بریده‌های کتاب Alemeh Afzali

همه‌چیز برایم یکسان بود. دلم می‌خواست دور شوم، دیگر برنگردم، ناپدید شوم، توی جنگل گم‌و‌گور شوم، وسط ابرها، دیگر چیزی یادم نیاید، فراموشی، فراموشی.

وقتی آدم در بیمارستان است مرگ مثل خفاش دور و برش پرسه می‌زند. گرچه مرگ در خود انسان است نه پیرامون او. ولی معمولاً در اینجاها بیشتر احساس می‌شود. ۴۳/۱/۶

راستش نمی‌دانم در پایان ماجرا چه چیزی در انتظارم است: شکست یا موفقیت‌ . بااین‌حال آماده‌ام تا بهای شکست را هر اندازه که گران باشد بپردازم. در مقایسه با تاسف و شرم درون، که از دست روی دست گذاشتن و قدم پیش نگذاشتن برای رهایی حاصل می‌آید، آن‌هم موقعی که انسان قدرت و نیرویش را داشته است، تاوان دادن هیچ است.

کدام فرزندان، در کدام نسل، تو را آزاد، آباد و سربلند با چشمان باور خود خواهند دید؟ ‏جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟ چشمان ما به راه عافیت تو سفید شد؛ ای ما نثار عافیت تو!

بردگی هنوز در عمق وجود ما چنگ نینداخته بود زیرا لوانتن غروری در دل ما برمی‌انگیخت تا در سایه آن سر بالا نگه داریم و با نفرت رودرروی درد و اندوه خویش قد برافرازیم.

موقع غروب توی بالکن نشسته بودیم، تو و من، همان موقع او آن پایین از کنار آب رد شد، بی آنکه سر بالا بگیرد و من از دیدنش خوشحال شدم. ولی دستی به پیشانی تو کشیدم و موهایت را بوسیدم و علاقه م به تو به ترحمی شدیدا دردناک آمیخته بود. بازی در سپیده دم و رویا ترجمه علی‌اصغر حداد آرتور شنیتسلر