بریده‌ای از کتاب سلوک اثر محمود دولت آبادی

-چشمانی که همیشه پرده ای از اندوه بر آنها کشیده شده است! +بله،و چه نیک دریافته ای شان! چشمانی که بس لحظه ای که تو را می‌نگرند درخشان می شوند‌ -چشمانی که دوستشان دارم‌ +باید هم ،چون تو در آنها شناوری