بریده‌های کتاب asal

هر چیزی که من شدم به خاطر اونه. بیگ بنگ من بود.

سم باور نداشت بدنش می‌توانست چیزی به جز درد را احساس کند؛ برای همین مثل بقیه‌ی آدم‌های عادی لذت‌جویی نمی‌کرد. سم فقط زمانی از ته دل خوشحال می‌شد که مجبور نبود راجع به بدنش فکر کند... وقتی می‌توانست فراموش کند که اصلاً بدنی دارد.

اگر سیدی او را نمی‌شناخت، آن‌وقت هیچ‌کس دیگر او را نمی‌شناخت و انگار اصلا وجود خارجی نداشت.

برگرد سر کار. از زمان آزادی که شکست بهت میده، نهایت استفاده رو ببر. به خودت یادآوری کن که هیچکس به تو توجهی نداره و الان بهترین فرصت برای توئه که بشینی پشت کامپیوترت و یه بازی دیگه بسازی. دوباره تلاش کن. این بار بهتر شکست می‌خوری.

You asked me once when I knew that he was for me, and I told you that I had always known. But that wasn’t true, and I knew it even as I said it—I said it because it sounded pretty, like something someone might say in a book or a movie, and because we were both feeling so wretched, and helpless, and because I thought if I said it, we both might feel better about the situation before us, the situation that we perhaps had been capable of preventing—perhaps not—but at any rate hadn’t.

همه‌ی ما، در بهترین حالت، نصفه نیمه زنده‌ایم.

نگران شدن برای آدمی که دوستش نداری، هیچوقت ارزشش را ندارد. و اگر نگران کسی نباشی دوست داشتنی در کار نیست.

He lives the poetry that he can not write. The others write the poetry that they dare not realize.

Fear and hatred, fear and hatred: often, it seemed that those were the only two qualities he possessed. Fear of everyone else; hatred of himself.

گاهی اوقات فشار اینکه خوشحال و خوشبخت باشی، سنگین و طاقت فرسا به نظر می‌رسید، انگار خوشبختی چیزی‌ست که همه باید بتوانند به آن دست پیدا کنند و هر چیزی که رسیدن به آن را به خطر بیندازد، به نحو معجزه آسایی تقصیر خودت است.