بریده‌های کتاب احمد رضائیان

فقیر بودن گناه نیست؛ اینکه پولدار باشی و آدم‌ها را اذیت کنی گناه است!

برای خودمان دردسر می‌تراشیم و آن‌وقت از دردسرِ خودساخته شکایت می‌کنیم...

و با همه هنر جهد کن تا سخن برجای گویی که سخنِ نه برجای اگر چه خوب گویی زشت نماید و از سخنِ کارفزای* خاموشی گزین که سخنِ بی سود همه زیان بُوَد و سخن که از وی بوی هنر نیاید ناگفته بهتر. *کارفزای: آنچه موجب زحمت شود.

و اگر بمال درویش گردی جهد کن تا بخِرَد تُوانگر باشی که تُوانگریِ خرد از تُوانگریِ مال بهتر باشد و جاهل از مال زود مفلس شود و مالِ خرد را دزد نتواند بردن.

و اگر خواهی که از بهرِ روزی از خدای تعالی خشنود باشی بامداد بکسی مَنِگر که حالِ او از حالِ تو بهتر باشد، بدان کس نِگر که حالِ او از حالِ تو بتر باشد تا دایم از خدای تعالی خشنود باشی.

چون گفتی که من بنده‌ام در بندِ بندگی باید بود و چون گفتی که او خداوند است در زیرِ حکمِ خداوند باید بود ... نیکیِ تو بر کهترِ تو، نه بیش از آنست که نیکیِ خداوندِ تو بر تو.

کسی که راهِ خدای تعالی جویَد و طاعتِ خدای تعالی جویَد چون آتشی بُوَد که هرچند سرنگونش کنی برتری و فزونی جویَد، و مانندِ آن کس که از راهِ خدای تعالی و طاعتِ او دور باشد چون آبی بُوَد که هر چند بالاش دهی فروتری و نگونی جویَد؛ پس بر خویشتن واجب دان شناختنِ راهِ ایزد تعالی.

آن زمان قیافه‌هاشان مشخص بود. مثل الان نبود. از روی قیافه‌ها ایدئولوژی‌ها معلوم می‌شد. یعنی کسی که تیپ مشخصی نداشت، ایدئولوژی مشخصی هم نداشت. برخلاف حالا که هر کی تیپ مشخصی دارد، ایدئولوژی مشخصی ندارد.

درست است که آینده تیره و تار می‌نمود، اما در عمل ناشناخته بود و غیرقطعی بودن آن، هرچند نابجا، جایی برای امید باقی‌گذاشت.

حاضران در قصر مجلل عالیجناب جملگی به بهترین البسه ممکن ملبس بودند. و اگر ثابت می‌شد که در روز داوری کسان را به تن‌پوش داوری می‌کنند، در خیر بودن عاقبت این جمله کسان تردیدی به‌جای نمی‌ماند!

گزارش‌ها بیشتر از در میان داشتنِ عباس و فراگردِ او گرفتن، سخن دارند. چه کارنامه‌ای این جهان دارد؟ تا به تنگنا اندر نیفتی، فراخنا نخواهی دید. خدایت باید؟ دل شکسته دار؛ که تنها دلِ شکسته او را می‌شاید...

مشکلی فقط این نیست که نمی‌دونیم توی کله دیگران چی می‌گذره، بعضی وقت‌ها حتی نمی‌تونیم بفهمیم توی کله خودمون چی می‌گذره!

ثانیه‌ها بی‌‌رحم‌ترین مخلوقات خداوندند!

در دل هر رفیق خوبی مثل صندوقچه‌ی امانات بانک، بهترین و عزیزترین چیزهایت را به ودیعه می‌سپاری. و اگر امانت‌دار خوبی بوده، دیوانه‌ای مگر این وجود قیمتی را فراموش کنی و بانکت را عوض کنی؟!

نمی‌شود همه چیز را یکباره فهمید؛ کمال که یکباره به‌دست نمی‌آید! برای رسیدن به کمال باید نخست از نفهمیدن شروع کرد و، اگر زود بفهمیم، آن وقت شاید درست نفهمیم...

زود به نتیجه رسیدن، زود جواب دادن، پاسخ فوری خواستن، اینکه شما می‌خواهید آماده‌خوری کنید نتیجه‌اش می‌شود «تعطیلی فکر». این راحت‌طلبی است، به خود زحمت ندادن است و در حقیقت نفهمیدن است. آدم یک اعتراف می‌کند که نفهمیده است و می‌رود تا بفهمد، نه اینکه اصرار داشته باشد که من می‌فهمم...

اگر به یک جوان پرشور امروز تصویر ایام پیری خودش را نشان دهند از وحشت جا می‌خورد. پس عواطف انسانی سال‌های شیرین جوانی را در همه طول سفر به دنیای غم انگیز مردی حفظ کنید، به آنها بچسبید، زیرا اگر آن را از دست بدهید هرگز در آینده بازش نخواهید یافت. پیری به طور اجتناب ناپذیر و وحشتناک از مقابل ظاهر می‌شود و هرگز چیزی را به آدمی بازپس نخواهد داد!

و بدان که غم، اگر نبود حیات بی‌ثمر می‌بود و شادمانی گوهری می‌شد بی‌ارج. و غم، نه رنجش است که مجال برخاستن است بشر را و سرِّ خلقت جز این نباشد...

آنکه پندارد مالک حقیقت است هلاک شود و آنکه پندارد طالب حقیقت است، باشد که رستگاری یابد. دوزخیان هم‌آنان‌اند که به جفا گویند ماییم حق و بهشت از آنِ آن کسان باشد که بجویند حقیقت را و خود حق باشند. گواراتر از آن دم که بدانی مالک حقیقت نیستی و باید بجویی آن را کدام لحظه است؟ هیچ.