بریده‌های کتاب امیرمحمد نوروزی

ابله! این هنر من است که نامردان را به دشمنیِ با خویش برانگیزم.

بسیار گفته بودند: بالاتر از سیاهی رنگی نیست؛ امّا خونت که بر سیاهی شب ریخت؛ دانستنیم بالاتر از سیاهی، سرخی است

و ما بَدْ خواهیم‌شان کُشت _ در سرزمینی که از آنِ ماست، و بر دریاهایی که از آنِ ماست. بَد، خواهیم‌شان کُشت.

و عجبْ حلاوتی دارد مرگ اگر انسان در راهِ آرمانی معتبر بمیرد...

فقط تعداد کشته نیست که دشمن را به وحشت می‌اندازد، کیفیت قتل گاهی به مراتب رعب انگیز تر از تعداد مقتول است.

محمد بود! به واقع محمد بود!

مَثلی است در میان اسبها که شنیدنی ‌است. اگر اسبی، عمری طولانی تر از حد معمول کند، می‌گویند: «انگار مرکب پیامبر بوده است!»

جای خالیِ بعضی از چیزها، هنوز به شکل فرورفتگی، روی موکت باقی مانده بود.

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

چقدر خوب است دوستی داشته باشی که به اندازه‌ی تو از پاستیل بنفش خوشش بیاید.

بی نهایت بهتر است که هیچ چیز درباره هنر ندانیم تا این که نیمچه دانشی که به کار خودنمایان و افاده فروشان می‌آید، داشته باشیم.

همه چیز پیرمرد کهن بود، مگر چشم‌هایش، و چشم‌هایش به رنگ دریا بود و‌ شاد و شکست نخورده بود.

به گمان من مدرسه ای که با پول دزدی بنا شود، حق السکوتی‌ است که دزد به جامعه‌اش می‌دهد_ فقط به این امید که راه دزدی‌های آینده‌اش بسته نشود.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

جهان، حتی یک روز قبل از انهدام، به کمال خود، به اوج خود و به شکوه رؤیایی خود خواهد رسید؛ و همه رنج‌ها به همین یک روز کوتاه می‌ارزد...

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، نا امیدی را دکّان کرده اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که «به بلاهت امید آراسته است.»

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصوّر درد آلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

اگر رسیدن به «صد» هدف ماست و سخن گفتن از «صد» قصد ما، و به دلیل مجموع شرایط _ کمداشت‌ها و ناتوانی‌ها _ نمی‌توانیم مستقیما تا صد بشمریم، چرا پنج بار از یک تا بیست نشمریم؟ شرط اصلی و ثابت ما فقط باید این باشد که به هیچ دلیلی از «صد» چشم نپوشیم و کوتاه نیاییم.

می‌گویند اگر می‌خواهی قِسِر در بروی، هرگز کاری را نیمه‌کاره وِل نکن. بزن به سیم آخر! توی آن کارِ زشتت، سنگ تمام بگذار! مطمئن شو کارت به قدری احمقانه و مزخرف است که کسی باورش نمی‌کند!

نگران چیزهایی که نمی‌فهمی نباش. راحت بنشین و بگذار کلمات، عین موسیقی در اطرافت جریان پیدا کند.