بریده‌های کتاب مهدیه

«دیوارها چهارچوب زندان‌هایند. هیچ دیواری آرامش‌بخش و موجب امنیت نیست. دیوارها نماد ناامنی‌اند. دیوارها فقط توهم امنیت را ایجاد می‌کنند. امنیت و آرامشی که وجود ندارد. شما در دل دیوارها به دنیا آمده‌اید. در میان دیوارها بزرگ می‌شوید و به دیوارها دل می‌بندید. دیواری از گوشت و پوست و استخوان. دیواری از وهم و تصویر و دیواری از سنگ و آهن و بتن. قصد ما گذشتن از دیوار سنگ و آهن و بتن است. آیا از دیوارهای دیگر هم خواهید گذشت؟»

تارف به من گفت: «می‌شناسمش.» پرسیدم: «اسمش چیه؟» گفت: «من بهش می‌گویم: یارو. شما می‌گویید: شیطان.» گفتم: «خطرناک نیست؟» گفت: «نه به خطرناکی آدم‌ها.»

گفت: «می‌دونستی خیلی از ستاره‌هایی که ما هر شب تو آسمون می‌بینیم، قرن‌ها پیش یا شاید سال‌ها قبل یا حتی دقیقه‌ای قبل مُرده‌اند و دیگه وجود ندارند؟ البته تو بی‌نهایت فرقی هم نداره چه وقت زنده بودی و کِی مُردی... به نظرت کسی هم ما رو از جای دیگه به چشم ستاره می‌بینه؟»

فقط چشم‌هایش معلوم بود؛ چشم‌هایی خسته و نیازمند که یک کتاب حرف، پشتِ آن‌ها پنهان شده بود.

...آگاهی و علم و فرهیختگی آدما نیست که وضع زندگی اونا رو مشخص می‌کنه بلکه وضع زندگی اوناست که آگاهی و فرهیختگی و فرهنگ‌شون رو معیّن می‌کنه. ما آدم‌متوسط‌ها، همه از یه جنسیم؛ همه مثل هم با شونه‌های خسته و افتاده راه می‌ریم. همه مثل هم سخت زندگی می‌کنیم و به سخت زندگی کردن عادت می‌کنیم. تمام عمرمون رو مثل سگ پاسوخته می‌دویم و تلاش می‌کنیم تا بلکه صاحب یه سقف و کمی آرامش بشیم، اما بعد از این همه سگ‌دو زدن، اگر هم بتونیم صاحب سقف بشیم، دیگه کسی نیست که توش زندگی کنه...»

چین و چروکی که به صورتت نقش انداخته نشان از یک تنهایی عمیق دارد. اما چشم‌هایت، همان برق پنهان را در مردمک‌هایش نگه داشته.

همهٔ ما به فضایی نیاز داریم که در آن راحت و آسوده باشیم، فضایی که در آن به یاد بیاوریم چه کسی هستیم و چه چیزی برایمان مهم است. وقفه‌ای که اجازه دهد شادی و لذت زندگی کردن به خودآگاهمان بازگردد.

ما نمی‌توانیم رویدادهای اطراف‌مان را کنترل کنیم، اما مسئول عکس‌العمل‌هایمان نسبت به آن رویدادها هستیم.

ما جایگزین‌شدنی نیستیم. ما بر اساس این‌که چطور دوست داشته می‌شویم منحصربه‌فردیم.

«اقیانوس اختلاف‌ها»ی بین آن دو در مقابل عشقی که به هم داشتند، هیچ بود.

«گرگ تقاص اشک‌های گوسفند را پس خواهد داد.»

آن‌ماری با دیدنم لبخند زد و خندید. یک لحظه فراموش کرد دارد می‌میرد. من برای آن یک لحظه فراموشی حاضر بودم هر کاری بکنم.

«دنیا پر است از باسوادهای بی‌شعور.»

«مادربزرگ من می‌خواستم دیوانگی نکنید. آخر من از کجا بدانم که بخت چه بازی‌هایی دارد؟ افسارِ بخت که دستِ من نیست!»

دانگلار با چشم‌های خسته و تن فرسوده به زحمت از جا بلند شد و گفت: حق با شما بود. اما همه‌چی به یه تار مو بند بود. - یه تار مو خیلی بیش‌تر از اون‌که فکر می‌کنید محکمه. کافیه که آهسته و مرتب اون رو بِکِشیم.

نمی‌دانم کدام یک خیال‌باف‌ترند، اما رضا رویاهایش را داد می‌زند و اطرافیان را مجبور می‌کند به آن توجه کنند. برعکس، اسد هر چه می‌بیند و می‌داند و آرزو می‌کند توی خودش می‌ریزد. باید خیلی محکم باشی که پنجاه سال خاطره را درونت بریزی و چهار ستون بدنت فرو نریزد.

می‌گویم: «داغونم، داغون! خواب می‌دیدم تو یه آسانسور گیر افتادم. آسانسور اندازهٔ این اتاق بود. دیواراش مثل این‌جا نقره‌ای بود. بین زمین و هوا معلق بودم.» یدی صورت‌ش را به نشانهٔ ابراز هم‌دردی کج می‌کند. «خب... بعدش چی شد؟» «زنجیرهای آسانسور در رفت. دیدم با سرعت دارم می‌رم پایین. تو اون لحظه به این فکر می‌کردم آسانسوری که داره سقوط می‌کنه، بهتر از آسانسوریه که بین زمین و هوا معلق مونده. حداقل آدم می‌دونه یه جایی داره می‌ره. ما وسط زمین و هوا معلق موندیم. باید یه کاری بکنیم.»

کلهٔ بزرگ یدی جلوی چشمانم است. تا چند لحظه پیش، صورتم به صورت «ماهی» چسبیده بود. هنوز کمی از گرمای پوست‌ش روی گونه‌هایم مانده. این چه وقت بیدار کردن است؟

چشم‌هایش خیس شده‌اند. کودکی که دست مادرش را گرفته، می‌ایستد و نگاهش می‌کند. باورش نمی‌شود مردهای سبیلو هم گریه کنند.