بنجامین گفت گرسنگی ،مشقت و سختی و یأس و نومیدی،قوانین جدانشدنی ای از زندگی انها هستند. اما با تمام اینها حیوانات هرگز امید خود را ازدست ندادند.

من از خویشتن خویش خسته شده ام و از خویشتن خویش به عذابم و تاب تحمل خود را ندارم.دلم میخواهد بخوابم و خودم را فراموش کنم ،اما نمیتوانم.نمیتوانم از خودم فرار کنم.

دارم از چیزی ترسناک فرار میکنم که فرار از دست آن غیر ممکن است.همیشه با خودم هستم و کسی که باعث شکنجه من است ،خود من هستم. آمده ام اینجا با همه خودم.

خیلی وقت ها ما با خیالات مان خودمان را فریب میدهیم.زنها خیال میکنند تحسین و ستایش معنایی بیش از تحسین و ستایش دارد‌.

«کسانی که هیچوقت نظرشان را عوض نمی کنند،واقعا وظیفه دارند که از همان اول صحیح نظر بدهند.»