بریده‌های کتاب ایدا

«چشم کالبد است و نگاه روحی که در آن دمیده شده » مثل جواهر در دل سنگ است.جواهر،روح سنگ است ،اما یافتنش دشوار است.

بله،اشک، عصاره و تبلور همه تلخیها،همه شادمانیها،همه سر درگمیهای روح آدمی بود.اما اشک شور است،چرا که شوربختی آدمیان بیش از بختیاری آنها بود.

والدین بی توجه یا آزارگر اغلب خود قربانیان درمان نشده ی آسیب های روانی هستند.

شر درآن چیزی نیست که از دهان به درون می رود،شر در آن چیزی است که از دهان بیرون می آید.

اگر در زمان حال باشی زندگی تبدیل به جشنی دائمی می شود،به عیدی بزرگ چون همیشه در لحظه ای که در آن زندگی می کنیم جریان دارد و فقط در آن لحظه‌.

برای او همه ی روزها به هم شبیه بودند و وقتی همه ی روز ها به هم شبیه هستند،یعنی انسان دیگر متوجه پیش آمدهای خوبی که در طی روز اتفاق می افتد نمی شود‌.

«من هم مثل همه هستم،دنیا را آنطوری می بینم که دلم میخواهد باشد نه آنطوری که واقعا هست.»

می‌خواستند کشیش شود.این مایه غرور یک خانواده تنگدست و فروتن روستایی بود که کارمیکرد تا فقط خوراک و آب کافی داشته باشند ،درست مثل گوسفندان.

همه چیز می گذرد. از دیدگاه من که تا به امروز در جهنمی سوزان به نام جامعه انسانی زندگی کرده ام، این تنها چیزی است که در این جامعه به حقیقت شباهت دارد. همه چیز می گذرد.

به گمانم این که انسان خوش ندارد سرزنشش کنند یا سرش داد بزنند؛ واقعیت دارد ،اما من در چهره انسانی که نسبت به من خشمگین می شود ،حیوان وحشی میبینم که ذات واقعی اش را نشان میدهد ،انسانی خوفناک تر از یک شیر،تمساح یا اژدها.

هیچ کس حق چنین قضاوتی را ندارد، مگر اینکه با صداقت کامل از خود بپرسدو مطمئن شود که اگر در شرایط مشابهی بود ممکن نبود این چنین عمل کند.

خیلی عجیب است،گاهی ضربه ای که نشانی بر روی بدن باقی نمی گذارد تحت شرایط خاصی می تواند دردناکتر از ضربه ای باشد که اثرش بر بدن پیداست .

«هزار خروار حرف دارم برایت پیش از آن که بیایم پیشت.اما همین که می آیم و می بینمت ،همه شان یکجا محو می شوند.» «عشق رفتار میشود؛چه نیازی به گفتار؟»اما می‌دانستم زن به گفتار عشق نه کمتر ار رفتار آن اشتیاق دارد.

-چشمانی که همیشه پرده ای از اندوه بر آنها کشیده شده است! +بله،و چه نیک دریافته ای شان! چشمانی که بس لحظه ای که تو را می‌نگرند درخشان می شوند‌ -چشمانی که دوستشان دارم‌ +باید هم ،چون تو در آنها شناوری

عجیب ترین خوی آدمی این است که می داند فعلی بد و آسیب رسان است ،اما آن را انجام می دهد و به کرات هم.هر آدمی دانسته یا ندانسته به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می برد ،و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست‌.

بنجامین گفت گرسنگی ،مشقت و سختی و یأس و نومیدی،قوانین جدانشدنی ای از زندگی انها هستند. اما با تمام اینها حیوانات هرگز امید خود را ازدست ندادند.

من از خویشتن خویش خسته شده ام و از خویشتن خویش به عذابم و تاب تحمل خود را ندارم.دلم میخواهد بخوابم و خودم را فراموش کنم ،اما نمیتوانم.نمیتوانم از خودم فرار کنم.

دارم از چیزی ترسناک فرار میکنم که فرار از دست آن غیر ممکن است.همیشه با خودم هستم و کسی که باعث شکنجه من است ،خود من هستم. آمده ام اینجا با همه خودم.

خیلی وقت ها ما با خیالات مان خودمان را فریب میدهیم.زنها خیال میکنند تحسین و ستایش معنایی بیش از تحسین و ستایش دارد‌.