بریده‌های کتاب طاهره نقی زاده جهرمی

حالت پیش فرض یک مدیر نباید محرمانگی باشد. ... هنگامی که بی درنگ به محرمانگی روی می آورید به دیگران می گویید که آن ها قابل اعتماد نیستند. وقتی روراست هستید به دیگران می گویید که به آن ها اعتماد دارید و چیزی برای ترس وجود ندارد. وقتی چیزی را با کارمندان در میان می گذارید به آن ها حس مالکیت نسبت به آن اطلاعات را می دهید. نتیجه اش ... این است که با احتمال کمتری آنچه را با آن ها در میان گذاشته اید، افشا می کنند.

درسی که اینجا می شد گرفت ارزش تکرار را دارد: رسیدن به یک تیم خوب پیش نیاز ضروری برای رسیدن به یک ایده ی خوب است. راحت می توانید بگویید که شما افراد یا استعدادی می خواهید و همین طور هم هست، ولی اینکه این افراد چگونه با یکدیگر تعامل برقرار می کنند، کلید واقعی است. ... اینجا یک اصل مهم وجود دارد که شاید بدیهی به نظر برسد اما با این حال - به تجربه ی من -اصلاً بدیهی نیست. یافتن افراد مناسب و روابط مناسب مهم تر از یافتن ایده ی مناسب است.

وقتی جنبه های مثبت و منفی یک کار هم زمان وجود دارند، اتفاقی که کاملاً عادی است، افراد تمایلی ندارند به چیزهایی که آزارشان می دهد زیاد توجه کنند چرا که می ترسند انگ معترض به آن ها بخورد.

عواملی که موجب می شود آدم ها کارهای احمقانه ای بکنند، عوامل قدرتمندی هستند و اغلب هم نامرئی اند، حتی در بهترین محیط ها هم نفوذ می کنند.

بر این باورم که مدیران باید از شدت کنترل ها بکاهند نه اینکه بر آن بیفزایند. آن ها باید ریسک را بپذیرند؛ باید به کسانی که برایشان کار می کنند اعتماد داشته و در هموار کردن مسیرشان کوشا باشند و همواره باید به هر آنچه ترس می آفریند توجه کنند و به آن بپردازند. علاوه بر اینها رهبران موفق این حقیقت را می پذیرند که الگوهایشان ممکن است اشتباه یا غیر کامل باشد. تنها در صورتی که نادانسته های خود را بپذیریم می‌توانیم به یاد گرفتنشان امیدوار باشیم.

عمری را صرف گشتن دنبال فرصت می‌کنی بدون این که بدانی لحظه سرنوشت ساز، لحظه‌ای که زندگی و مرگ را توجیه می‌کند قبلا گذشته‌ است. باز نخواهد گشت ولی بوده است - پر،خیره کننده، سخاوتمند مثل هر مکاشفه دیگر.

پروتکل ها مجموعه ای از بیست و چهار پروتکل، نوعی برنامه فعالیت منسوب به مشایخ صهیون است. در نظر ما مقاصد این مشایخ تا اندازه ای ضد و نقیض به نظر می رسید. در یک جا لغو آزادی مطبوعات را می خواستند و در جای دیگر اباحی گری را تشویق می کردند. منتقد لیبرالیسم بودند، اما از آن طرف چیزهایی که امروزه چپ گراهای رادیکال به کاپیتالیسم بین المللی نسبت می دهند، از جمله سوء استفاده از ورزش و آموزش بصری برای تحمیق طبقه کارگر حمایت می کردند. راه های مختلف سلطه بر جهان را تجزیه و تحلیل می کردند؛ قدرت طلا را می ستودند؛ مدافع حمایت از انقلاب در تمام کشورها بودند. با ترویج عقاید لیبرال تخم نارضایتی و اغتشاش را می کاشتند اما از طرفی می خواستند نابرابری حادتر شود. قصد داشتند همه جا رژیم های مترسکی بر سر کار بیاورند که اختیارشان به دست ایشان باشد؛ جنگ راه می انداختند و تولید سلاح و ... ساختن مترو (جهان زیرزمینی!) را به منظور روشی برای حفاری شهرهای بزرگ تشویق می کردند.

تو نبودی که همیشه دنبالت می گشتم؟ من اینجا هستم، همیشه منتظر تو. هر بار گمت می کنم چون نمی شناسمت؟ هر بار گمت می کنم چون وقتی شناختمت می ترسم؟ گمت می کنم چون هر بار که شناختمت می دانم گمت می کنم؟

«در زندگی زخم هایی هست که روح را در انزوا می خورد و می تراشد. معمولاً نمی شود این دردها را به کسی اظهار کرد......» «بله» «خب در زندگی شادی هایی هم هست که در انزوا روح را می شویند و پاک می کنند. این شادی ها را هم معمولاً نمی شود به کسی اظهار کرد. چرا این جنبه از زندگی را کمتر می بینیم؟»

... اما التقاط فرهنگی در معنای والای خود تصدیق این نکته است که یک سنت واحد در تمام مذاهب تمام آموزه ها، تمام فلسفه ها جریان دارد و آن ها را بارور می کند. آدم خردمند تمایز قائل نمی شود؛ همه ذره های نور را از هر جا که آمده باشند گرد هم می آورد...

بدین ترتیب حکمت بزدل میپروراند و به این ترتیب فرصت را از دست میدهی و عمرت را صرف رصد کردن فرصت میکنی. باید از روی غریزه به فرصت چنگ بزنی بدون آن که همان زمان خبر داشته باشی این است فرصت. آیا ممکن است یک بار فرصت به چنگت آمده باشد و خودت خبر نداشته ای؟