بریده‌های کتاب عرفان اکبری

بیشتر کشورهایی که بیگانگان را خواه به هنگام بنیادگذاری خود و خواه پس از آن به سرزمین خود پذیرفته‌اند با آشوب و ناامنی روبه‌رو شده‌اند.

هنگامی که فرمانروایان گستاخی کنند و فقط در پی سود خویش باشند، مردم نه همان بر ایشان بلکه بر سازمان و قوانینی که به ایشان قدرت می‌دهد می‌شورند. آزمندی فرمانروایان گاه به صورت غصب اموال خصوصی و گاه به شکل تجاوز به خزانهٔ ملت جلوه می‌کند.

هر کس که کار خود را بر نهاد نادرست و آیین ناخوش آغاز کند، به فرجامی درست و خوش نتواند رسید.

یک روز بهاری ماه مارس بود، ولی هوا لنینی‌ترین شکل ممکن را داشت: پشت پنجره همانند ماه نوامبر مهی به سیاهیِ نیم‌تنه‌های ملوانان انقلابی در فضا معلق بود که از لابه‌لای آن به زحمت شبحی از «هایل هیتلرِ» جرثقیل به چشم می‌خورد.

احمقانه است که بخواهیم دنبال مقصر بگردیم. هر حکمی دژخیم مناسب خود را پیدا می‌کند و هر یک از ما شریک کشتارهای جمعی هستیم. در این جهان همه‌چیز در هم تنیده شده و نمی‌توان روابط علت و معلولی را بازسازی کرد. چه کسی می‌داند، شاید هنگامی که ما در مترو جای‌مان را به فلان پیرزن بدذات می‌دهیم، در حقیقت کودکان زنگبار را به گرسنگی محکوم می‌کنیم. دامنه‌ی بصیرت و مسئولیت ما بسیار محدود است و همه‌ی علل و دلایل در نهایت در ناشناخته‌ها فرو می‌روند و به زمان آفرینش جهان بر می‌گردند.

خود را مصلوب تابوت و گهواره‌ای یافت که با تقلایی دردمندانه می‌خواهد تن خویش را از آن‌ها برهاند تا سرانجام آن را- عریان، بی هیچ نشانی از هویت، عاری از هر آن چه نابایست است- به دست مرده‌شوران، آنان که غضبناک و خاموش در پیش‌زمینه‌ی شلوغی از شکنجه‌گران و دباغان اوامر را گردن می‌نهند برساند، آن گاه است که بی هیچ نشانی از ترحم ناچار به مشاهده‌ی حال و روز دیگران خواهد شد، بی‌ آن که بخت آن را داشته باشد بار دیگر به زندگی باز گردد، چون سرانجام در آن لحظه است که خواهد فهمید همه‌ی عمر با عده‌ای متقلب که ورق‌هایشان را از پیش نشانه گذاشته بوده‌اند طرف بوده و آنان همان‌هایی هستند که در نهایت تنها چیزی را که برای نجات خویش دارد از چنگش در خواهند آورد...

تو این طویله به دنیا می‌آیم، مثل خوک تو کثافت خودمون غلت می‌زنیم، آخرش هم سر در نمی‌آریم این همه این ور و اون رو زدن و شاخ به شاخ شدن با مشکلات که آخرش یا به طغار غذا ختم میشه یا به این که دم غروب نعشمون بیفته رو تخت چه فایده‌ای داره.

گفتمش از طبیب جماعت خوشم می‌آید. مثال زالویند‌. از زخم ارتزاق می‌کنند‌. سیر بشوند پس می‌افتند. گفتم ناحق نگویم فی‌الحال هر چه دارم هم از همین جماعت است.

گفت: به چیزی دل نبند که تا خُردی درد زیاد می‌بینی که خردکان درخت دردند الی‌الابد در این خاک.

یکی از جملات سِر فرانسیس بیکن که بسیار نقل شده است - از جستارش،((دربارهٔ مطالعات)) - در رابطه با خواندن کتاب‌هاست: ((بعضی از کتاب‌ها را باید چشید، بعضی را باید بلعید و تعداد کمی را باید جوید و هضم کرد؛ یعنی کتاب هایی وجود دارند که باید تنها بخشی از آن‌ها را خواند؛ سایر کتاب‌ها را باید کامل خواند، اما نه با کنجکاوی؛ و اندک کتاب‌هایی وجود دارند که باید آن‌ها را کامل و با شکیبایی و توجه خواند)).

آدم‌ها به شتاب می‌خوانند زیرا نمی‌خواهند بخوانند، بلکه می‌خواهند خوانده باشند.

دروغ گفتن خطاست، اما چیزی که بیش از آن خطاست خواندن کتاب‌هایی است که دوست ندارید بخوانید.

آنچه می‌خوانید و چطور خواندن آن است که اهمیت دارد، نه سرعت تمام کردن کتاب.

لوئیزا سر خود را روی بالش او گذاشت. موهای او صورت تام را پوشانده بود مثل این که بخواهد او را از تمام دنیا، غیر از خودش، حفظ کند.

در حوزهٔ زیبایی‌شناسی، عقل همواره تابع ادراک است.

به‌نظرش این روزها همه عطش دانستن داشتند و می‌خواستند همه‌چیز را بدانند و احساس می‌کردند که می‌توانند از تمام پیچیدگی‌ها سر در بیاورند، انگار که بصیرت گوشه‌ای به انتظارشان نشسته باشد. درحالی که عنان کل امور در دست ما نیست و آگاهی از بارِ درد و رنج آدم نمی‌کاهد. بهترین راهی که می‌توان در این زندگی پیشه کرد این است که به دل آن بزنیم، درست مثل باد که از میان شاخه‌ها می‌گذرد، اینکه رنج ببریم، تا زمانی که به مرتبهٔ نیستی برسیم یا اینکه رنج خود را به دوش بکشیم.

من از زباله‌دان به زمین آمده‌ام؛

واقعاً چه‌طور است که اگر لحظهٔ آخر همدیگر را نبینیم راحت‌تر جدا می‌شویم و با وجود این‌که در عمل، توان دل کندن و رفتن را داریم، نمی‌توانیم در کلام بدرود بگوییم؟

بامزه نیست! نمایش ما خیلی آرام و ... چه می‌گویند؟ شماتیک؟ نه ... کلاسیک! خیلی آرام و کلاسیک است. کتک کاری و جفتک پرانی و ماژ و موژ و لیچار گفتن تو کار ما نیست، مثل آن پانچ عزیزتان! همیشه همان کار خودمان را می‌کنیم، آرام و خونسرد و بانزاکت. همه چیزش طبیعی است و اگر مجسمه های مومی ما حرف می‌زدند و راه می‌رفتند، بعید بود بفهمی آدم نیستند. نمی‌خواهم زیاده‌روی کنم و بگویم مجسمه‌های مومی با آدم زنده مو نمی‌زنند، اما آدم زنده زیاد دیده‌ام که عین مومیها بوده!

با گذشت زمان، هر چند غمش سبکتر نشد و هروقت که می‌آمد قبرستان غمگینتر هم می‌شد، اما توانست تحمل کند و آن قدر آمد و رفت تا درد تبدیل شد به لذتی مذهبی و باشکوه، همراه این درد هم حس وظیفه ای آمد که یاد گرفت دوستش بدارد.