بریده‌های کتاب امیرمحمد نوروزی

شاید غصه فقط می‌خواهد مطمئن شود که او هم مثل همه پیش تو جایی دارد

مردّد، زخمی می‌کند؛ و دشمنِ زخمی، به مراتبْ خطرناک‌تر از دشمنِ سلامت است.

خانه همچون آهن‌ربایی هم قادر به جذب است و هم قادر به دفع.

خانه رخسار خندان و خیرخواه در بطن اجتماع اخم‌های آشوبناکی است که وجه مشخصۀ مکان‌های هستی روزمرۀ ما هستند

ابله! این هنر من است که نامردان را به دشمنیِ با خویش برانگیزم.

بسیار گفته بودند: بالاتر از سیاهی رنگی نیست؛ امّا خونت که بر سیاهی شب ریخت؛ دانستنیم بالاتر از سیاهی، سرخی است

و ما بَدْ خواهیم‌شان کُشت _ در سرزمینی که از آنِ ماست، و بر دریاهایی که از آنِ ماست. بَد، خواهیم‌شان کُشت.

و عجبْ حلاوتی دارد مرگ اگر انسان در راهِ آرمانی معتبر بمیرد...

فقط تعداد کشته نیست که دشمن را به وحشت می‌اندازد، کیفیت قتل گاهی به مراتب رعب انگیز تر از تعداد مقتول است.

محمد بود! به واقع محمد بود!

مَثلی است در میان اسبها که شنیدنی ‌است. اگر اسبی، عمری طولانی تر از حد معمول کند، می‌گویند: «انگار مرکب پیامبر بوده است!»

جای خالیِ بعضی از چیزها، هنوز به شکل فرورفتگی، روی موکت باقی مانده بود.

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

چقدر خوب است دوستی داشته باشی که به اندازه‌ی تو از پاستیل بنفش خوشش بیاید.

بی نهایت بهتر است که هیچ چیز درباره هنر ندانیم تا این که نیمچه دانشی که به کار خودنمایان و افاده فروشان می‌آید، داشته باشیم.

همه چیز پیرمرد کهن بود، مگر چشم‌هایش، و چشم‌هایش به رنگ دریا بود و‌ شاد و شکست نخورده بود.

به گمان من مدرسه ای که با پول دزدی بنا شود، حق السکوتی‌ است که دزد به جامعه‌اش می‌دهد_ فقط به این امید که راه دزدی‌های آینده‌اش بسته نشود.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

جهان، حتی یک روز قبل از انهدام، به کمال خود، به اوج خود و به شکوه رؤیایی خود خواهد رسید؛ و همه رنج‌ها به همین یک روز کوتاه می‌ارزد...

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، نا امیدی را دکّان کرده اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که «به بلاهت امید آراسته است.»