بریده‌های کتاب علی پیل پا

توافق شد که لازم نیست چیز دیگری برای قوت بخشیدن به حقیقت بنویسند زیرا چیزی قوی تر از حقیقت صاف و خالص نیست.

دن پائولو میگوید تو نمیتوانی تصور کنی که در کشوری مانند کشور ایتالیا وجود یک جوان حاضر به چشم پوشی از هر نوع رفاه و تنعم زندگی و مصمم به اینکه هیچگاه فاسد نشوند و آزاد از قید مایملک شخصی و بی اعتنا به شهوات جنسی و فارغ از شهوت مقام لیکن متحد بر پایه صفا و صمیمیت و برادری مطلق چه معنایی خواهد داشت یکصد جوانی که با کارگران و دهقانان زندگی کنند و حاضر به جدایی از ایشان نشوند یکصد جوان با ایمان که در هر مورد و در پاسخ هر سؤالی راست بگویند و به جز راست نگویند و خود نیز برمبنای راستی زندگی کنند جوانانی که نه با نشانه ای دوخته به جا تکمه لباس و نه با لباس متحدالشکل بلکه با طرز زندگی خاص خود از دیگران ممتاز باشند..

سیره پیغمبر یعنی سبک پیغمبر، متدی که پیغمبر در عمل و در روش برای مقاصد خودش به کار می‌برد. بحث ما در مقاصد پیغمبر نیست؛ مقاصد پیغمبر عجالتاً برای ما محرز است. بحث ما در سبک پیغمبر است، در روشی که پیغمبر برای هدف و مقصد خودش به کار می‌برد. مثلاً پیغمبر تبلیغ می‌کرد. روش تبلیغی پیغمبر چه روشی بود؟ سبک تبلیغی پیغمبر چه سبکی بود؟ پیغم

سبکهای مختلف در رفتار مثلاً رهبرهای اجتماعی و سیاسی، بعضی اساساً سبکشان یعنی آنچه که بدان اعتماد دارند، فقط زور است، جز زور به چیز دیگری ایمان و اعتماد ندارد؛ منطقشان این است: یک گره شاخ از دو ذرع دم بهتر است، یعنی غیر زور هرچه هست بریز دور، سیاستی که الآن امریکایی‌ها در دنیا عمل می‌کنند که معتقدند مشکلات را فقط و فقط با زور می‌شود حل کرد، غیر زور را رها کن. بعضی دیگر در سیاست و در اداره امور بیش از هر چیزی به نیرنگ و فریب اعتماد دارند: سیاست انگلیس مآبانه، سیاست معاویه‌ای. آن اولی سیاست یزیدی بود. یزید و معاویه هر دو از نظر هدف یکی هستند، هر دو شقی و اشقی الاشقیاء هستند ولی متد یزید با متد معاویه فرق می‌کند. متد یزید الدُرم بولدُرم یعنی زور بود ولی متد معاویه بیش از هر چیز دیگر نیرنگ، فریب، نفاق، حقه بازی و مکاری بود.

تفاوت سیره علی علیه السلام و سیره معاویه در سیاست در همین بود. اکثر مردم زمان، سیاست معاویه را ترجیح می‌دادند، می‌گفتند سیاست یعنی همین کاری که معاویه می‌کند [1]. می‌آمدند به علی علیه السلام می‌گفتند: تو چرا همان متدی را که معاویه به کار می‌برد به کار نمی‌بری تا کارت پیش برود؟ تو به این فکر باش که کارت پیش برود، حالا هرچه شد؛ یک جا آدم باید پول قرض کند، از این بگیرد به آن بدهد؛ یک جا هم یک وعده‌ای می‌دهد، دروغ هم در آمد درآمد؛ می‌تواند وعده بدهد بعد هم عمل نکند. بگذار کارت پیش برود، آن مهمتر است. تا جایی که برای بعضی توهم پیدا شد که شاید علی این راهها را بلد نیست، معاویه زیرک و زرنگ است، علی این زرنگی‌ها را ندارد؛ که فرمود: وَاللهِ ما مُعاویةُ بِادْهی مِنّی.. چرا اشتباه می‌کنید؟! به خدا قسم که معاویه از من داهیه‌تر و زیرکتر نیست. شما خیال می‌کنید من که غدر به کار نمی‌برم راهش را بلد نیستم؟!. وَلکنَّهُ یغْدِرُ وَ یفْجُرُ.. او غدر و نیرنگ به کار می‌برد و فسق و فجور می‌کند.

کلیسا از واقعیت مذهبی افیونی برای تخدیر مردم بیچاره ساخته است. آنچه را که شایسته خداوند است به قیصر میدهند و آنچه را که سزاوار قیصر است به خداوند و امیگذارند. روحملکوتی خداوند از کلیسا رخت بربسته و کلیسا به یک مؤسسه مادی و کاملاً رسمی و قراردادی و سرگرم مشغله های دنیوی و طبقاتی تبدیل شده است. ژانباتیست محققاً خطاب به چنین کلیسایی است که میگفت ای نسل افعی، چه کسی به تو آموخت تا از برابر خشمی که نزدیک میشود بگریزی؟

سپینا میگوید ما انقلابیون ضعیف و اندکیم. یک دنیا نفع شخصی و بیم و کينه عليه ما صف آراسته اند. اما برای آنکه بتوانیم مقاومت کنیم و از پا نیفتیم باید قوای خود را متمرکز سازیم و خود را به انواع وسایل نگاه داریم لیکن به جای این کار بهترین نیروهای خود را به خاطر مسائل احمقانه و احساساتی تباه میکنیم.

