بریده‌های کتاب fatemeh

آسمان همیشه خاکستری است و تنها رنگِ اینجا خودِ ما هستیم.

_وقتی خوشحالم مثل طبل صدا میدم. وقتی غمگینم، مثل شیشه می‌شکنم. وقتی دزدیده بشم، دیگه نمیشه بَرَم گردوند. من چی هستم؟ کاترین مدتی فکر کرد و سپس گفت: قلب؟ چشمان هاتا برق زد و گفت: خیلی باهوشین، بانو پینکرتون. کاترین گفت: خیلی خوبه. البته نمیدونم اگه بگیم وقتی به کسی داده بشه، دیگه نمیشه پسش گرفت، درست تره یا نه. _این نشون می‌ده که قلب‌مون رو با میل خودمون به کسی می‌دیم. ولی معما این رو نمی‌گه.

_what are you doing there? +I am drinking. _why are you drinking? +So that I made forget. _forget what? +forget that I am ashamed. _ashamed of what? +ashamed of drinking!

_هنوز نسبت به او احساس محبت میکنی؟ من به او جواب نمی‌دادم و با خود میگفتم: "وقتی لبخند می‌زند می‌تواند هر کار که بخواهد با من بکند(:"

از دردی که می‌کشید ؛میدانست که نمرده است.

یک بار دیگر صاعقه می‌زند و در کسری از ثانیه آسمان را می‌شکافد. می‌پرسد:"یادم می‌آری چه شکلی‌ان؟" "مثل ترک های کوچیک توی دیواره ی دنیا که یه دنیای دیگه از شکاف هاش سرک می‌کشه."