بریده‌های کتاب محمدعرفان ابوطالبی

در شرح حال آیت‌الله دریچه‌ای نوشته‌اند که در منابر شبهای عاشورا می‌گفت: «من فقط این را می‌دانم که امام حسین -ع- را کشتند. مابقی را من نمی‌دانم. و این چیزهایی که بعضی می‌خوانند، من به گردن نمی‌گیرم.»

امام حسین ع مظهر جهاد و شهادت بود. آری، چنین است، ولی آن حضرت نماد صلح و سلامت نیز بود. «این نه تناقض، که تضاد است» و نشانهٔ کمال و جامعیت.

اگر کسی لذّت خلوت بداند و هستی را به نیستی مبدّل گرداند پس بر اسب فکرت سوار شود و در میدان علم غیب دواند، از مغیبات وی را آن لذّت باشد که از غایت لذّت حال خود باز نتواند گفتن و از حال انسانیّت به‌در رود. «دیوانگان وی را دیوانه خوانند». و هرچه کند به‌نزد تو کژ شود، امّا او را از نظر تو فراغتی باشد که آنجا که او باشد به‌ تو نپردازد.

ای رفیق، ما نمی‌خواهیم در اوروک، بیاساییم، نمی‌خواهیم در پرستشگاه ایشتر، فرزند بسازیم. ما می‌خواهیم، در جستجوی مخاطرات و کرده‌های پهلوانی بیرون برویم. من باز با تو به دشت می‌تازم.

شاعری گفت :« در زمین مشرق یا مغربش جستجو نکنید، همه را رها کنید و سوی من آیید، که قبر او در دل من است ».

اعتراف می‌کنم که من در سال‌های نوجوانی دوره‌های سخن‌ را در کتابخانهٔ آستان قدس خوانده‌ام و حتماً همین شماره را هم دیده‌ام ولی قسم حضرت عباس می‌خورم که وقتی آن شعر را گفته‌ام هرگز از چنین شعری خبر نداشته‌ام.

کلنگی، بیلی، بیلی، با کفنی که در او بپوشانند، و گودالی در خاک، آهان، در خور همچو مهمانی است.