم‌های معمولی بیشتر اوقات بلوز سفید و شلوار جین می‌پوشیدند و بسیار عادی رفتار می‌کردند اما در خفا وبسایت‌هایی را مدیریت می‌کردند که به مردم توضیح می‌داد شبکه‌های اطلاع رسانی نتوانستند سیاهی را به درستی به مردم معرفی کنند. آنها اعتقاد داشتند که هدف سیاهی فقط ایجاد تعادل و کنترل جمعیت زمین به نفع محیط زیست بوده است تا انسان‌ها بیشتر از این منابع زمین را نابود نکنند. آنها همچنین می‌گفتند که سیاهی قصد داشت نژادهای ناپاک را از روی قاره‌ی آمریکای شمالی پاک کند بنابراین اکثر نژاد پرست‌ها طرفدارش بودند. بدتر از همه اینکه آنها با همه‌ی وجود می‌خواستند او دوباره برگردد و به قدرت برسد. انگار نه انگار که اگر الان بر سر قدرت بود شاید خود آنها زنده نبودند تا این طور برایش تبلیغ کنند.

تو تلاش کردی یه قایق پر از آدم که در حال سوختنه رو غرق کنی و بعد ادعا کنی حداقل توی آتیش نسوختن.