بریده‌ کتاب‌های 𝒻𝒶𝓉𝑒𝓂𝑒𝒽 𝒵𝒶𝒽𝓇𝒶

از نامه نوشتن برای تو خوشم میاد.حس متفاوتی داره.انگار همه چی سر جاشه.مثل انشاهای مدرسه غیر واقعی نیست.وقتی واسه تو نامه می نویسم،میتونم صدای درونم رو بشنوم

ستاره ات را پیدا کن وهرگز از آن رو برنگردان!

چطور پرنده ای که برای شادی آفریده شده می‌تواند در قفسی بنشیند و آواز بخواند؟!

گاهی به دنیا نگاه میکنم و از این که اصلا چیزی وجود دارد حیرت زده می شوم.

حتی ساعت خراب هم روزی دوبار زمانِ درست را نشان می دهد.

به کلمه ای فکر میکنم که آقای دنلیز در مورد آدم های معروف به کار برد؛محکم.گفت معنی اش این است که وقتی داری شکست میخوری،بازهم تلاش کنی،به راهت ادامه بدهی و به چیزی که می‌خواهی بچسبی،حتی اگر سخت باشد.بهمان گفت خیلی از آن آدم های معروف،هرچند بار که شکست می خوردند،باز هم از اشتباه کردن نمی ترسیدند.

مامان راست می گفت؛معذرت میخواهم،واقعاً جمله ی قدرتمندی است.

خانم سیلور می‌خواند: "گاهی شجاعانه ترین کار ممکن این است که‌ درخواست کمک کنیم.<چاک کانرس>

سر انجام یک کتاب کودکانه را که نویسنده اش برایم فرستاده بود،برداشتم و خواندم،ولی زود کنارش گذاشتم،چون ناراحتم کرد!به شما هم می‌گویم چرا، آقای نویسنده می‌خواهد به بچه هایی که کتابش را میخوانند،بقبولاند که آنها همیشه سرحال و خوشحال اند و از شدت خوشبختی نمی دانند که باید چه کار کنند! چطور یک آدم بزرگ می‌تواند نوجوانی اش را کاملاً فراموش کند،طوری که روزی اصلاً نداند که بچه‌ها گاهی ممکن است چقدر غمگین و بدبخت باشند؟ در واقع مهم نیست که آدم برای عروسکی که شکسته یا دوستی که از دست داده،گریه کند.در زندگی،اهمیتی ندارد که آدم برای چه ناراحت است؛مهم این است که چقدر غصه خورده.

خانم مالون می گفت شاید خفاش ها نوع دوست هستند؛به این معنی که برای کمک به هم نوع خود،غذایشان را تقسيم میکنند؛حتی اگر برایشان ریسک داشته باشد.آن روز خانم مالون حرف دیگری هم درباره ی خفاش ها زد.گفت گاهی با خودش فکر می‌کند شاید خفاش ها از ما آدم ها،آدم تر هستند.

تصمیم گرفتم همه چی زندگی م رو به خطر بندازم و واقعا داستانم رو بگم. داستان خودم.بدون جوک،فقط واقعیت.باور کنید راست میگم.میخوام فقط حقیقت رو بگم،اونم تمام حقیقت؛بی کم و کاست. جمله معروفی هست که میگه بعضی وقت ها حقیقت از داستان غیرواقعی هم خنده دارتر.