...آگاهی و علم و فرهیختگی آدما نیست که وضع زندگی اونا رو مشخص می‌کنه بلکه وضع زندگی اوناست که آگاهی و فرهیختگی و فرهنگ‌شون رو معیّن می‌کنه. ما آدم‌متوسط‌ها، همه از یه جنسیم؛ همه مثل هم با شونه‌های خسته و افتاده راه می‌ریم. همه مثل هم سخت زندگی می‌کنیم و به سخت زندگی کردن عادت می‌کنیم. تمام عمرمون رو مثل سگ پاسوخته می‌دویم و تلاش می‌کنیم تا بلکه صاحب یه سقف و کمی آرامش بشیم، اما بعد از این همه سگ‌دو زدن، اگر هم بتونیم صاحب سقف بشیم، دیگه کسی نیست که توش زندگی کنه...»

فقط چشم‌هایش معلوم بود؛ چشم‌هایی خسته و نیازمند که یک کتاب حرف، پشتِ آن‌ها پنهان شده بود.

گفت: «می‌دونستی خیلی از ستاره‌هایی که ما هر شب تو آسمون می‌بینیم، قرن‌ها پیش یا شاید سال‌ها قبل یا حتی دقیقه‌ای قبل مُرده‌اند و دیگه وجود ندارند؟ البته تو بی‌نهایت فرقی هم نداره چه وقت زنده بودی و کِی مُردی... به نظرت کسی هم ما رو از جای دیگه به چشم ستاره می‌بینه؟»