بریده‌های کتاب فاطمه خوران🇮🇷🇵🇸

لوس کردنِ حاکمان مثل بچه‌های کوچک، و اجازه دادن به این‌که هر طور دلشان خواست با تو رفتار کنند، هیچ خیری از دل چنین رفتاری بیرون نمی‌آمد. Coddling rulers as though they were small children, letting them walk all over you—nothing good would ever come of that.

تحمل و سکوت الزاماً در هر شرایطی فضیلت نبود. تحملِ چیزی که نباید تحمل می‌شد و نگفتنِ آنچه باید گفته می‌شد، این خطر را داشت که خودمحوری و غرور طرف مقابل را بی‌هیچ مهاری بزرگ کند و به او این توهم را بدهد که همیشه محق است. Endurance and silence were not necessarily virtues in every circumstance. Enduring what should be unendurable, not saying the things that needed to be said—that allowed opposing egos to inflate unchecked and let them think that their self-centeredness was acceptable in any situation.

شاید پلیدی، وقتی از حدی فراتر می‌رفت، اثر معکوس پیدا می‌کرد و توان خشم را از آدم می‌گرفت. Perhaps nastiness above a certain level had the opposite effect, shearing away the energy one had for rage.

وقتی قدرت سیاسی و رسانه با هم تبانی کنند، دموکراسی توانایی نقد و پالایش خود را از دست می‌دهد و مجالی برای عفونتی مرگبار فراهم می‌شود. When political authority and journalism colluded with one another, democracy lost its ability to critique and cleanse itself, allowing a deadly infection to take root.

کِمپ به‌خوبی می‌دانست که واقعیت به این سادگی‌ها نیست، اما باور داشت وقتی پای بچه‌ها در میان است، باید همه‌چیز ساده و روشن بیان شود. وقتی بزرگ‌تر می‌شدند، خود به‌تدریج پیچیدگی‌ها و زشتی‌های جهان را درک می‌کردند. Kempf knew very well that the facts were not so simple, but he believed one should aim for clarity and simplicity when dealing with children. As they grew older, they would naturally learn to comprehend the complications and ugliness of the world.

خردمند دشواری‌ها را می‌شناسد، اما نادان چیزی را غیرممکن نمی‌بیند. A wise man recognizes difficulty, but a fool sees nothing as impossible.

اون‌ها بر اساس دموکراسی حق دارن رأی بدن، اما باید رأی دموکراتیک‌شون رو به صندوق حزبی بندازن که اسرائیل می‌گه. پ.ن: اشاره به مردم غزه که بعد از رای دادن به حماس تو غزه زندانی شدن

انتظار تصمیم مستقل از اروپایی‌ها نداریم. آمریکایی‌ها اصرار دارند که بر منابع نفت سیطره پیدا کنند تا گردن اروپایی‌ها توی چنگشان باشد. به همین خاطر اروپایی‌ها مجبورند زیر چتر آمریکا حرکت کنند. بعضی وقت‌ها بعضی مواضع فرصت‌طلبانه می گیرند، [ولی فقط] می‌خواهند خودشان را کمی از آمریکایی‌ها متمایز نشان دهند تا صداهای مخالف سیاست آمریکا در منطقه را کنترل کنند. _عبدالحلیم خدام، ۱۳۶۹_

زمان‌های سخت باعث می‌شه مردم، مردی که در مورد تغییر سخنرانی می‌کنه رو قبول کنن.

کاری که پلیس حکومت خودگردان داره می‌کنه همون چیزیه که اسرائیل از ماجرای دادن حکومت خودگردان می‌خواست. جریان «خودم بلایی رو سر خودم می‌آورم که دشمن همون بلا رو سرم نیاره.»

ابراهیم (که حالا نشانه‌های ناامیدی در چهره‌اش پیدا بود) گفت: «خواستم برگردم مصر ولی اجازه ندادن. صدها نفر دیگه هم مثل من پشت مرز موندن. مصر دیگه ما رو نمی‌خواد. چندین بار تلاش کردم ولی موفق نشدم. رفتم سراغ محمود کریم، سفیر مصر توی غزه. رفتم خواهش کردم بهم ویزا بده، ولی قبول نکرد. اونجا بود که فهمیدم من و همه کسایی که اینجا زندگی می‌کنن توی یه زندان بزرگیم. حتی توی زندان هم نگهبان‌ها سر موقع به زندانیا غذا می‌دن ولی اینجا توی نون و شکر و روغن و برنج بحران داریم.»

- «محمد می‌ترسم بگم، ولی تو با صلح مخالفی؟» - «چرا اینو می‌گی؟ من جوونم، می‌خوام خانواده تشکیل بدم. قبلش می‌خوام یه کار آبرومندانه داشته باشم و توی یک کشور آزاد زندگی کنم که داخلش، نیازای اساسی زندگی وجود داشته باشد (حالا نیازای تفریحی و غیره رو نخواستیم). دوست دارم دور دنیا رو بگردم، اما به عنوان گردشگر، نه به عنوان آواره. دوست دارم بچه‌هام توی جوی بزرگ بشن که درش خبری از ترس و گرسنگی و زندان نباشه. همه اینها فقط با صلح حقیقی محقق می‌شه. اما سؤال اینه: اسرائیل قبول می‌کنه این صلح رو به ما بده؟ جوابی که همه می‌دونن (خصوصا کسایی که اسرائیل رو می‌شناسن) اینه: چنین صلحی مثل غول بیابون و سیمرغ و عنقاست [که فقط توی خواب و خیال می‌شود آن را دید]، یعنی محال.»