بریده‌های کتاب فاطمه پیوندی

بعضی وقت ها بلند‌‌شدن و ادامه دادن کار شجاعانه و شکوهمندیه

به نظرت عجیب نیست؟ ما فقط می تونیم بیرون خودمون رو ببینیم، ولی تقریبا همه‌ی چیزهای مهم درونمون اتفاق می افته.

دیگرسازی یک امر نسبی است؛به این معنا که به هر اندازه‌ای خودت را در هر رابطه‌ای ساختی،به همان مقدار متعهّدی که دیگران را هم بسازی.خوب دقت کنید!این مسئله یک امر نسبی و اضافی است.

فرزند در دورۀ نخست کودکی بیشترین اثرپذیری را از والدین خود دارد؛ زیرا بیشترین نیازهایش از طرف آنها برطرف می‌شود و خوشایندترین و خالصانه‌ترین احساسات را از جانب آنها دریافت می‌کند. به‌تدریج و در دورۀ دبستان، الگوهای جدیدی به زندگی کودک پا می‌گذارند. در این دوره، معلم بیشترین اثرگذاری را بر کودک دارد؛ اما در دورۀ نوجوانی، این جایگاه به دوستان نوجوان منتقل می شود.

به گفتۀ مرحوم قیصر امین‌پور، خدایی به ما معرفی کردند که: تا ببندی چشم کورت می‌کند تا شدی نزدیک دورت می‌کند کج گشودی دست سنگت می‌کند کج نهادی پای لنگت می‌کند تا خطا کردی عذابت می‌کند ‌در میان آتش آبت می کند جالب است بدانید نخستین تصویر کودک از خداوند به تجربۀ او از والدینش برمی‌گردد. «اگر کودکی والدین خود را قابل‌اعتماد، مهربان و قابل دسترسی بداند، احتمالاً خدا را نیز دارای چنین صفاتی تصور خواهد کرد. از‌سوی‌دیگر اگر والدین خود را خشن، بی‌تفاوت و بی‌انصاف بداند، دربارۀ خدا نیز چنین تصوراتی خواهد داشت.»

نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است.فقط تا جایی را می شود دید که چراغ های جلو روشن می کنند، اما کل مسیر را می شود به همین گونه پیمود. لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خود مقصد را ببینید.دوسه متر جلوتر را ببینید؛ کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه ای است که درباره ی نوشتن یا خود زندگی در تمامی عمرم شنیده ام.

اگر افسردگی بالینی فقدان سرزندگی است؛ افسردگی نهفته فقدان خویشتن پذیری است.خویشتن پذیری پادزهر افسردگی نهفته است؛ وقتی شفقت به تمامی جنبه های وجودتان را یاد می گیرید و تمرین می کنید، از نقاط قوت و قابلیت هایتان گرفته تا بی اعتمادی ها و آسیب پذیری ها ، از غرور و دستاوردها تا پشیمانی و حسرت ، همه را در درون خود می پذیرید.

اکنون که در هر راه رنجی هست؛ بگذار رنجی را بپذیریم که سودی داشته باشد و بهره ای بیاورد. برای آن ها که آماده ورزش اند ، فشارها و سختی ها سرعت می آورد و قدرت می سازد و این است که رنجی نیست و صدمه ای نیست.

روابط صمیمانه سالم عموماً به انعطاف ، آمادگی پذیرش و رفتار آنی و بدون برنامه ریزی قبلی نیاز دارند. پیوند واقعی نیازمند آسیب پذیری است ، اما شما لازم می دانید دانسته های دیگران در مورد خودتان را کنترل کنید و این مانع صمیمیت عاطفی می شود . مخفی کردن خود واقعی اوضاع را بسیار پیچیده می کند.

عبد ، آزاده ای است که مهار شده و کنترل گردیده.عبد آزاده ای است شکل گرفته ، نه اسیری در زنجیر

تک تک ثانیه هایی که تو را کم دارم...ساعتم درد...دلم درد...جهانم درد است!

تنها عاشق صالح مبارزِ صابر از خسارت رهیده است👌

همۀ ما نیاز به جایی داریم که بتوانیم کاملا خودمان باشیم، جایی‌ که نقش بازی نکنیم و جایی‌ که در کنار فرد دیگر احساس آرامش و راحتی بکنیم.

ما پدر و مادرها فکر میکنیم هرکاری را که به نفع فرزندانمان است انجام می دهیم ولی گاهی اوقات ترس ها و حتی عشقمان کورمان می کند...

بفرما...همه کاسه کوزه ها سر من شکسته می شود.چرا باید به عنوان زن اروپایی دو یا چهار تا بچه داشته باشم؟اگر من فقط یک بچه میخواستم چه؟امان از فشار اجتماعی...این هم کلافه ام کرده بود.در تمام طول سال با این جمله های تکراری و قدیمی گوشم را پر میکردند؛ (خیلی ناراحت کننده است؛ تنها یک بچه ، طفلک حوصله اش سر میرود) وقتی به شوهرم گفتم که بچه دیگری نمیخواهم دلسرد شد.شاید یکی از شکاف های بینمان این موضوع باشد؛ این مسئله و روزمرگی، کار فرسوده کننده ، یکنواخت و عادی شدن.

اقدام کردن بسیار با ارزش تر از کمال گرایی است : برنامه ریزی به شما کمک میکند زمان را مدیریت کنید و آگاهانه پیش بروید.بنابراین اگر فقط دوساعت را به آماده سازی ارائه خود اختصاص داده باشید فقط در طول همین مدت روی آن کار میکنید . به این ترتیب موثر و مفید بودن را یاد می گیرید و کمال گرایی را کنار می گذارید.

شباهت های زن گرفتن با خطوط دائمی و اعتباری: در حوزه تلفن های دائمی؛ شما زندگی را آغاز میکنید و برای پرداخت قبض آخر ماه ، روی کرامت خدای متعال سخاوت پدر و کمی هم صرفه جویی و البته جیب خودتان حساب میکنید؛ اما در مورد موبایل های اعتباری تا شما همان اول وجه را به حساب واریز نکنید عشق یک طرفه است و باید منتظر بنشینید که شاید با شما تماسی حاصل شود.ضمنا آشکار است که شما خیلی راحت تر قید خطوط اعتباری را می زنید یا شاید اصلا زبانم لال چندتا از آنها داشته باشید

درک اولویت بندی دیدگاهم را به مسائل تغییر داد.وقتی از انتخاب هایم آگاه شدم دیگر عواقب ناشی از آن را پذیرفتم زیرا این تصمیم من بود.از آن پس هرچند بسیار کار می کردم و گاهی هم خسته می شدم اما برایم ارزشمند بود.زمان کمتری در کنار فرزندانم بودم اما همان مدت کوتاه را ۱۰۰ درصد وقف آن ها میکردم و دیگر خود را محکوم نمیکردم که آن مادر نمونه ای نیستم که دیگران انتظار دارند همواره کنار فرزندانش حضور داشته باشد.