بریده‌های کتاب کرم کتاب

یکی از همین گروه بود که گفت:"مولای ما! چه گناهی کرده ایم که از فیض نفس قدسی شما محروم گشته ایم؟ چرا پس از سال ها ما را به یک جوان تازه رسیده حواله می کنید و از خود می رانید؟" مولی احمد زهر کلام این شاگرد خودستا را فهمید و برآشفت. در ستایش دیگران گاهی رذالتی نهفته است که به شمشیر تحقیر غیر بدل می شود و به اثبات فضل ستایشگر می انجامد. شاگرد خودستا در جمله ای، هم بین خود و گروهش با دیگران فاصله گذارده بود، هم انتقام جاماندگی از شیخ را در تقرب به استاد گرفته بود؛ و چه شنیع است که ستایش یک شایسته ستایش را به شماتت یک شایسته ی ستایش دیگر بیامیزند.

-و آن ها که قله را رها می کنند چه؟ از رنج صعود‌ است؟ -نه؛ آن ها قله را نمی بینند. کسی که قله را ببیند، رنج صعود به آن را می پذیرد و بلکه در صعود رنجی نمی بیند و عجیب است که مردمان رنج ایستادن و ماندن را درک نمی کنند! ایستادن و ماندن، هراس انگیز است...قبلا این را گفته بودم؛نه؟

زمانی که پروژه های بسیار مهم تری دارید، می توانید خودتان را در تمیزکردن خانه غرق کنید. می توانید روز ها، ماه ها و حتی سال ها را صرف منظم شدن در مسیر اشتباه کنید.

لحظه ای طول کشید تا رابین متوجه شد چه چیزی آزارش می داد و وقتی فهمید، به طور متناوب آزارش داد، آن موقع و بعد از آن؛ به نظر می آمد تناقضی فاحش بود، این حقیقت که بعد از گفتن تمام آن حرف ها به لتی و با وجود تمام دردی که با هم کشیده بودند، [این لتی] بود که به تسکین نیاز داشت.

" بعدش به من گفتن به کار بردن نقره باعث شده واگن ها از مسیرشون خارج بشن، اون هم موقعی که آدم ها سر راهشون بودن. اتفاقی رخ داد. یه پسر کوچیک هر دو تا پاش رو از دست داد. وقتی نتونستن راه حلی براش پیدا کنن دیگه از شمش ها استفاده نکردن، اما من اصلا توی کاری که قبلا عجولانه انجام داده بودم، هیچ تجدید نظری نکردم. تا اون زمان بورسیه ی تحصیلی ام رو دریافت کرده بودم. چشم اندازم این بود که استاد بشم و پروژه های بزرگ تر دیگه ای رو ادامه دادم. سال ها و سال ها و سال ها فقط بهش فکر نکردم."

خیلی ها فکر می کن ahimsa یعنی صلح طلبی مطلق، بنابراین هندی ها مردمان ترسو و مطیعی شدن که در برابر هر چیزی زانو می زنن. اما توی باگاود گیتا یه استثنایی برای عبارت dharma yuddha وجود داره. جنگ عادلانه. جنگی که در اون خشونت به عنوان آخرین راه حل استفاده می شه، جنگی که نه برای منافع خودخواهانه یا انگیزه ی شخصی است، بلکه برای تعهد به هدفی بزرگ تر انجام میشه.

آنچه می دانیم این است که آینده باعث می شود تصمیم های پولی ما حتی چالش برانگیز تر شوند. از بیت کوین گرفته تا سیستم پرداخت اپل، اسکنر های شبکیه ی چشم، شخصی سازی های آمازون و تحویل کالاها با پهپاد ها، روز به روز سیستم های جدیدتری طراحی می شوند تا ما را‌ وادار ‌کنند که بیشتر، آسان تر و زود به زودتر خرج کنیم. ما در محیطی زندگی می کنیم که بیشتر از همیشه یا با گرفتن تصمیم هایی عمیق، مستدل و منطقی سر ناسازگاری دارد و به دلیل وجود این ابزار های جدید، هرچه جلوتر می رویم، اتخاذ تصمیم هایی که به نفعمان باشد دشوار تر می شود.

