مردم هرگز به انگیزه‌هایتان، به صداقتتان و به شدتِ رنج‌هایتان یقین نمی‌آورند، مگر به برکت مرگتان.

به نظرم می‌رسید مهارتی را از دست می‌دهم که برای یادگیری‌اش هرگز تلاش نکرده بودم ولی آن را خوب بلد بودم. منظورم هنرِ زندگی کردن است.

...موضوع اصلاً ربطی به این ندارد که خودم را به‌یقین عقل کل بدانم. بماند که چنین یقینی بی‌ضرر است، زیرا هزاران ابله بر این باورند.

...اما دل حافظه‌ی خودش را دارد!

وقتی عشق و محبتی توی کار نباشد، یک قصه چطوری می‌تواند به خوبی و خوشی تمام شود؟