بریده‌های کتاب Mitra Asadi

و انسان، اگر گهگاه، با تمامیِ نیروی خود زار نزند، انسان نیست، سنگ است.

سیاست، اگر همین باشد، یا چیزی نظیر این، حقا که چیز بسیار کثیفی‌ست. در لجن زیستن، بهتر از سیاسی اندیشیدن است.

ما ملتی هستیم که همیشه برای حرف زدن فرصت داریم؛ اما حرف، تنها در صورتی که مقدمه‌ی عمل باشد، معتبر است.

دردهای سخت و عمیقی در جهان ما وجود دارد؛ اما آنچه که بتواند کمر یک انسان مبارز را بشکند، وجود ندارد.

طلوع را، از پشت پرده‌ی اشک دیدن، زیباست.

مزاحِ در کلام، مثل نمکِ در طعام است؛ کمش خوب است، زیادش بد.

مارال، در این روزگار، که ما بیش از هر چیز به امید و ایمان احتیاج داریم، مگذار ناامیدی، روزنی به اندازه‌ی سر سوزنی در قلبت پیدا کند و از آنجا هجوم بیاورد. امید را برای روزهای بد ساخته اند؛ چراغ را برای تاریکی.

به کوه می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌دهد: من هم! به دریا می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌دهد: من هم! در خواب می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌شنوم: من هم! اگر یک روز به خدا بگویم: "سولماز را می‌خواهم" زبانم لال! چه جواب خواهد داد؟

آی‌دوغدی می‌گفت: این درد است که مرد را مرد می‌کند و جوان را پیر. ماه و سال که کاره‌ای نیستند...

یاماق خبر شده بود که آرپاچی -یار قدیمی اش- پدر کشی کرده است؛ اما نرفته بود به دیدن آرپاچی. "من چه چیز می‌توانم به او بگویم؟ چه کار می‌توانم بکنم؟ اگر تسلاپذیر بود، تسلیتش می‌گفتم؛ اما هر غمی که تسلیت گفتن ندارد. غم بزرگ را با کلمات کوچک، حقیر نباید کرد."

ابله برای آنکه از خودش قهرمان بسازد، از دشمنش فوق قهرمان می‌سازد.

میوه ی بسیار، شاخه درخت را می‌شکند، شادی بسیار، قلب را. ترکمن می‌گوید با نصف خنده‌ات بخند تا مجبور نشوی گریه کنی. با جامه‌ی نو جاروق نو نپوش. کمال، غصه می‌آورد!

درد من حصار بركه نيست. درد من زيستن با ماهيانی است كه فكر دريا به ذهنشان خطور نكرده است.