شما ممکن است کنجکاوی و علاقه به فهمیدن مطلب کسی از خود نشان بدهید که بخواهد شما را قانع و مجاب کند، لیکن تبلیغات نه دربند مجاب کردن است و نه در پی ثابت کردن چیزی تبلیغات به صورت مسائل بدیهی و مسلم و غير قابل بحث عرضه میشود. مردم بینوا در کوچه در کشور تبلیغات، خویشتن را همچون ماهی هایی احساس میکنند که در تور افتاده باشند. دیگر چیز مهمی در بین نیست که کسی بخواهد بفهمد توری است در آنجا گسترده و برای ماهیانی که در تور افتاده اند وجود تور واقعیتی است و تنها واقعیتی است که به حساب می آید.

سپینا میگوید ما انقلابیون ضعیف و اندکیم. یک دنیا نفع شخصی و بیم و کينه عليه ما صف آراسته اند. اما برای آنکه بتوانیم مقاومت کنیم و از پا نیفتیم باید قوای خود را متمرکز سازیم و خود را به انواع وسایل نگاه داریم لیکن به جای این کار بهترین نیروهای خود را به خاطر مسائل احمقانه و احساساتی تباه میکنیم.

ما نمی‌توانیم از این اظهار تأسف درباره خودمان خودداری کنیم که ما که امت پیغمبر آخرالزمان هستیم، از هر کداممان اگر بپرسند، نه چند تا سخن از پیغمبر بلدیم (حتی لفظش را هم بلد نیستیم، چه رسد به معنی و تفسیرش) و نه از سیره و رفتار پیغمبر می‌توانیم چند کلمه بگوییم.

وجود پیغمبر کانونی است که ما از آن کانون باید [روش زندگی را] استخراج کنیم. صِرف اینکه یک نفر بیاید کلمات پیغمبر را روایت کند [کافی نیست‌]. خیلی راویها هستند که چیزی درک نمی‌کنند. اینکه ما بیاییم تاریخ پیغمبر اکرم را نقل کنیم که پیغمبر اکرم در فلان جا چنین کرد کافی نیست، تفسیر و توجیه عمل پیغمبر مهم است. در فلان جا پیغمبر این‌طور رفتار کرد، چرا این‌طور رفتار کرد؟ چه منظوری داشت؟ پس همین‌طور که گفتار پیغمبر نیاز به تعمق و تفسیر دارد، رفتار پیغمبر هم نیاز به تعمق و تفسیر دارد.

در هیچ عصر و زمانه ای مانند دوران ما کلمات را از هدف ساده و طبیعی خویش که مرتبط ساختن انسانها به یکدیگر است منحرف ننموده اند. حرف زدن و فریب دادن و اغلب نیز خود فریفتن امروزه تقریباً مترادفند به حدی که من اگر بخواهم با شما صحبت کنم بخواهم حرفی صمیمانه و برادرانه بزنم بی آنکه منظوری جز فهمیدن حرف شما و تفهیم حرف خود به شما داشته باشم و بخواهم برای ادای مقصود خویش به دنبال کلمات بگردم از بس کلمات غلط و دو پهلو و کهنه و خراب شده اند که من در حقیقت سرگردان میمانم اینجا است که شاید سکوت اولی باشد و خود را به سکوت سپردن اصلح.

محمد علی فروغی: شما ایرانی ها نمی گوید ما ایرانی ها! - بدون انگلیس هیچ چیز نیستید انگلیس مثل دستی در داخل این آستین خالی است؛ شما چه هستید تقی زاده در همان وقت در مقاله ای - ظاهراً در مجله کاوه - می گوید: از جمله بزرگ ترین اشتباهات، یکی این است که ایرانی به فکر اختراع بیفتد اختراع نکنید اختراع غلط است. همان کاری که فرنگی ها کردند جزئی و کلی بعد از مقداری میگوید؛ خلاصه نظر من - همان تفی جمله معروف - این است که ایرانی باید ظاهراً باطناً، جسماً و روحاً فرنگی مآب شود!» دید روشنفکر آن زمان این است. این منطق اوست و این احساس و ایمان اوست. اتفاقاً به نظر بنده تقی زاده از آن آدمهای خیلی ناباب نیست؛ بالاخره یک چیزکی در او بوده است. آنهایی که بعدها آمدند آن نسلهای بعدی، به مراتب بدتر از او بودند فروغی هم همین طور بود. در یک دوره، اینها بزرگ ترین جرم ها را مرتکب شدند؛ یعنی انگلیسیها رضاخان را فقط به خاطر اینکه قلدر بود، یعنی کسی بود که در آن اوضاع ایران میتوانست همه سرجنبان هایی را که ممکن بود علیه سیاست انگلیس حضوری داشته باشند سرکوب کند؛ زیر نظر گرفتند. او را آوردند و حکومت را به او دادند بعد این آقایان ایدئولوگ ها و تئوریسین های سیاسی و فرهنگی آن حکومت شدند و کمال خدمت را کردند! همین تقی زاده همین محمد علی فروغی و دیگران و دیگران . رهبر معظم انقلاب ۷۸/۱۲/۲۳