بریده‌های کتاب مهدیه

مردم هرگز به انگیزه‌هایتان، به صداقتتان و به شدتِ رنج‌هایتان یقین نمی‌آورند، مگر به برکت مرگتان.

به نظرم می‌رسید مهارتی را از دست می‌دهم که برای یادگیری‌اش هرگز تلاش نکرده بودم ولی آن را خوب بلد بودم. منظورم هنرِ زندگی کردن است.

...موضوع اصلاً ربطی به این ندارد که خودم را به‌یقین عقل کل بدانم. بماند که چنین یقینی بی‌ضرر است، زیرا هزاران ابله بر این باورند.

...اما دل حافظه‌ی خودش را دارد!

وقتی عشق و محبتی توی کار نباشد، یک قصه چطوری می‌تواند به خوبی و خوشی تمام شود؟

اما آخر آن زمان من ته ظلمات ناامیدی بودم، هلاک شده بودم، خودم دیگر مُرده بودم، چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.

«دیوارها چهارچوب زندان‌هایند. هیچ دیواری آرامش‌بخش و موجب امنیت نیست. دیوارها نماد ناامنی‌اند. دیوارها فقط توهم امنیت را ایجاد می‌کنند. امنیت و آرامشی که وجود ندارد. شما در دل دیوارها به دنیا آمده‌اید. در میان دیوارها بزرگ می‌شوید و به دیوارها دل می‌بندید. دیواری از گوشت و پوست و استخوان. دیواری از وهم و تصویر و دیواری از سنگ و آهن و بتن. قصد ما گذشتن از دیوار سنگ و آهن و بتن است. آیا از دیوارهای دیگر هم خواهید گذشت؟»

تارف به من گفت: «می‌شناسمش.» پرسیدم: «اسمش چیه؟» گفت: «من بهش می‌گویم: یارو. شما می‌گویید: شیطان.» گفتم: «خطرناک نیست؟» گفت: «نه به خطرناکی آدم‌ها.»

گفت: «می‌دونستی خیلی از ستاره‌هایی که ما هر شب تو آسمون می‌بینیم، قرن‌ها پیش یا شاید سال‌ها قبل یا حتی دقیقه‌ای قبل مُرده‌اند و دیگه وجود ندارند؟ البته تو بی‌نهایت فرقی هم نداره چه وقت زنده بودی و کِی مُردی... به نظرت کسی هم ما رو از جای دیگه به چشم ستاره می‌بینه؟»

فقط چشم‌هایش معلوم بود؛ چشم‌هایی خسته و نیازمند که یک کتاب حرف، پشتِ آن‌ها پنهان شده بود.

...آگاهی و علم و فرهیختگی آدما نیست که وضع زندگی اونا رو مشخص می‌کنه بلکه وضع زندگی اوناست که آگاهی و فرهیختگی و فرهنگ‌شون رو معیّن می‌کنه. ما آدم‌متوسط‌ها، همه از یه جنسیم؛ همه مثل هم با شونه‌های خسته و افتاده راه می‌ریم. همه مثل هم سخت زندگی می‌کنیم و به سخت زندگی کردن عادت می‌کنیم. تمام عمرمون رو مثل سگ پاسوخته می‌دویم و تلاش می‌کنیم تا بلکه صاحب یه سقف و کمی آرامش بشیم، اما بعد از این همه سگ‌دو زدن، اگر هم بتونیم صاحب سقف بشیم، دیگه کسی نیست که توش زندگی کنه...»

چین و چروکی که به صورتت نقش انداخته نشان از یک تنهایی عمیق دارد. اما چشم‌هایت، همان برق پنهان را در مردمک‌هایش نگه داشته.

همهٔ ما به فضایی نیاز داریم که در آن راحت و آسوده باشیم، فضایی که در آن به یاد بیاوریم چه کسی هستیم و چه چیزی برایمان مهم است. وقفه‌ای که اجازه دهد شادی و لذت زندگی کردن به خودآگاهمان بازگردد.

ما نمی‌توانیم رویدادهای اطراف‌مان را کنترل کنیم، اما مسئول عکس‌العمل‌هایمان نسبت به آن رویدادها هستیم.

ما جایگزین‌شدنی نیستیم. ما بر اساس این‌که چطور دوست داشته می‌شویم منحصربه‌فردیم.

«اقیانوس اختلاف‌ها»ی بین آن دو در مقابل عشقی که به هم داشتند، هیچ بود.

«گرگ تقاص اشک‌های گوسفند را پس خواهد داد.»

آن‌ماری با دیدنم لبخند زد و خندید. یک لحظه فراموش کرد دارد می‌میرد. من برای آن یک لحظه فراموشی حاضر بودم هر کاری بکنم.

«دنیا پر است از باسوادهای بی‌شعور.»