کتاب خوبی بود. تو این کتاب آقا مجتبی تهرانی  به طرح این مسئله میپردازن که اصلا برای کار تربیتی چه اصول و مبنایی باید داشته باشیم، چیزی که تو این دوران به نظر من خیلی از کسایی کار تربیتی می‌کنن حتی بهش فکرم نمی‌کنن، حتی گاهی برعکسشم عمل می‌کنن. این کتاب بیشتر بدرد کسایی می‌خوره که می‌خوان کار تربیتی تو سطح جامعه انجام بدن. البته من به‌عنوان یه مامان خوندم که دیگه اینقدر تزهای تربیتی مختلف شنیده که خسته شده😓😓😓.
        

          زمانی  جامعه درست می شود که ابزار های تربیت متکی بر فطرت انسان باشد نه متکی بر ابزار های شهوانی و شیطانی... 
        

          بیشتر از جلد اول دوستش داشتم. 
مبنای ین جلد هم آیۀ "یا ایها الذین آمنوا قوا انفسکم و اهلیکم نارا" است. در بیست و پنج جلسه.
        

          کلا مجموعهٔ ادب‌الهی کتبیه ک باید خیلی آهسته بخونی و هم‌زمان سعی کنی روی خودت پیاده کنی.
خیلی جذاب بود برام، مخصوصا قسمت موازنهٔ شعار و شعور 👌