اگر آلبرت آینشتاین، به جای فیزیکدان، اقتصاددان بود، احتمالا نظریه ی نسبیت اش را از E=MC^2 تغییر می داد به اینکه صد دلار بزرگ تر است از دویست دلار با پنجاه درصد تخفیف.

بعضی ها از جمله گرگ رپ، مشاور رستوران ها، می گویند نقشی که گران ترین غذای منو در درآمد رستوران دارد در واقع ترغیب مردم به سفارش دومین غذای گران قیمت منو است. این نمونه ای از طعمه گذاری قیمتی با استفاده از لنگرانداختن و نسبیت است.

اکثر ما برای غلبه بر وسوسه ها سعی می کنیم بر نیروی اراده ی خودمان تکیه کنیم. اما کمتر کسی آن قدر از این دومی دارد که بتواند از پس منبع بی پایان آن اولی برآید.

ولی یه چیزی که خیلی برای ما مهمه، تمرکز ه. یعنی قرار نیست یه ژاپنی همه کاربلد باشه و همه چیز بدونه. اون ممکنه توی زندگیش به کار بلد باشه، اما توی همون به کار بهترینه.

این همان باوری است که ژاپنی ها به آن "شوشین" می گویند و به نظرم یکی از رمزهای ژاپن شدن ژاپن است. شوشین می گوید روز هزارم کارت فرقی با روز اولش ندارد و باید هر فعالیتی را با همان کنجکاوی و علاقه ای انجام بدهی که انگار اولین روز است شروعش کرده ای.

به تاکو می گویم روزگاری فکر می کردم باید دنیا را تغییر بدهم، می خواستم جهان و آدم هایش را تغییر بدهم. اما بعد که تجربه ام توی زندگی بیشتر شد، فهمیدم که این نه وظیفه ام است و نه توانش را دارم. پس سعی کردم به اندازه ی خودم اثرگذار باشم. هر چند کوچک، به اندازه ای که بعضی ها حالشان خوب شود و خودشان به فکر تغییر اطرافشان بیفتند.

اشتباه نکن. ایکیگای ربطی به رویا نداره. به واقعیت مربوطه. به نظرم آدم باید هدف های واقعی داشته باشه. یه چیزی که هم توانایی انجامش رو داشته باشه و هم غیر ممکن نباشه. تاکو بعد از کایزن می گوید. کاری که من خودم تجربه ی انجام دادنش را دارم و همیشه هم به اطرافیانم توصیه کرده ام آن را انجام بدهند. ولی راستش نمی دانستنم در فرهنگ ژاپنی یک اسم مخصوص دارد. کایزن یعنی روی هدف های کوچک تمرکز کنی و سعی نکنی کارهای خیلی بزرگی که از توانت خارج است انجام بدهی.

تمام حرفم در این کتاب یک کلمه است: "حرکت"

به هر حال همه ی ما روزی نطفه بودیم. نطفه جنین شد و جنین در جای تاریک و نرمی به نام رحم لانه گزینی کرد و در آنجا شروع به رشد کرد. با خون مادر ارتباط برقرار کرد، با سلول های مادر دوست شد. [...] مدتی گذشت و روزی دهانه ی رحم باز شد و افتادیم به دنیای نور. رفیق هایمان که آن طرف بودند گفتند :"اِ، فلانی مرد." این طرفی ها هم گفتند:"اِ، فلانی به دنیا اومد." ورود ما به دنیای دیگر هم همین است.؛ این طرف که ماه هستیم می گوییم :"یکی رفت." آن طرف می گویند :"یکی اومد."

آقای دکتر رضا زاده وقتی از مشهد رفتن من مطلع شدند، همیشه می گفتند بهاروند دو تا استاد راهنما دارد، یکی من و یکی امام رضا (ع).

می خواستم با قدرت وارد جنین شناسی شوم و برایش بسیار تلاش می کردم. چون آدم ها جایی می ایستند که به آن فکر می کنند. بعضی معتقد به آینده پژوهی هستند اما من معتقد به آینده نگاری هستم. یعنی به نظر من آینده نگاشته و ساخته می شود.