بریده‌های کتاب امیرمحمد نوروزی

همه چیز پیرمرد کهن بود، مگر چشم‌هایش، و چشم‌هایش به رنگ دریا بود و‌ شاد و شکست نخورده بود.

به گمان من مدرسه ای که با پول دزدی بنا شود، حق السکوتی‌ است که دزد به جامعه‌اش می‌دهد_ فقط به این امید که راه دزدی‌های آینده‌اش بسته نشود.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

جهان، حتی یک روز قبل از انهدام، به کمال خود، به اوج خود و به شکوه رؤیایی خود خواهد رسید؛ و همه رنج‌ها به همین یک روز کوتاه می‌ارزد...

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، نا امیدی را دکّان کرده اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که «به بلاهت امید آراسته است.»

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصوّر درد آلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

اگر رسیدن به «صد» هدف ماست و سخن گفتن از «صد» قصد ما، و به دلیل مجموع شرایط _ کمداشت‌ها و ناتوانی‌ها _ نمی‌توانیم مستقیما تا صد بشمریم، چرا پنج بار از یک تا بیست نشمریم؟ شرط اصلی و ثابت ما فقط باید این باشد که به هیچ دلیلی از «صد» چشم نپوشیم و کوتاه نیاییم.

می‌گویند اگر می‌خواهی قِسِر در بروی، هرگز کاری را نیمه‌کاره وِل نکن. بزن به سیم آخر! توی آن کارِ زشتت، سنگ تمام بگذار! مطمئن شو کارت به قدری احمقانه و مزخرف است که کسی باورش نمی‌کند!

نگران چیزهایی که نمی‌فهمی نباش. راحت بنشین و بگذار کلمات، عین موسیقی در اطرافت جریان پیدا کند.

بعضی از آدم‌ها با کتک خوردن بهتر می‌شوند. چون انگار برای کسی که آن‌ها را نقش زمین کند، ارزش و احترام بیش‌تری قائل می‌شوند.

ارباب من میدانم که شما کارهای وحشتناکی می‌کنید. اما وقتی جسم مرا کشتید، دیگر نمی‌توانید کاری بکنید. چون آن وقت ابدیت شروع می‌شود.

ما حتی در اوج زنده بودن، رو به مرگ هستیم.

گرمگاه بود و جهان می‌جوشید از آفتاب...