بریده‌ کتاب‌های علی عقیلی نسب

در نامه‌ای که برای همسرش به جا گذاشت، نوشت:(( میچی عزیز! بیش از هر کس به تو عشق ورزیدم. لطفا فراموشم کن. اگر مدت زیادی می‌ماندم همه را زجر می‌دادم که این خود زجری دیگر بود... اگر می‌میرم، نه به خاطر نفرت از شما، که به خاطر نفرت از داستان‌نویسی است...))

گاه ادبیات تنها قالبی است که می‌تواند تجربیات انسانی را از افتادن به ورطه‌ی فراموشی محافظت کند.

و چون یحیی کشته شد، آسمان و زمین چهل روز بر او گریستند و این تکرار نشد مگر برای جگرگوشه‌ی پیامبر آخرالزمان. و گریستن آسمان آن بود که سرخ‌رو برمی‌آمد و سرخ‌رو فرو می‌رفت.

((تن به مرگ دادی و دل بر رحیل نهادی؟)) گفت((چگونه تن به مرگ ندهد کسی که یار و یاوری ندارد؟))

به آیه‌های کتاب غمت که می‌نگرم تمام را ((به کدامین گناه)) می‌بینم

((صبور باش و ناامید نشو. همه‌ی این‌ها زودگذر است. طولی نمی‌کشد که از بین می‌رود. مشکل شما آدم‌ها این است که حافظه‌ی ضعیفی دارید و در نتیجه هیچ‌وقت از تاریخ درس نمی‌گیرید.))

((کارگران جهان متحد شوید. شما چیزی برای از دست دادن ندارید، جز زنجیرهایتان.)) معلوم است این جمله تنها از دهان رفیق‌منیر بیرون می‌آمد. ابویوسف با بدبینی گفت:((کارگران فلسطین، سامحونا(ما را ببخشید). شما چیزی برای از دست دادن ندارید، جز جان‌هایتان.))

و ما بیچاره ها چون کرم ابریشم از تار و پود آمال و آرزو و حرص و‏‎ ‎‏طمع و محبت دنیا و زخارف آن دائماً بر خود می تنیم، و خود را در این محفظه به ‏هلاکت می رسانیم.‏ ‏‏بار الها! ‏‏مگر فیض تو از ما دستگیری فرماید، و رحمت واسعۀ ذات‏‎ ‎‏مقدّست شامل حال ما افتادگان شود، و به هدایت و توفیق تو راه هدایت و‏‎ ‎‏رستگاری از برای ما باز شود ‏‏«‏‏انَّکَ رَؤوفٌ رَحِیمٌ‏‏»‏‏.

۵. و دریافتم که درخواست نیازمند از نیازمند، نشان سبک رایی و نابخردی است. ۶. زیرا، ای خدای من!، بسا کسا که از غیرِ تو، عزّت خواست و خوار شد و از جز تو، دارایی طلبید و مستمند گشت و بلندی جست و پست گردید. ۷. پس دیدگاه آن دوراندیش درست بود که با دیدنِ اینان، عبرت گرفت و موفق شد و گزینشِ او، وی را به راه درست رهنمون گردید. ۸. پس، ای مولای من! تو در هر خواست، مرجع درخواست منی نه کس دیگر و در هر خواسته، برآورنده نیاز منی نه مطلوب دیگر.

چون دوستی زشت کند، چه چاره از بازگفتن؟

و چنین نومید نباید بود_ که بهبود ممکن باشد.

جهان خوردم و کارها راندم و عاقبتِ کارِ آدمی مرگ است. اگر امروز اَجَل رسیده است، کس باز نتواند داشت که بر دار کشند یا جز دار_که بزرگ‌تر از حسینِ علی نیَم.

خواجه بزرگ روی به حَسَنَک کرد و گفت ((خواجه چون می‌باشد و روزگار چه‌گونه می‌گذارَد؟)) گفت ((جای شکر است.)) خواجه گفت((دل شکسته نباید داشت_که چنین حال‌ها مردان را پیش آید. فرمان‌برداری باید نمود به هر آنچه خداوند فرماید_ که تا جان در تن است، امیدِ صدهزار راحت است و فَرَج است.))

و بوسَهل و غیرِ بوسَهل در این کیستند؟_ که حسنک عاقبت تهوّر و تعدّیِ خود کشید.

_شما جوانید، نیرومندید، چرا مثل مرده‌ها زندگی می‌کنید؟ مرد گفت: _کار بهتری پیدا نکرده‌ام.

جنایت‌هایی بدتر از کتاب سوزاندن وجود دارد. یکی از آن‌ها کتاب نخواندن است.

خواننده‌ی ایده‌آل به چشم مانگوئل خواننده‌ای است که(( خود را صاحب یک ملیت مشخص نمی‌داند، دغدغه‌ی ژانر ندارد، خود را یکی از کاراکترهای اصلی رمان می‌داند، ظرفیت نامحدودی برای فراموش کردن دارد، با خواند کتابی از قرون پیشین احساس جاودانگی می‌کند... و به محض آن‌که خواندن کتابی را به اتمام می‌رساند احساس می‌کند اگر آن را نخوانده بود جهان چه تهدیست‌تر، چه بینواتر می‌بود)).

من هیچ‌کس را داخل در جهنم نمی‌کنم؛ مگر آن را که می‌دانم اگر هفتاد بار او را به جهنم ببرم و سپس به دنیا بازگردانم، باز هم به سوی کفر باز می‌گردد

در همه‌ی عمر شبی وجود دارد که هرگز آن را فراموش نمی‌کنی. اگر دانستی که این شب دارد از راه می‌رسد، و این شب همان شب بخصوص خواهد بود، پس بگیرش و نگاهش دار و هیچ مپرس و با هیچ‌کس هم پس از آن حرفش را نزن. اگر گذاشتی این شب از دستت بگریزد، دیگر تکرار نخواهد شد. خیلی‌ها غفلت کرده‌اند و آن شب از دستشان در رفته و تا پایان عمر دیگر شاهد چنین شبی نبوده‌اند

آدم و حوا زاری‌کنان دست در دست هم از بهشت خارج می‌شوند؛ در حالی که در این لحظه ((بسم الله الرحمن الرحیم)) بر زبان جاری می‌شود. جبرئیل با شنیدن این کلام به آدم مژده می‌دهد که خداوند بر او رحمت می‌کند؛ اما خداوند دستور می‌دهد آن دو را از بهشت بیرون کنند. او در جواب جبرئیل که می‌گوید:((خداوندا، این دو تو را به اسم رحمان و رحیم خوانده‌اند. پس لطف تو چه می‌شود؟)) می‌گوید:((رحمت من کم نیست. اگر حالا بر او رحم کنم، فقط به یک نفر لطف کرده‌ام. منتظر باش تا در روز قیامت بر هزاران هزار گناهکار رحمت کنم.))