بریده‌های کتاب davoud pourfathi

خوشا تمام شب ‌های عمر را چنین گذراندن و در چادرِ خواب پناه نجستن و از دیر رسیدن هراس نداشتن و در بندِ دمیدن آفتاب نبودن و مجال شادکامی را بی‌پایان پنداشتن و بی کیفرِ رنجی از آن کام برگرفتن‌.

خیال می‌کرد چیزهای خواستنی زندگی همه در انتظار اویند. پس چه جای شتاب؟

بازم نمی‌دونیم که چه اتفاقی قراره بیفته. موقتی داریم زندگی می‌کنیم، از این بحران به اون بحران!

حالا این که چقدر لایق این خوشبختی بود، بحثی دیگر است. ضمنا مسائلی از قبیل لیاقت و سزاواری فقط در عهد جوانی برای آدم مطرح است‌. در این دنیا هیچ‌چیز _چه خوب و چه بد_ بنا بر شایستگی به آدم داده نمی‌شود، بلکه بر مبنای یک سلسله قوانین نامعلوم اما منطقی به هرکس تعلق می‌گیر‌د.

تابلویی به دستش افتاده بود که شمعی افروخته را نشان می‌داد. اطراف شمع از هرسو دهان‌هایی بود پر از باد که می‌خواستند شمع را خاموش کنند‌. زیر تصویر آمده بود: ((آری، چنین است زندگی آدمی!))

سر جنباندنش حکایت از بی‌وفایی دنیا داشت، این که همه چیز به‌آنی دود می‌شود و به هوا می‌رود و مثل گل صحرا می‌پژمرد‌، دمی هست و دمی دیگر نیست می‌شود‌!

بعضی جُرم‌ها هستن که تو کتابِ جرایم اسمی ازشون برده نشده. اون‌ها از همه بدترن، چون مجازاتشونو خودمون باید اجرا کنیم. و هیچ قاضی‌ای نسبت به ما سخت‌گیرتر از خودِ ما نیست.

آره، ما اینجا داریم خودمونو مثلِ فرشته‌ها پاک نشون می‌دیم ولی‌ _ در مجموع می‌گم _ وقتی موضوع‌‌، پول و افتخار و زن باشه حاضریم به هر کارِ وحشیانه‌ای با ظاهر معقول دست بزنیم.‌‌..

می‌گویید بی‌فایده؟ ولی لذت همیشه مفید است و قدرت مطلق و بی‌حد، ولو بر یک مگس، برای خود لذت دارد. انسان طبعا خودکامه است و از رنج دادنِ دیگری خوشش می‌آید. شما مخصوصا خیلی دوست دارید رنج بدهید.

اصلا چه معنی دارد که آدم خودش را گول بزند؟ هیچ کار از این بیهوده‌تر و ناعاقلانه‌تر نیست.

نوعی زندان هست که زندانی پشت میله‌هاست و هر چه می‌خواهد بیرون است و زندان دیگری هم هست که طرف بیرون است و چیزهایی که می‌خواهد پشت میله‌ها هستند.

ندیدی؟ یه آدمِ مسخره‌ی گیج و منگ رو با ذهن پریشون ندیدی... که جسمش بدون هدایت روحش این‌ور اون‌ور پرسه می‌زنه؟ بیشتر وقتا به نظرم میاد تو اون شکلی هستی، ولی هیچ وقت اندازه‌ی امشب اون شکلی نبودی.

از وقتی روی دو پایشان ایستادند ذوق‌زده شدی، هی از نژاد شریف انسانی حرف زدی‌. نژاد شریف انسانیت را می‌شناسم، این طور که شنیده‌ام غیر از کشت و کشتار و ضعیف چزانی هنری ندارد...

آدمیزاد چیست؟ یک امید کوچک، یک واقعهٔ خوش چه زود می‌تواند از نو دست و دلش را به‌زندگی بخواند؟ اما وقتی همه‌اش تودهنی و نومیدی است، آدم احساس می‌کند که مثل تفاله شده، لاشه‌ای، مرداری است که در لجن افتاده.

از کی همه چیز را رها کرده بود؟ مگر می‌شود جسم آدم یک شبه تغییر کند؟

تنها نگرانی و تردیدش فقط از این بود که این کودک هم مثل پدرانش باید در این جهان پُراندوه عمر می‌گذارند.

پس دنیا متعلق به کسانی بود که می‌دانستند چگونه پیوندشان را با حقیقت بی‌نقص نگه‌دارند: غریزه قدرت و غریزه مرگ.

در کشور ما مسلمان و هندو و مسیحی، به‌علاوه ده‌ها فرقه اسلامی وجود دارد، ولی ما در پی تشکیل یک دولت لائیک هستیم. جدایی دین و حکومت را اعلام کرده‌ایم: اعتقادات هر کسی به خودش ربط دارد. ما با گامی استوار به سوی برادری می‌رویم و می‌خواهیم ذهن شهروندانمان را از آثار و بقایا و خاطراتِ گذشته قرون‌وسطایی پاک کنیم و با امید و اعتماد به آینده پیش برویم...